Hoe nu verder?

28 januari 2014

Levenservaring

Hoe je bent als mens heeft te maken met verschillende invloeden. Zo krijg je van je ouders en familie een bepaald zelfbeeld mee maar ook van alles wat je in je leven hebt meegemaakt. Van alles wat je tegen komt leer je. De een heeft meer leermomenten nodig dan de ander. Dat maakt je niet minder of beter dan een ander, ieder heeft zijn eigen levensweg.

Hoe nu verder?

Mijn leermomenten gaan met vallen en opstaan. Vandaag was een enerverende dag. Na een gesprek vanmorgen met mijn praktijk begeleidster van de zorg ben ik er uit gekomen dat de zorg toch niet mijn richting is. Maar wat dan wel? Ik ging een gesprek aan met de stage coördinator van mijn stageplek. Ik kwam huilend het kantoortje binnen dus ik had meteen haar aandacht. Ik vind dit soort situaties altijd moeilijk te omvatten. We hadden een goed gesprek over wat nu verstandig is om te doen. Wil ik verder met deze opleiding? Kan ik de dagbesteding wel aan om een hele groep te leiden? Wordt ik hier echt gelukkig van om op dit niveau te werken? Of kan ik beter kijken of ik iets anders kan doen. Maar wat dan?

Ik ga hier donderdag eens goed over praten met mijn jobcoach. Ik weet wel dat ik in de zorg niet verder wil. Maar kan ik dan wel mijn stage/school blijven doen of moet ik dat niet willen? Het is zo verwarrend allemaal ik probeer voor mezelf op een rijtje te zetten wat verstandig is.

Omgeving is belangrijk

Je omgeving is belangrijk in dit soort levensbepalende momenten. Hoe helpen zij je omgaan met deze situaties? Ouders hebben bepaalde verwachtingen van hun kinderen. Als je een beperking hebt kun je daar echter niet altijd aan voldoen hoe graag je het ook zou willen. Als je een grens hebt bereikt moet je dit zelf accepteren maar je omgeving ook. Misschien is niveau 3 wel te hoog gegrepen voor me, nou en? Als ik maar gelukkig ben dat is het belangrijkste toch. Wat heeft de maatschappij of ik zelf (het belangrijkste) er nou aan als ik op de toppen van mijn tenen loop?
Wil je als ouder zijnde niet het aller beste voor je kind? En wat is het hoogst haalbare in dit leven? dat je gelukkig bent met jezelf en het leven dat je hebt.

loslaten

Het is ook maar net hoe je met situaties die je tegen komt om gaat. Kun je ervan leren? En doe je het een volgende keer weer zo of toch anders? Ik sta nu voor de opgave om te bedenken wat voor mij op dit moment het verstandigste is. Moet ik doorgaan op niveau 3 op dagbesteding of toch beter iets anders kiezen? Erachter komen waar je nu écht gelukkig van wordt is misschien wel éen van de lastigste opgaves in het leven. Moet je voldoen aan de verwachtingen van je omgeving of dat loslaten en naar je hart luisteren? Ik weet het antwoord wel maar voordat je daar bent kost nog een heel mensenleven...

Zo kan het dus ook!

Communicatie

De afgelopen week heb ik op mijn stage een opdracht over communicatie besproken met de collega’s met wie ik samenwerk. Dit vond ik best lastig om te bespreken. Het is confronterend als je gewezen wordt op waar je nog aan moet werken. Gister zei mijn praktijkbegeleidster ook:’ Je moet niet gaan werken als je een vol hoofd hebt, je moet altijd helder zijn om goed te kunnen signaleren en nieuwe informatie te kunnen verwerken.’ Dit vind ik best moeilijk want ik weet niet of ik dat kan leren. Het hoort bij mijn beperking. Ik kan er wel beter mee leren om gaan.

Feedback

Voor de opdracht communicatie moest ik om feedback vragen bij de collega’s met wie ik samen werk. Ik vind dat best spannend want in het verleden kreeg ik vaak op de verkeerde wijze feedback. Mensen weten niet goed hoe ze opbouwende feedback moeten geven. Eigenlijk zou iedereen hier een cursus in moeten volgen om elkaar niet onnodig te kwetsen. Ik vroeg afgelopen week aan een collega hoe ze vind dat ik functioneer. Ze zegt eerlijk dat dit wisselend gaat. De ene dag voel ik me beter en helderder in mijn hoofd dan de andere. Ze zei ook dat ik goed op mijn grenzen moet letten. Dit is dus een punt waar ik aan ga werken deze periode.

Ontwikkelen

Als ik kijk naar hoe ik 7 jaar geleden was dan ben ik al een heel eind vooruit gegaan. Ik vraag me af hoe veel ik nog kan ontwikkelen. Ik heb gister met mijn praktijk begeleidster de opdracht goed door besproken. Toen we bij het kopje luisteren aan kwamen heb ik uitgelegd dat ik nieuwe informatie niet altijd goed verwerk als ik teveel in éen keer krijg. Dan vergeet ik een boel. Ook omschakelen vind ik moeilijk van de ene situatie naar de andere. Ik vertelde ook dat ik soms wakker wordt en dat mijn hoofd dan al vol zit. Dan kan er niet veel informatie meer bij. Ze zei toen dat het belangrijk is om altijd met een helder hoofd te gaan werken. Ik vind dit best moeilijk ik weet namelijk niet hoe dit zal gaan als ik een vaste baan heb met verantwoordelijkheden. Als ik een vol hoofd heb als ik naar mijn werk ga blijft dit vaak de gehele dag zo. Ik ging toen toch weer twijfelen aan mezelf. Wat als ik dit niet kan leren te ontwikkelen om ruimte en helderheid in mijn hoofd te creëren? Ben ik dan voor altijd afhankelijk van een uitkering? Kan ik dan vanwege deze kleine beperking niet volwaardig meedraaien?

Eerlijkheid scheelt!

De komende tijd ga ik aan deze leerpunten werken. Ik ga kijken hoe ver ik dit kan ontwikkelen. De tijd zal het leren of ik dit kan verbeteren of niet. Als dit niet zo is moet ik accepteren dat ik dit niet kan veranderen. Dan zal ik ofwel minder moeten gaan werken zodat ik minder snel moe ben ofwel iets anders moeten verzinnen. Ik ga hier volgende week met mijn jobcoach over praten hoe zij hierover denkt. Ik weet nu beter mijn knelpunten met mijn beperking in mijn werk. Ik ben blij dat mijn collega’s eerlijk zijn hierover tegen me en dat ze op de juiste manier met mij omgaan. Zo kan ik mezelf blijven ontwikkelen, en hieraan werken. Ik ben blij met al deze inzichten hoe confronterend dat soms ook is. Wat zou het fijn zijn als dit overal zo kon gaan dat mensen op deze manier omgaan met iemand die een beperking heeft!

Het is tijd om eerlijk te zijn

De afgelopen paar maanden heb ik met veel plezier gewerkt op mijn stage. Ik heb enorm veel nieuwe dingen geleerd en ik ben gegroeid in mijn persoonlijkheid. Tot nu toe heb ik naar mijn idee nog geen problemen met mijn collega’s. Dat was in de administratie wel anders. Ik heb de indruk dat mensen die in de zorg en de dagbesteding werken meer begrip hebben en meer geduld.

Ik ben ook niet helemaal eerlijk over me zelf. Zolang er geen vragen komen over het hoe en waarom ik misschien langzamer ben dan een ander vertel ik liever niks te veel over mezelf wat niet nodig is. Ik heb ook niet de indruk dat mensen zich dingen afvragen over mij, ik kom tot nu toe best goed mee. Ik ben wel wat langzamer met mensen wassen en aankleden omdat ik dat ook nog moet leren. Van mijn praktijk begeleidster krijg ik hierin alle tijd en ruimte die ik hiervoor nodig heb. Dit vind ik heel erg fijn.

Nu heb ik voor school een opdracht over communicatie waarbij je om feedback moet vragen bij je collega’s. Ik heb deze opdracht pas geleden met mijn praktijk begeleidster van de dagbesteding besproken. Zij heeft mijn verslagen gelezen en weet dus alles van mijn beperking en mijn verleden waar ik tegen aan ben gelopen met collega’s die mij niet begrepen. Ze denkt dat het goed zou zijn om toch over mezelf te praten met collega’s.

Het is belangrijk om eerlijk te zijn over jezelf zodat je het begrip krijgt dat je nodig hebt. Omdat je in een team werkt moet je toch weten wat je aan elkaar hebt. Ik heb aangegeven dat ik het wel eng vind om over mijn beperking te praten. Gewoon omdat ik niet anders behandeld wil worden. Ik ben best een trots persoon, ik wil geen medelijden. Toch is het wel goed om hierover te praten en om feedback te vragen. Dan weet ik beter waar ik aan toe ben, is het beeld dat ik heb juist of zijn er toch strubbelingen onder collega’s met mij? Het is beter om eerlijk te zijn tegen elkaar.

Het is een nieuwe stap voor mij. Ik wil graag helemaal mezelf kunnen zijn zonder dat ik het gevoel heb dat ik ‘iets verberg.’ Want dat gevoel heb ik nu een beetje. Deze week ga ik er met mijn praktijkbegeleidster van de zorg over praten hoe ik dit het beste kan aanpakken. Ik ga het gewoon doen, eerlijk zijn over mezelf en feedback vragen. Dan weet ik waar ik aan toe ben en anderen ook!

Bewijs drang ten koste van jezelf?

Moe

De afgelopen week ging het allemaal wat moeizaam op mijn werk. Mijn praktijkbegeleidster merkte het ook aan me. Ze heeft heel goed door hoe ik in elkaar steek en waar ik tegen aan loop. Ik vind dit fijn want zo voorkom je misverstanden. Een nadeel is wel dat ze me confronteert met  dingen die ik eigenlijk nog niet wil weten of accepteren.

Cirkel

Het probleem met vcfs is dat je niks aan me ziet. Als ik me gewoon normaal voel dan merk je ook niks aan me. Met mijn verstand en sociale vermogen is niks mis. Ik wordt hierdoor vaak overschat. In de praktijk loop ik dan echter tegen mezelf aan. Ik kan het beeld dat mensen van me hebben niet waarmaken. Vervolgens snappen mensen me dan niet meer. Dit is waar ik mijn hele leven al tegen aan loop. Het is heel moeilijk om dit te doorbreken. Juist ook omdat ik zo graag wil laten zien wat ik wél kan. Ik kan namelijk een heleboel. Maar er zijn ook een heleboel dingen die ik niet kan en waar ik moeite mee heb. Ik kan niet meteen alles wat er van me verwacht wordt. Als ik te veel onder druk gezet wordt, dan wordt ik ziek. En is dat het allemaal wel waard? wat is belangrijker dat ik gelukkig ben, of dat ik straks een burn-out krijg omdat ik het toch allemaal niet kan waarmaken? Dan ben ik nog verder van huis…

Eerlijk zijn

Gister had ik een pittig gesprekje met mijn praktijkbegeleidster. Ze zei dat ik eerlijk moet zijn tegen mezelf en een goede keuze moet maken. Is dit wel echt wat ik wil? Ik heb er nu de tijd voor om dit goed uit te zoeken. Ik weet al van mezelf waar ik straks tegen aan ga lopen als ik mijn diploma heb. Ik zal goede begeleiding moeten krijgen om mijn werk goed uit te voeren en begrip van mijn collega’s. Maar dit is er in de hedendaagse maatschappij nauwelijks. Juist ook omdat je niks aan me ziet denken mensen ‘Ach die kan het wel.’ En dan begrijpen ze het niet als het niet lukt. Dit doet me veel verdriet. Hoe kan ik deze cirkel doorbreken?

Acceptatie

Ik bedacht me gister dat ik blijkbaar mezelf toch niet helemaal geaccepteerd heb. Ik ben immers niet eerlijk en open over mezelf tegen mijn collega’s. Ik doe net alsof er met mij niks aan de hand is. Maar ja, hoe zeg je dat je een beperking hebt? Een vaag syndroom dat niemand kent. En hoe leg je dit uit? Ik vind dit erg moeilijk. Ik wil niet dat mensen me ‘anders’ behandelen. Maar ik wil ook niet overschat worden. Dit zijn nog dingen waar ik mee worstel.

Ik moet het allemaal even laten bezinken en bedenken wat goed is voor mij. Wat is de juiste beslissing? Gewoon doorgaan en straks weer tegen dezelfde dingen aan lopen? Was ik maar gewoon ‘normaal’...

Ik zet mijn masker af

UIt de kast komen

Op 11 november afgelopen jaar moest ik mijn presentatie over hoe ik ben geworden zoals ik ben voor mijn studie groepje op school geven. Ik moest dus over mijn leven vertellen en alles wat ik had meegemaakt. Ik vond het heel moeilijk om te vertellen dat ik VCFs heb. Voor mijn gevoel moest ik letterlijk met de billen bloot. Een uit de kast komen gevoel. Mensen hebben toch een bepaald beeld van je en dan moet je ineens gaan vertellen dat je een ‘onzichtbare beperking’ hebt. Dat is toch even slikken. Ik probeerde rustig te blijven maar ik was de hele dag al zo zenuwachtig dat ik toen ik aan de beurt was het niet meer rustig kon vertellen.

Je bent meer dan je beperking!

Ik vond het helemaal niet fijn dat ik moest zeggen dat ik een onbekende aandoening heb. Ik wil namelijk gewoon mezelf zijn zonder meteen dat label op mijn hoofd. Ik wil niet dat mensen me ineens anders gaan behandelen. Begrip en medeleven is altijd fijn maar ik ben gewoon net als ieder ander.

Masker

In het 1e lesuur had de juffrouw toevallig een les over jezelf zijn. Dat mensen vaak een masker ophebben en niet hun ware zelf laten zien. Ik had echt zo’n gevoel van: waarom heeft ze nu net deze les nu ik straks de waarheid moet gaan vertellen over mezelf? Ze zei nog veel meer dingen die me op dat moment echt raakten. Ik weet niet meer precies wat ze allemaal nog meer zei.

Emotioneel

Ik vond het erg vervelend dat ik zo moest huilen toen ik de presentatie ging doen. Ik vond het zo moeilijk om te vertellen over mezelf en dat ik VCFs heb. Je weet toch niet hoe mensen gaan reageren. Gelukkig reageerden ze heel lief en begripvol. Iemand vroeg ook of ze me anders moesten behandelen, of rekening met me moesten houden. Ik heb meteen gezegd dat ik dat niet wil. Na afloop van de presentatie zei mijn studiebegeleider dat ik nog wel een keer een les kon geven over VCFs (aan mijn studiegroepje) voor het geval mensen eens iemand tegen zouden komen met VCFs. Toen dacht ik later bij mezelf, nu ik het voor mijn studiegroepje heb gedaan en gezien heb hoe lief ze reageerden durf ik het wel voor de hele klas te doen.

Vertrouwen

Ik ga dus binnenkort als de school weer begint mijn verhaal nog een keer vertellen. Niet heel uitgebreid, ik houdt het specifiek over VCFs en wat dit ongeveer is. Het is goed voor mezelf om te zien dat ik mensen hier in kan vertrouwen.

Dat er ook mensen zijn die je begrijpen ook al heb je een vaag en onbekend syndroom.

Ik heb toch de afgelopen periode het gevoel gehad dat ik niet helemaal mezelf kon zijn omdat ze een deel van mij niet weten. Nu ga ik dan toch echt mijn masker afzetten en mezelf helemaal laten zien. Gewoon zoals ik helemaal ben.