vrijdag 10 januari 2014

Bewijs drang ten koste van jezelf?

Moe
De afgelopen week ging het allemaal wat moeizaam op mijn werk. Mijn praktijkbegeleidster merkte het ook aan me. Ze heeft heel goed door hoe ik in elkaar steek en waar ik tegen aan loop. Ik vind dit fijn want zo voorkom je misverstanden. Een nadeel is wel dat ze me confronteert met  dingen die ik eigenlijk nog niet wil weten of accepteren.

Cirkel
Het probleem met vcfs is dat je niks aan me ziet. Als ik me gewoon normaal voel dan merk je ook niks aan me. Met mijn verstand en sociale vermogen is niks mis. Ik wordt hierdoor vaak overschat. In de praktijk loop ik dan echter tegen mezelf aan. Ik kan het beeld dat mensen van me hebben niet waarmaken. Vervolgens snappen mensen me dan niet meer. Dit is waar ik mijn hele leven al tegen aan loop. Het is heel moeilijk om dit te doorbreken. Juist ook omdat ik zo graag wil laten zien wat ik wél kan. Ik kan namelijk een heleboel. Maar er zijn ook een heleboel dingen die ik niet kan en waar ik moeite mee heb. Ik kan niet meteen alles wat er van me verwacht wordt. Als ik te veel onder druk gezet wordt, dan wordt ik ziek. En is dat het allemaal wel waard? wat is belangrijker dat ik gelukkig ben, of dat ik straks een burn-out krijg omdat ik het toch allemaal niet kan waarmaken? Dan ben ik nog verder van huis…

Eerlijk zijn
Gister had ik een pittig gesprekje met mijn praktijkbegeleidster. Ze zei dat ik eerlijk moet zijn tegen mezelf en een goede keuze moet maken. Is dit wel echt wat ik wil? Ik heb er nu de tijd voor om dit goed uit te zoeken. Ik weet al van mezelf waar ik straks tegen aan ga lopen als ik mijn diploma heb. Ik zal goede begeleiding moeten krijgen om mijn werk goed uit te voeren en begrip van mijn collega’s. Maar dit is er in de hedendaagse maatschappij nauwelijks. Juist ook omdat je niks aan me ziet denken mensen ‘Ach die kan het wel.’ En dan begrijpen ze het niet als het niet lukt. Dit doet me veel verdriet. Hoe kan ik deze cirkel doorbreken?

Acceptatie
Ik bedacht me gister dat ik blijkbaar mezelf toch niet helemaal geaccepteerd heb. Ik ben immers niet eerlijk en open over mezelf tegen mijn collega’s. Ik doe net alsof er met mij niks aan de hand is. Maar ja, hoe zeg je dat je een beperking hebt? Een vaag syndroom dat niemand kent. En hoe leg je dit uit? Ik vind dit erg moeilijk. Ik wil niet dat mensen me ‘anders’ behandelen. Maar ik wil ook niet overschat worden. Dit zijn nog dingen waar ik mee worstel.
Ik moet het allemaal even laten bezinken en bedenken wat goed is voor mij. Wat is de juiste beslissing? Gewoon doorgaan en straks weer tegen dezelfde dingen aan lopen? Was ik maar gewoon ‘normaal’...

3 opmerkingen:

  1. Beperking, dat is een mooi stukje groen gras met prachtige bloemen ertussen.

    Je hebt geen beperking, je bent wat gelimiteerd in wat anderen van je verwachten, dat is iets heel anders.

    Een van mijn kinderen werd na jaren onderzoek en testen 'ontslagen' bij een kinderneuroloog met de mededeling: "Er is niets mis met jou, er is iets mis met de wereld! Zij kunnen zich niet aan passen, vertel hen gerust hoe ze dat moeten doen. "

    Dat is een wijze raad, die ik zelf ook vaak heb moeten toepassen na een hersenbloeding waar ik "goed" was uitgerold.
    Ik deed vreselijk mijn best om het onzichtbaar te maken, het aan-mij-is-niets-te-zien syndroom. Dat betekent niet alleen dat je toch nog steeds niet aan de verwachting voldoet (want voor de meeste 'slavendrijvers' is het nooit goed genoeg) maar ook dat je jezelf vreselijk tekort doet.

    Na een enorme hoeveelheid blogs en verhalen van mede overlevenden te hebben gelezen in de periode dat ik met een burn-out thuis zat, heb ik mensen die te veel van mij wilden verteld waarom ze niet zoveel van me moeten eisen. Ik kan vreselijk veel, misschien niet precies wat voor hen handig is op dat moment. Dat moeten ze dan maar zelf doen of accepteren dat ik creatief genoeg ben om dat op te lossen.

    Dat is me redelijk gelukt. Nu hoef je niet direct de hele wereld uit te leggen wat je hebt of hebt gehad. Maar wie te veel eist van mijn patiënten krijgt met mij aan de stok en wie te veel eist van mij ook.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Mooi stuk weer Anne.
    Ik denk dat je alleen al door dit te schrijven steeds eerlijker wordt tegenover jezelf.
    Je kan ook veel, meer dan je denkt. Alleen heeft alles tijd nodig om 'eigen' te worden. Neem die tijd ook.

    En als anderen er naar vragen, geef je gewoon aan wat je hebt, zonder je meteen 100% 'bloot' te geven. Of verwijs ze naar je blog als je moeite hebt om het te zeggen. Kunnen de mensen meteen nadenken over je 'andere route' ook.

    Jij komt er echt wel!!! Maar gun jezelf de tijd er voor. Go for it!!!!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hallo schrijfster,
    Zoekend naar iets waar ik zelf steeds in vastloop, kwam ik jouw blog tegen. Zo herkenbaar....jezelf steeds willen bewijzen. Je kunt het allemaal wel, maar het kost veel moeite om het vol te houden. Iets wat jij schrijft, viel mij direct op: anderen hebben een verwachting die je moeilijk of niet kunt waarmaken. Ik herken het! Ik heb mezelf de vraag gesteld: hoe komt het dat die anderen zon hoge verwachting van mij hebben gekregen? Ik heb die verwachting gecreeerd door te laten zien dat ik het echt kan! Maar het volhouden......daar ga ik kapot aan. Ik wilde immers alleen maar laten zien dat ik het kan....meer niet.

    BeantwoordenVerwijderen