Een bijzondere vriendschap

Het is begin januari 2017 en ik kijk met iets van weemoed terug op het afgelopen jaar. Het was een moeilijk jaar waarin mijn beste vriendin begin januari weer de diagnose van kanker kreeg, Ik vond het verschrikkelijk toen ik het hoorde, jij mijn beste vriendin die ik al bijna 20 jaar ken zou niet meer beter worden.

In september van het jaar 1997 ging ik naar de Berg en Bosch school in Bilthoven, dit is een school voor langdurig zieke kinderen. De groepen waren klein wat voor mij prettig was. Ik werd hier niet gepest en ik maakte zelfs wat vriendinnen. Ik was in die tijd nog fan van de Backstreet Boys en zo kwam ik met jou in contact. Het klikte direct tussen ons; ik kon enorm met je lachen je was lekker bijdehand. We konden samen urenlang kletsen op school en dan hingen we savonds nog een uur aan de telefoon.

Helaas begrepen we elkaar niet altijd. Door mijn gevoeligheid heb ik moeite met het verwerken van prikkels. Als ik teveel prikkels krijg sluit ik mezelf af. ZIj dacht dan dat ze iets verkeerd had gezegd maar dat was niet zo. Ik kon dat niet uitleggen omdat ik mezelf al amper snapte. Vervolgens kregen we ruzie omdat we elkaar niet begrepen.

We spraken dan langere tijd niet met elkaar want uitpraten dat konden we om de een of andere reden niet.

Na de middelbare schooltijd kregen we in 2000 weer contact met elkaar en we hadden net zoveel lol als voorheen.

Ik weet nog goed dat we een keer uitgingen in Utrecht en dat we werden nagekeken door alle mannen omdat we een bepaalde uitstraling hadden die mensen aantrok. Met z'n tweeën konden we de wereld aan!

We waren zo close dat we elkaar zusjes noemden.

Toch ging het weer mis tussen ons. Dat was blijkbaar een euvel in onze vriendschap dat we niet konden verhelpen.

In 2006 kregen we weer contact. Ondanks de ruzies bleven we elkaar tegenkomen. Er was een soort aantrekkingskracht tussen ons waar we niet omheen konden. Ook al zat er dan jaren tussen dat we geen contact hadden als we contact kregen bloeide de vriendschap op, ik had mijn zusje weer terug. In die tijd was ik nog niet uit mijn depressie en kon ik  niet goed met mezelf en prikkels omgaan. Ik kon dat niet uitleggen en zo kwam het dat we toch weer ruzie kregen. Het was zo zonde dat we niet met elkaar konden praten over wat we moeilijk vonden.

Uiteindelijk kregen we opnieuw contact in 2014 via wederzijdse vrienden. Ik had gehoord dat je de ziekte van kanker had overwonnen en we raakten in gesprek via facebook. Ik vond het lastig om hierover te praten, het was een zeer gevoelig onderwerp. Toch lukte het ons en we merkten allebei dat we nu wel  over moeilijke dingen konden praten. We spraken met elkaar af en de klik was als vanouds, We maakten grapjes dat we ‘eindelijk volwassen geworden waren en beter met elkaar konden praten.’

Ik kon mezelf beter uitleggen omdat ik mijn beperking had geaccepteerd en zij snapte mij daardoor beter. We konden nu gewoon vrienden zijn zonder dat het ingewikkeld werd. In mei 2015 hielp je me door een moeilijke periode heen waar ik zonder jou steun veel meer last van had gehad. Je was mijn beste vriendin door dik en dun.

In januari 2016 je liet je volledig onderzoeken dmv een scan omdat je bang was dat de ziekte terug was gekomen. Je vertrouwde de signalen die je lichaam je gaf niet. Helaas bleek je gelijk te hebben. Op 15 januari een dag na mijn verjaardag vertelde je me dat de ziekte weer was teruggekomen. Je wist op dat moment nog niet hoe ernstig het was. Die uitslag moest je nog krijgen.

Het was 19 januari een vreemde dag voor mij. Ik kreeg de uitslag van mijn opleiding dat ik geslaagd was dus ik was uiteraard euforisch van blijdschap. Om half 5 belde je me om me slecht nieuws te vertellen. Je was ongeneeslijk ziek en je zou niet meer beter worden. Chemo zou je misschien wat meer tijd geven maar het kon de ziekte niet meer verslaan. De grond zakte onder mijn voeten weg. Mijn beste vriendin zou niet meer beter worden..

Ik wilde er voor je zijn maar kon het door mijn eigen heftige emoties niet aan. Op zulke momenten neemt de negativiteit bij mij weer de overhand. Ik kon er niet voor je zijn zoals jij dat nodig had. Ook was je closer geworden met iemand die je wel kon geven wat je nodig had. Het werd weer ingewikkeld tussen ons en we konden het niet uitpraten. Ik voelde dat ik je kwijt raakte en dat ik er niet voor je kon zijn. Het voelde alsof ik faalde, het was toch mijn taak als beste vriendin om er voor jou te zijn?

De afstand tussen ons kwam terug. Ik had verdriet, zat in een soort rouwproces. Ik moest accepteren dat de situatie zo was en moest je laten gaan. Jij had je energie nodig voor jezelf en kon mij er niet bij hebben. Het deed pijn dat je nu iemand had die wel kon geven wat je nodig had, dat ik niet diegene was. Ik was bang dat je dacht dat ik je had laten vallen maar dat was niet zo in mijn hart was je nog mijn beste vriendin maar het mocht niet zo zijn.

Ik moest voor mezelf de keuze maken om afstand te nemen van de situatie te accepteren dat het zo was anders ging ik eraan onderdoor. Het voelde ontzettend tegenstrijdig en oneerlijk maar ik moest nu voor mezelf kiezen. Ik verbrak het contact ook op facebook ik kon de berichten niet aan omdat ik er niks mee kon. Ik dacht in mijn achterhoofd dat we nog wel tijd zouden hebben om het er later nog over te hebben en het uit te praten..

Op 16 december kreeg ik het bericht dat je was overleden. De ziekte had je verslagen. Ik kon geen afscheid meer van je nemen en we konden het niet meer uitpraten met elkaar. Het was een klap in mijn gezicht ik was je nu voorgoed kwijt. De crematie zou de week erop plaatsvinden op een donderdag en ik besloot om er heen te gaan ook al vond ik het ontzettend moeilijk.

Over de crematie zelf zal ik een nieuwe blog schrijven omdat het verhaal anders te lang wordt.