zondag 10 maart 2013

Het is even wennen...

Keuzes maken deel 2.
Het is even wennen...

In januari 2009 begin ik op de werkplaats. Ik moet flink wennen. Ik voel me een vreemde eend in de bijt. De meeste mensen die hier werken hebben een verstandelijke beperking of leven in hun eigen wereldje. Ik voel me bijna normaal als ik mezelf met sommige anderen vergelijk. Gelukkig zijn er ook mensen met wie ik wel gewoon kan communiceren.
Met hun heb ik fijne en interessante gesprekken. Ik begin ook onder ogen te zien dat het wel eens verdomd moeilijk zou kunnen worden om van het sociale werkplaats etiket af te komen. Want eenmaal op de sociale werkplaats terecht gekomen behoor je ook tot die doelgroep. Ook al voel ik me diep in mijn hart ‘niet zo als die mensen.’ (Maar dat is mijn eigen trots wat ik later leer.)

Een van mijn collega’s is aan het solliciteren buiten de sociale werkplaats. Ik vraag hem regelmatig hoe het gaat. Over het algemeen is hij een vriendelijk, goed gehumeurde man maar als ik hem vraag hoe het solliciteren verloopt krijg ik enigzins teleurgesteld antwoord. Werkgevers reageren liever niet op mensen die ‘een etiket hebben.’ de moed zinkt me zo
langzamerhand in de schoenen. Was dit wel de juiste keuze? Zal ik ooit nog van de sociale werkplaats af komen? Of van het etiket: ‘lastig te plaatsen?’ Ik verlies de hoop echter niet, ik heb er het vertrouwen in dat het via de juiste begeleiding op de sociale werkplaats wel zal lukken.

Het werk op de werkplaats is vrij eenvoudig. Met een grote groep mensen zit je (als er werk is) naast de lopende band en doe je inpak werkzaamheden. Een pakje wat een ‘gewone’ werknemer in zijn eentje doet, wordt hier met 10 man samen gedaan. Ach ja, je leert zo wel samenwerken. We hebben bijvoorbeeld werk van een technisch bedrijf waar we lampen voor inpakken. Iedere werknemer doet 2 lampen in de doos. De volgende ook weer totdat de doos vol is en dan pakt degene aan het eind van de band de doos in en legt hem op het pallet.

Als er geen werk is, wat regelmatig voor komt zit de hele afdeling letterlijk stil. Gelukkig mogen we wel spelletjes doen. het komt vaak voor dat we hele dagen zitten te mens-erger-je-nietten. Het is vrij lastig om je dan niet te ergeren...maar met je collega’s maak je er samen het beste van.

Ondertussen heb ik mijn vriend leren kennen en wonen we al een half jaar samen op mijn 1 kamer woninkje. Omdat het maar een 1 persoonswoning is besluit ik bij mijn vriend in Amersfoort te gaan wonen. Hij heeft namelijk een 3 kamer appartement. Gelukkig kan ik wel door middel van een naadloze aansluiting terecht bij de SW in Amersfoort..
Ik vind het spannend om mijn geboorteplaats waar ik mijn hele leven heb gewoond te verlaten maar ik zet toch de stap. Amersfoort lijkt me een leuke stad om te wonen en ik heb in ieder geval al werk dus mensen zal ik vanzelf wel leren kennen!
Ik neem afscheid van mijn collega’s, verhuis mijn spullen naar Amersfoort en begin vol goede moed op een nieuwe werkplaats...


Wil je weten hoe het verder ging op de SW in Amersfoort? Lees dan o.a

http://eenandereroute.blogspot.nl/2012/12/begin-dit-jaar-kreeg-ik-een-brief.html

en

http://eenandereroute.blogspot.nl/2012/12/het-jaar-2012.html

Volg me op twitter @houtsmaanne of stuur reactie naar Houtsmaanne@hotmail.nl
 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten