Voor eeuwig vrijwilliger?

keuzes maken deel 1
Voor eeuwig Vrijwilliger?

Het is eind 2006. Ik heb net een aantal weken op de sociale werkplaats in Utrecht gewerkt zodat ze kunnen zien wat mijn werk snelheid is, wat ik goed kan en wat ik minder goed kan. Na deze periode heb ik een aardig beeld hoe het er op de sociale werkplaats aan toe gaat. Het is er vooral erg druk en lawaaiig. Ik heb last gehad van mannen die met enge ogen naar me keken en ik voelde me er niet prettig. Gelukkig was de sfeer op de afdeling waar ik werkte wel goed zodat ik me er doorheen heb kunnen slaan. De keuze om op de SW te gaan werken is niet makkelijk. Toch zorg ik dat ik op de wachtlijst voor de SW kom.
Omdat het 3 jaar duurt voordat ik daar terecht kan, besluit ik samen met mijn trajectbegeleider om vrijwilligers werk te gaan doen.

In 2007 begin ik als vrijwilliger bij de bibliotheek. Ik vind het best spannend want ik ken dan nog niemand. Ik werk maar 2 middagen in de week maar dat is voor mij op dat moment prima. Ik begin met de inname van de boeken en boeken opruimen. Ik zeg eerlijk dat ik het achter de kassa niet zie zitten. Ik krijg het al Spaans benauwd als ik de wachtrijen zie!

Samen met mijn trajectbegeleider en de afdelingsmanager van de bibliotheek hebben we regelmatig gesprekken om te kijken of ik nog kan groeien in mijn werkzaamheden. Zo probeer ik op de woensdagmiddag met de voorlees activiteit mee te doen. Na afloop wordt er een leuk stukje geknutseld onder begeleiding van Irene en mij. Al vrij gauw wordt ik echter zenuwachtig van alle kinderen die er nog bij komen. Het is te veel. Irene vind het jammer dat ik zo onzeker ben, want ik deed het hartstikke leuk! Toch besluit ik na overleg om te stoppen met deze activiteit.

Na enige tijd geven de medewerkers aan dat ze merken dat ik lichtelijk gestrest wordt bij de inname van de boeken. De boeken vliegen je af en toe letterlijk om de oren. Vooral op woensdagmiddag is het druk. Dan zijn de kinderen vrij van school en gaan ze met mama nieuwe boeken halen. Het kan er hard aan toe gaan. Na overleg besluit ik dat het beter is als ik ook dit klusje maar laat voor wat het is. Ik richt me op het opruimen van de boeken.

Het is intussen eind 2008 en ik heb het naar mijn zin. De medewerkers zijn erg lief en ik vind het sociale gebeuren in de bibliotheek leuk. Met mijn traject begeleider van de sociale werkplaats zijn we aan het kijken wat de mogelijkheden zijn om in dienst te komen bij de bibliotheek.
Dit is namelijk mijn liefste wens. De andere mogelijkheid is dat ik op de sociale werkplaats terecht kom, wat ik niet zie zitten. Het liefst wil ik zo zelfstandig mogelijk mijn leven leiden!
Mijn werkzaamheden zijn inmiddels uitgebreid met boeken opsporen, kopie klusjes voor medewerkers nieuwe boeken stickeren en koffie en thee zetten.

Op een woensdagmiddag heb ik een gesprek met Hans, mijn traject begeleider. Hij verteld me eerlijk dat ik niet voldoende gegroeid en ontwikkeld ben om (assistent) medewerker bij de bibliotheek te worden. Maar er is per januari plek vrij op de sociale werkplaats. Ik kan kiezen of ik blijf vrijwilligster bij de bibliotheek, of ik ga de sociale werkplaats op. Ik moet even slikken. Ik wil niet huilen maar ik kan het niet tegen houden. Dit voelt als zo’n grote teleurstelling. Ik krijg een tissue aangereikt. ‘Denk er maar even over na.’ Zegt hij.

Ik ga naar huis en praat er over met mijn oudste zus en mijn ouders. ‘Je moet doen wat voor jou fijn voelt.’ Is hun advies. Na een paar dagen goed er over te hebben nagedacht weet ik voor mezelf dat ik weer een moeilijke keuze moet maken. Ik wil zo graag verder groeien en ik weet dat dit bij de bibliotheek niet mogelijk zal zijn. Ook heb ik een veilige werkplek nodig. Ik besluit voor de moeilijke weg te kiezen, ik ga op de sociale werkplaats werken. Ik wil ook niet voor eeuwig vrijwilligerswerk blijven doen! Op dat moment besef ik nog niet wat voor enorm etiket ik op mijn voorhoofd geplakt krijg...

Lees  hier Deel 2: Het is even wennen...
 http://eenandereroute.blogspot.nl/2013/03/het-is-even-wennen.html