Toen ik in de puberteit kwam wou ik altijd graag een vriendje. Ik was meestal verliefd, want dat is zo’n sterk gevoel dat gaat dwars door je negatieve emoties heen. Ik zat vanaf mijn 13e in een depressie en ging door een emotionele achtbaan wat betreft het accepteren dat ik ‘anders’ was.
Ik werd gepest, mensen zeiden dat ik lelijk was en dat geloofde ik. Ik dacht dat ik nooit een vriendje zou kunnen krijgen, want: wie werd er nou verliefd op míj??
Pas op mijn 17e kreeg ik mijn eerste vriendje. Dat stelde echter niet veel voor want hij was dol verliefd op mij maar ik niet op hem. Op mijn 20e kreeg ik mijn eerste echte serieuze relatie. Ik leerde hem kennen via internet dat was voor mij een ‘veilige’ manier om contact te krijgen/leggen met jongens zonder dat ik gekwetst werd.
Het was een nogal onzekere jongen en hij wilde erg graag een vriendin, nou daar reageerde ik wel op! Ik zag het als een kans op liefde.
Voordat we elkaar voor het eerst ontmoetten vertelde hij dat hij een dochter had van 4 jaar oud. Ik was jong en naïef en had geen flauw idee wat voor impact dat zou hebben. Ik dacht, we zien wel hoe het loopt. We ontmoetten elkaar en werden verliefd. Na ongeveer 2 maanden daten maakte ik kennis met zijn dochter. ze was wat verlegen in het begin, maar al gauw waren we dikke vriendinnetjes.
Het was een lange en heftige relatie. We waren enorm verliefd op elkaar maar omdat zijn dochter ook veel aandacht nodig had was het altijd de aandacht verdelen en keuzes maken. Ik zat altijd bij hun thuis ieder weekend ging ik naar Brabant. Overdag deden we leuke dingen met z’n drietjes en s avonds hadden we tijd voor ons zelf. Omdat zijn dochter niet de juiste aandacht kreeg van haar moeder die ze nodig had, was ze veel bij ons. Op een zeker moment woonde ze bij mijn ex en voelde ik me een soort moeder voor haar. Ik wilde ook met alle liefde voor haar zorgen. Ze was erg belangrijk voor me.
Ik was er naar toe aan het werken om met hun te gaan samen wonen. Ik wilde dat niet ineens doen want ik wilde daar zelf ook de tijd voor nemen. Maar ineens was daar dat andere meisje. Ik kwam erachter dat hij haar leuker vond dan ik en toen heb ik mijn spullen gepakt. Ik vond het naar om zo weg te gaan. Ik wilde geen afscheid nemen van mijn (stief) dochter. Maar op dat moment moest ik kiezen voor mezelf..
Ik vond het doodeng, ik dacht: Ik krijg vast nooit meer een vriendje. Ik voelde me zelf nog steeds lelijk en onaantrekkelijk. Maar ik had geen keus, ik werd geconfronteerd met mezelf. Ik kon niet meer voor mezelf weglopen.Uiteindelijk was dat voor mij de beste oplossing.
Zij waren toentertijd een goede afleiding voor mij, Ik ontvluchtte op die manier mijn eigen problemen om mijn onbekende aandoening onder ogen te zien. Nu had ik geen afleiding meer en werd ik gedwongen om naar mezelf en mijn leven te kijken. Wat wilde ik zelf?
Ik ben toen ruim 3 jaar alleen geweest voordat ik mijn huidige vriend leerde kennen. Ik moest veel verwerken en dealen met mijn problemen. Ik wilde er niet meer voor weglopen! Ik ging op toneel en leerde ontzettend veel. Ik raakte eindelijk uit mijn depressie. Ik kwam erachter dat geluk in jezelf zit! Tot dan toe zocht ik het altijd buiten mezelf...
Ik begon eindelijk van mezelf te houden. Je kunt pas gelukkig zijn met iemand anders als je zelf gelukkig bent!
In 2008 leerde ik mijn vriend kennen. Na wat begin strubbelingen gingen we er uiteindelijk helemaal voor in 2009. Hij kwam vrij snel bij me wonen. Onze relatie ging vanaf het begin best snel. Na 3 maanden kregen we een hond bij ons die we via zijn broertje overnamen. Toen waren we al echt een ‘gezinnetje.’ Nu zijn we al bijna 4 jaar heel gelukkig samen. Hij houdt veel rekening met me. Ik heb veel slaap nodig omdat ik snel moe ben. Onze relatie is helemaal in balans en dat vind ik heel fijn. Ook doet hij de boodschappen omdat ik helemaal gek wordt in supermarkten.
Het huishouden doe ik meestal omdat ik dat niet erg vind. Voor de rest gaan we ieder ons eigen gang we doen de dingen die we zelf graag willen en ook dingen samen natuurlijk.
Het voelt echt heel fijn en gaat goed zo. We respecteren elkaar zoals we zijn. Kortom ook dit 'lelijke' eendje is een mooie zwaan geworden!
Met mijn ex stiefdochter heb ik inmiddels nog steeds contact, af en toe zien we elkaar en dat is goed zo. Ik vind het fijn dat we contact hebben! Ze heeft nog altijd een speciaal plekje in mijn hart en dat blijft zo!
Reacties kunnen naar Houtsmaanne@hotmail.nl of volg me op twitter: @HoutsmaAnne
Geen opmerkingen:
Een reactie posten