woensdag 6 februari 2019

Als je een beperking hebt...

Opkrabbelen en weer doorgaan
Sinds december 2018 ben ik bezig met stappen zetten om meer
buiten de deur te ondernemen. Ik was het thuiszitten gewoon enorm'
beu! Dat heeft me letterlijk en figuurlijk over de angst heen geholpen.
Ik vind onbekende situaties altijd erg moeilijk. Het is onoverzichtelijk
voor me en ik weet niet wat ik kan verwachten. Wat wordt er van mij
verwacht en wordt ik niet weer overschat of onbegrepen?

Eten bij de inloop
Vorige week dinsdag, 30 januari ging ik avonds eten bij de inloop.
Voor de meeste mensen niet zoveel om over na te denken, voor mij was
het echter een hele grote stap. Ik wist niet of het druk zou zijn en als er
veel mensen zijn kan ik dan de prikkels wel aan?
Toch wilde ik me niet laten kennen. Er stond Roti op het menu en dat vind
ik altijd erg lekker!
Er waren meer mensen die dat ook vonden want het was erg druk bij de
inloop. Ik ging aan een rustig tafeltje zitten bij het raam zodat ik goed
overzicht had op de groep.
De inloop vindt plaats in één grote ruimte. De ruimte is gesplitst in
‘twee gedeeltes’ doordat er een set van twee bij twee tafels in de
ruimte geplaatst zijn.

Aan tafel
Al gauw werd de ruimte in orde gemaakt om te gaan eten, tafels werden
aan elkaar geschoven en het was een drukte van belang. Ik bleef bij mijn
plekje aan het raam zitten lekker warm bij de verwarming. Er kwam een wat
oudere dame bij me zitten en zo zaten we daar samen heel genoeglijk te
kijken naar de drukte om ons heen. Er werd ons gevraagd of we daar wilde
blijven zitten en toen dacht ik bij mezelf dat is eigenlijk wel prettig. Dan zit ik
niet te midden van de grote groep mensen en heb ik niet zo’n last van alle
gesprekken om me heen. De oudere dame besloot mij gezelschap te blijven
houden en zo zaten we samen apart van de rest maar hadden het
toch heel gezellig.

Verwachtingen
Algauw kwam het onderwerp natuurlijk op de vraag wat ik zoal doe
in het dagelijkse leven. Ik blijf dit een moeilijke vraag vinden want men
verwacht toch al snel dat ik gewoon aan het werk ben of wel een gezin heb.
Op beide verwachtingen moet ik echter een ontwijkend antwoord geven.
Nee ik heb geen baan en ook geen kinderen. Ik merkte dat ze hier
vraagtekens over had maar ik wist niet goed wat ik wel en niet moest
vertellen over dit onderwerp. Ik leg liever niet zo mijn hele hebben en
houwen zo even op tafel.
Ik legde uit dat ik een opleiding had gedaan in 2016 maar dat het tot
op heden nog niet gelukt was om een baan te vinden vanwege het feit
dat ik een beperking heb.

Angsten overwinnen
Ik vertelde haar dat ik op dit moment bezig ben om weer overeind
te krabbelen na een moeilijke periode in 2017 en dat ik mijn angsten
aan het overwinnen ben.
Ze vond het knap dat ik bij de inloop zat met alle drukte die daar
plaatsvond.
‘Ik weet nooit of ik mensen moet vertellen dat ik een beperking heb en mede
daarom niet werk ik vind dat lastig.’ Zei ik tegen haar. ‘Ik denk dat je het beste
wel kunt vertellen omdat mensen anders niet begrijpen waarom je niet werkt.’
Zei ze. En dat is precies de reden waarom ik het moeilijk vind om naar
gelegenheden zoals de inloop te gaan. Ja het is fijn om mensen te ontmoeten
maar er is ook zoveel onbegrip. Je ziet niks aan mij dus waarom werk ik
dan niet?
Pas legde ik uit aan iemand dat ik momenteel niet werk omdat ik een
beperking heb en daarop antwoordde een meneer: Iedereen heeft
een beperking. Het gaat erom hoe je ermee omgaat.’ En ja daar zit
wel een kern van waarheid in uiteraard maar bij mij ligt dat toch weer net
even anders. Ik wil me niet laten beperking door mijn beperking maar dat
gebeurd meer doordat je tegen dingen als onbegrip blijft aanlopen juist
omdat je niks aan mij ziet.

Doorzetten!
Toch blijf ik mezelf onder de mensen begeven ik weiger om mezelf op
te sluiten in huis alleen om moeilijke situaties te vermijden. Ik ben van
nature een sociaal en betrokken persoon en vind het fijn om onder de
mensen te zijn. Gelukkig kan ik ook goed tegen alleen zijn maar een mens
heeft structuur en mensen om zichheen gewoon nodig!
Op dit moment heb ik een fijne week indeling en ben ik aan het kijken wat
wel en wat niet lukt. Elke overwinning is er weer één en geeft moed
om weer verder te gaan. Momenteel is vrijwilligerswerk nog een stapje
te ver maarik ben er naar toe aan het groeien. Als je een beperking hebt
moet je stevig in je schoenen staan.
Het is een kwestie van steeds weer opnieuw beginnen en blijven doorgaan.
Een doorzetter dat wordt je wel als je een beperking hebt!

1 opmerking:

  1. Ik ben erg blij om mijn ervaring hier te delen, mijn naam is Brenda en ik was gelukkig getrouwd. Pas toen mijn man zei dat ik hem bedroog, werden we allebei zeurende paren, hij kon het niet geloven, noch vertrouwde hij op mijn woorden, dus vroegen we om een scheiding, later werden we gescheiden en beloofden we dat we het nooit zouden goedmaken. Lang probeerde ik verder te gaan, maar ik kon niet zonder hem blijven, dus begon ik een zoektocht naar de terugkeer van mijn man, toen werd ik doorverwezen naar Dr.IZOYA. Een geweldige man die ik tegenkwam, hij sprak een liefdesbetovering uit en zorgde ervoor dat mijn man binnen 24 uur terugkeerde. hiermee ben ik hier om het contact van Dr. IZOYA te delen, hem te bereiken via drizayaomosolution@gmail.com. Hij is inderdaad krachtig en gespecialiseerd in de volgende zaken ...
    (1) Allerlei liefdesbetoveringen. (2) Stop met scheiden. (3) Beëindig onvruchtbaarheid. (4) Heb geestelijke hulp nodig.

    BeantwoordenVerwijderen