Het
heeft lang geduurd voordat ik kon accepteren wat ik had. Dat ik
‘anders’ was. Ik vóelde me ook anders. En dat maakte me kwetsbaar want
ik wilde juist zo graag ‘gewoon’ zijn.
2007
was een belangrijk jaar voor mij. Het was het jaar waar ik eindelijk
rust vond. De rust om de dingen op mijn manier aan te pakken. Ik ging
vrijwilligerswerk doen bij de bibliotheek. dit gaf mij weer ritme in
mijn week. Tot dan toe had ik veel en lang thuis gezeten. Ik kwam op
deze manier weer onder de mensen wat ik erg fijn vond. De mensen in de
bibliotheek waren erg aardig en lief dus ik voelde me er welkom. Ze
waren blij met het werk dat ik deed.
In
maart ging ik voor het eerst kijken bij de toneelgroep van Altrecht. Ik
had geen toneelervaring maar het leek me wel leuk dus ik dacht waarom
niet en ging op pad. Ik weet het nog goed: het regende keihard toen ik
ernaar toe ging en ik had zoals gewoonlijk geen paraplu bij me. Ik kwam
dus totaal verzopen aan. Ze waren juist bezig met een warming up. Ik
werd hartelijk verwelkomt door de toneel juffrouw Christie wat maakte
dat ik me erg welkom voelde. Ik zei: ‘Ik zie er niet altijd zo verzopen
uit hoor!’ met een lach wat maakte dat de groep in de lach schoot. Het
ijs was direct gebroken. Een vrolijke tijd brak aan. We speelden iedere
dinsdag middag improvisatie toneel met allemaal leuke spel situaties.
Het was iedere keer weer hilarisch waar je al niet op komt als je zo
samen aan het spelen bent. Ik was blij dat ik de stap had genomen om
hier heen te gaan. Ik voelde me erg thuis bij deze groep.
En
wat heb ik hier veel geleerd! Ik had van te voren nooit gedacht dat ik
zoveel plezier zou hebben in toneel. Ik leerde mezelf te zijn. Tot dan
toe had ik voor mijn gevoel altijd toneel gespeeld en een masker op
gezet. Hier zag ik: je bent goed zoals je bent! Ik durfde mezelf onder
ogen te zien. En dat was de eerste stap van acceptatie.
Een
belangrijke stap want ik kreeg mede hierdoor het inzicht dat mijn leven
is zoals het is. Dit is mijn leven en ik moet hier wat mee doen. Het
heeft geen zin om in een donker hoekje in een donker gat mezelf te
blijven verstoppen, ik mag er ook zijn! Ik heb nooit iemand kwaad
gedaan, ik heb nooit criminele dingen gedaan: ik ben een goed mens!
Eindelijk zag ik het einde van die eindeloos lange donkere tunnel.
natuurlijk was ik hiermee nog lang niet waar ik wilde zijn: ik had nog
een lange weg te gaan. Ik zag in dat ik door weg te vluchten voor mezelf
in de depressie dat ik een deel ontwikkeling en groei in mezelf had
gemist. Ik keek naar mezelf en dacht: wat moet jij nog veel leren! Ik
verstopte me niet meer voor mezelf, maar besloot in cognitieve therapie
te gaan. Hier kreeg ik handvatten om anders te leren en te blijven
denken.
Ik kreeg vertrouwen om voor mezelf te kiezen en dat te blijven doen.
Dankzij
toneel en de veiligheid van de bibliotheek kreeg ik langzamerhand weer
vertrouwen in mezelf en in het leven. Ik wist dat ik me nooit meer zo
donker en eenzaam wilde voelen. Ik besloot weer mensen toe te laten in
mijn hart. Ik kreeg weer vriendinnen die me accepteerden zoals ik was.
Daar had ik tot dan toe weinig ruimte voor gehad, voor vriendschap.
Met
de toneelgroep deden we ook optredens, hier kreeg ik een echte boost
van. Het voorbereiden en het improviseren van de toneelstukjes gaf me
echt een positief gevoel waar ik me aan kon vasthouden en aan kon
optrekken. Ik heb nooit zoveel plezier gehad als in die tijd.
Het
werd 2008 een jaar waar ik verder bouwde aan mijn zelfvertrouwen. In
2009 mocht ik dan beginnen op de sociale werkplaats...tsja eigenlijk had
ik liever begeleiding gehad buiten de sociale werkplaats, maar het uwv
had besloten dat het goed voor mij zou zijn om een veilige en beschermde
werkplek te hebben. En ze wilden wel eens zien waar het toch steeds mis
ging en wat ik dan wel goed kon. Goed dan ik ging aan de slag bij de
werkplaats en stopte met toneel en de bibliotheek. Het was tijd voor het
volgende leerproces...
http://eenandereroute.blogspot.nl/2012/11/werken-op-de-sociale-werkplaats-hoe-is.html
Geen opmerkingen:
Een reactie posten