Ik zet mijn masker af

UIt de kast komen

Op 11 november afgelopen jaar moest ik mijn presentatie over hoe ik ben geworden zoals ik ben voor mijn studie groepje op school geven. Ik moest dus over mijn leven vertellen en alles wat ik had meegemaakt. Ik vond het heel moeilijk om te vertellen dat ik VCFs heb. Voor mijn gevoel moest ik letterlijk met de billen bloot. Een uit de kast komen gevoel. Mensen hebben toch een bepaald beeld van je en dan moet je ineens gaan vertellen dat je een ‘onzichtbare beperking’ hebt. Dat is toch even slikken. Ik probeerde rustig te blijven maar ik was de hele dag al zo zenuwachtig dat ik toen ik aan de beurt was het niet meer rustig kon vertellen.

Je bent meer dan je beperking!

Ik vond het helemaal niet fijn dat ik moest zeggen dat ik een onbekende aandoening heb. Ik wil namelijk gewoon mezelf zijn zonder meteen dat label op mijn hoofd. Ik wil niet dat mensen me ineens anders gaan behandelen. Begrip en medeleven is altijd fijn maar ik ben gewoon net als ieder ander.

Masker

In het 1e lesuur had de juffrouw toevallig een les over jezelf zijn. Dat mensen vaak een masker ophebben en niet hun ware zelf laten zien. Ik had echt zo’n gevoel van: waarom heeft ze nu net deze les nu ik straks de waarheid moet gaan vertellen over mezelf? Ze zei nog veel meer dingen die me op dat moment echt raakten. Ik weet niet meer precies wat ze allemaal nog meer zei.

Emotioneel

Ik vond het erg vervelend dat ik zo moest huilen toen ik de presentatie ging doen. Ik vond het zo moeilijk om te vertellen over mezelf en dat ik VCFs heb. Je weet toch niet hoe mensen gaan reageren. Gelukkig reageerden ze heel lief en begripvol. Iemand vroeg ook of ze me anders moesten behandelen, of rekening met me moesten houden. Ik heb meteen gezegd dat ik dat niet wil. Na afloop van de presentatie zei mijn studiebegeleider dat ik nog wel een keer een les kon geven over VCFs (aan mijn studiegroepje) voor het geval mensen eens iemand tegen zouden komen met VCFs. Toen dacht ik later bij mezelf, nu ik het voor mijn studiegroepje heb gedaan en gezien heb hoe lief ze reageerden durf ik het wel voor de hele klas te doen.

Vertrouwen

Ik ga dus binnenkort als de school weer begint mijn verhaal nog een keer vertellen. Niet heel uitgebreid, ik houdt het specifiek over VCFs en wat dit ongeveer is. Het is goed voor mezelf om te zien dat ik mensen hier in kan vertrouwen.

Dat er ook mensen zijn die je begrijpen ook al heb je een vaag en onbekend syndroom.

Ik heb toch de afgelopen periode het gevoel gehad dat ik niet helemaal mezelf kon zijn omdat ze een deel van mij niet weten. Nu ga ik dan toch echt mijn masker afzetten en mezelf helemaal laten zien. Gewoon zoals ik helemaal ben.