Trots

De afgelopen tijd stond de cito toets in de aandacht van de media. Dit riep ook bij mij herinneringen op. Ik spring voor dit verhaal even bijna 20 jaar terug, ongeveer het jaar 1995. Ik was achtste groeper en het was tijd voor de Cito toets. Een spannende periode natuurlijk voor iedereen, want wat voor niveau zou je krijgen en naar wat voor school zou je gaan? Tot dan toe had ik altijd op een gewone openbare basisschool gezeten. En dat ging best redelijk.

Mijn 2 oudere zussen hadden allebei een vrij hoog niveau gekregen vwo en havo en ik wilde laten zien dat ik dat ook kon.  Hoewel ik ergens ook wel wist dat dit er waarschijnlijk niet in zat voor mij. Ik rekende bijvoorbeeld altijd met groep 6 mee en met sommige andere taakjes liep ik ook achter. Ik heb urenlang moeten oefenen om te snappen hoe breuken, grammen en kilogrammen nou werkten.
Toch hoopte ik dat ik kon laten zien dat er wel degelijk meer in zat. Vol spanning ging ik de avond van de uitslag met mijn ouders naar school. Wat zou het zijn geworden?
Ik kreeg het advies vbo-mavo. Ik voelde me zwaar teleurgesteld. Hoe kon het dat mijn zussen wél havo en vwo kregen en ik niet? Ik snapte er niks van.

De volgende dag gonsde het overal: wat voor advies heb jij gekregen? Velen kondigden trots aan dat ze havo of vwo hadden. Ze vroegen het natuurlijk ook aan mij en ik antwoordde dan vbo. Een jongen vroeg zelfs: ´Anne, zei je nou vbo of vwo?’  ik zei: ‘vBo.’ ‘Ooohh, ik dácht al.’ zei hij op zo’n manier van: ik kon het me al niet voorstellen....

We gingen een keuze maken voor de middelbare school. Ik voelde angst en onzekerheid om naar een ´gewone´ school te gaan. Ik was bang dat ik weer buiten de boot zou vallen en erg gepest zou worden.  Ik had al ervaren dat mensen het niet altijd begrijpen als je wat langzamer bent. Mijn ouders en ik kozen voor het voort gezet speciaal onderwijs. Toen we in de klas een kring gesprek hadden en we allemaal vertelden naar welke school we gingen werd ik uitgelachen omdat ik naar een speciale school ging... ik kon wel door de grond zakken van ellende. 1 meisje was zo lief om te zeggen: ‘Het geeft toch niet, als dat voor haar beter is!’ Dat vond ik erg fijn.

De vervolg school duurde maar 2 jaar en dat was maar goed ook, want ik ben hier ontzettend gepest. Het was een school voor kinderen met gedragsproblemen en met leer problemen en feitelijk had ik dat geen van beiden. Ik had alleen wat meer aandacht en tijd nodig. Ook was ik erg onzeker en kwetsbaar omdat ik net had gehoord dat ik een onbekende vage aandoening had. Nou dan weet je het wel. In die periode heb ik me suf geleerd, ik wilde zo graag dat na 2 jaar het advies hoger zou zijn dan vbo.
Helaas, na 2 jaar keihard werken en overleven was ook hier het advies: vbo-mavo. Op de vervolg school heb ik toen eigenlijk geen zin meer gehad om mijn best te doen. Ik zakte weg in een diepe depressie, het had toch allemaal geen zin...

Uiteindelijk heb ik mijn vbo-mavo diploma gehaald waarna ik een vervolg opleiding MBO niveau 2 ging doen. Ik had geen flauw idee wat ik nu eigenlijk leuk vond dus koos ik de richting secretarieel medewerker. Dat leek me nog het meest toepasselijk. De opleiding rondde ik goed af en ik begaf me vol goede moed op de arbeidsmarkt. Eigenlijk had ik nog door willen leren naar niveau 3 maar ik vond niet op tijd een stage plek en toen besloot ik maar ‘gewoon’ te gaan werken. Helaas, na een aantal negatieve ervaringen zat ik er helemaal door heen. Ook in het werkende leven stootte ik mijn neus op onbegrip. Want, waarom kon ik wel goed communiceren en zag je niks aan mij maar was ik langzamer dan een ander en had ik meer begeleiding nodig? Na een aantal maanden volgde dan ook meestal het ontslag. En weer een negatieve ervaring rijker.

Om een lang verhaal kort te maken: uiteindelijk kwam ik terecht in de Wajong. Ik vond het verschrikkelijk vervelend om dit aan te vragen. Ik wilde namelijk juist zo graag laten zien dat ik het allemaal zélf kon, ik wilde zelfstandig zijn. En dit dan aan te vragen was voor mij het absolute dieptepunt. Uiteindelijk bleek dit juist heel fijn te zijn en vooral heel veel rust te geven. Ik had eindelijk tijd om uit de depressie te komen waar ik al 12 jaar last van had. Ik had even adempauze.

Via de Wajong werd ik aangemeld voor de Sociale Werkplaats. Ik vond het een moeilijke keuze. Ik wist niet wat ik kon verwachten. Ik voelde wel dat ik veiligheid en bescherming nodig had. Ik besloot er gewoon voor te gaan. Ik had meer tijd nodig om mezelf te ontwikkelen en die moest ik mezelf ook gunnen vond ik.

Toch was het een erg moeilijke leerweg. Vooral de laatste 2 jaar in Amersfoort gingen moeizaam.
Ik werd erg onderschat terwijl ik zelf wel wist wat mijn kwaliteiten waren. Ik wilde zó graag laten zien dat ik wel degelijk meer kon dan alleen op de Sociale werkplaats werken. Ik kreeg alleen de kans niet. Elke dag was voor mij een gevecht en moest ik mezelf een schop onder mijn kont geven om naar het werk te gaan.
Op een dag besefte ik ineens dat het mijn trots was waar ik al die tijd zo’n last van had. Dit was voor mij een belangrijk inzicht en een hele opluchting want vanaf toen ging ik met een lichter gevoel naar het werk. Het ging allemaal een stuk makkelijker!

Ik spring even verder naar 2012 dat was een belangrijk jaar voor mij. Ik deed de EVC cursus en uit de test die ik gedaan had kwam dan eindelijk het grote nieuws: ik had ruim MBO niveau 4! Eindelijk na al die jaren kwam het er dan toch uit! Wat was ik blij. Dit was voor mij de bevestiging waar ik zo lang op gewacht had. Ik heb gewoon wat meer tijd nodig en blijkbaar is dat erg lastig in deze maatschappij. Dat vind ik erg zonde want op deze manier vallen een boel kinderen buiten het bootje.

Nu ben ik bezig met vrijwilligerswerk voor Hoezo Anders en De Broekriem waar ik veel voldoening uithaal, maar mijn droom blijft nog altijd om weer een zelfstandig, betaalde baan te vinden. Een baan waar ik ‘gewoon’ mezelf kan zijn met al mijn talenten en net dat extra beetje aandacht en begrip die ik nodig heb!

Reacties kunnen naar houtsmaanne@hotmail.nl of volg me op twitter @houtsmaanne