Rock bottom voor Wajongers

Sinds er voor de korting is gestemd op 22 december gaat het

niet zo goed met me.
Het nieuws heeft letterlijk ingeslagen als een bom en dat moet ik verwerken.

Ik moet mn leven opnieuw onder de loep nemen en kijken hoe ik nu

verder moet, ik wil namelijk ten alle tijde voorkomen dat ik in de schulden

terecht kom hierdoor.

Wat heb ik nu eigenlijk?

Ik heb de onbekende aandoening 22q11. Dit is geen ziekte het is

een syndroom.

Op de 22e chromosoom ontbreekt op de 11e deletie een stukje informatie.

Dit stukje is maar heel klein, maar veroorzaakt wel dit syndroom.

Het uit zich in ongeveer 195 verschillende kenmerken.

een kleine greep van klachten die oa voortkomen uit dit syndroom:

Angststoornis, kenmerken van autisme, depressie, psychische problemen,

wisselende stemmingen, verstandelijke beperking, langzamer met dingen

aanleren.

Dit is maar een greep uit het grote vat van kenmerken wat onder dit

syndroom valt.

Hoe uit het zich dan bij mij?

Ik heb vooral last van de psychische aspecten vh syndroom en
aan autisme verwante kenmerken. Ik heb moeite met de verwerking
van informatie, prikkels komen hard en ongenuanceerd binnen
waardoor ik veel last heb van wisselende energie. Ik heb veel tijd
nodig voor mezelf om dingen te verwerken en mijn hoofd helder te houden.
Ook ben ik langzamer met dingen aanleren. Het kost veel tijd voordat
ik ergens ingewerkt en gewend ben.

Omdat ik verbaal heel sterk ben en mezelf goed kan presenteren wordt ik

vrijwel altijd overschat. Ik ben op zich ‘blij’ dat je het niet meteen aan me

kunt zien waardoor ik me nog enigzins ‘vrij’ kan bewegen in de maatschappij

zonder rare blikken of vooroordelen. Echter als je hulp nodig heb loop je

tegen muren aan.

De invloed van de 5% korting op mijn leven

Hoezo prikkel

De korting is volgens het kabinet een prikkel om wajongers aan het werk

te krijgen.

Dit is echt een volslagen idiote reden en geeft aan dat ze er geen

drol van begrijpen.

Op mij werkt het namelijk alleen maar averechts. Sinds ik in 2016 de

brief kreeg dat ik arbeidsvermogen heb en daarom 5% korting krijg voel ik

de druk en ben ik hier tegen aan het vechten. Eerst dacht ik dat ik het wel

zou halen omdat ik via het traject bezig was een betaalde baan te krijgen

bij een verzorgingshuis. Toen dat niet lukte, wederom door mijn beperking

viel ik in een diep gat. Het was opnieuw een mislukking die ik aan mijn

lijstje met mislukte pogingen kon toevoegen.

Voor mijn gevoel heb ik er álles aan gedaan om aan het werk te komen

en is dit stuk voor stuk mislukt. Sinds ik op eenvandaag twee keer voor
de Wajongers mocht opkomen en in de Volkskrant heb gestaan
durf ik eindelijk naar mijn situatie te kijken op een andere manier.

Misschien héb ik wel geen arbeidsvermogen. Misschien moet ik mijn talenten

op een andere manier gaan inzetten en kan ik op die manier de maatschappij

veel beter van dienst zijn.

Als de ene droom niet uitkomt moet je een nieuwe droom creëren en

hiervoor gaan.

De vraag is echter: hoe kom ik van dat arbeidsvermogen af?

Voor mijn gevoel is het de omgekeerde wereld. Ik heb er altijd voor

gevochten om aan het werk te komen. Nu moet ik onder ogen zien dat

dit niet gelukt is en moet ik een plan b bedenken. Hoe ga ik mijn leven zo

inrichten dat het zinvol is voor mij en ik er niet aan onderdoor ga?

Ik moet namelijk altijd mijn grenzen goed in de gaten houden anders wordt

ik  letterlijk ziek.

Goed voor mezelf zorgen is priority nummer 1 en dat houdt in per dag

bekijken wat ik aan kan op dat moment.

De afgelopen twee weken was het een chaos in mijn hoofd. Ik moest het

nieuws verwerken én de feestdagen doorkomen. Voor mij zijn feestdagen

namelijk niet happy happy joy joy maar ontregelt het me alleen maar.

Daarnaast had ik enorm veel last van al het knalvuurwerk dat steeds werd

afgestoken en raakte ik overprikkelt en dan heeft niemand meer wat aan me.

Kortom rust, ruimte en reinheid de 3 r’s zijn op dit moment wat ik nodig heb.

Een wajonger met een missie

Als ik me dan weer enigzins sterk genoeg voel kan ik ‘de strijd’ weer aangaan.

Ik zal me namelijk altijd blijven inzetten voor mensen met een beperking.

Ik denk dat dit mijn levensmissie is:  Begrip, duidelijkheid en zórg creëren

voor een onbegrepen doelgroep.

Ik kan er gewoon niet omheen voor iets dat in mijn eigen leven zo’n belangrijke

rol speelt. Als ik dan met mijn ervaring een ander een beetje verder kan

helpen heb ik toch nog wat goeds gedaan met mijn leven. Dat is dan het

gene wat het allerbelangrijkst is.