Keuzes maken deel 2.
Het is even wennen...
In
januari 2009 begin ik op de werkplaats. Ik moet flink wennen. Ik voel
me een vreemde eend in de bijt. De meeste mensen die hier werken hebben
een verstandelijke beperking of leven in hun eigen wereldje. Ik voel me
bijna normaal als ik mezelf met sommige anderen vergelijk. Gelukkig zijn
er ook mensen met wie ik wel gewoon kan communiceren.
Met
hun heb ik fijne en interessante gesprekken. Ik begin ook onder ogen te
zien dat het wel eens verdomd moeilijk zou kunnen worden om van het
sociale werkplaats etiket af te komen. Want eenmaal op de sociale
werkplaats terecht gekomen behoor je ook tot die doelgroep. Ook al voel
ik me diep in mijn hart ‘niet zo als die mensen.’ (Maar dat is mijn
eigen trots wat ik later leer.)
Een
van mijn collega’s is aan het solliciteren buiten de sociale
werkplaats. Ik vraag hem regelmatig hoe het gaat. Over het algemeen is
hij een vriendelijk, goed gehumeurde man maar als ik hem vraag hoe het
solliciteren verloopt krijg ik enigzins teleurgesteld antwoord.
Werkgevers reageren liever niet op mensen die ‘een etiket hebben.’ de
moed zinkt me zo
langzamerhand
in de schoenen. Was dit wel de juiste keuze? Zal ik ooit nog van de
sociale werkplaats af komen? Of van het etiket: ‘lastig te plaatsen?’ Ik
verlies de hoop echter niet, ik heb er het vertrouwen in dat het via de
juiste begeleiding op de sociale werkplaats wel zal lukken.
Het
werk op de werkplaats is vrij eenvoudig. Met een grote groep mensen zit
je (als er werk is) naast de lopende band en doe je inpak
werkzaamheden. Een pakje wat een ‘gewone’ werknemer in zijn eentje doet,
wordt hier met 10 man samen gedaan. Ach ja, je leert zo wel
samenwerken. We hebben bijvoorbeeld werk van een technisch bedrijf waar
we lampen voor inpakken. Iedere werknemer doet 2 lampen in de doos. De
volgende ook weer totdat de doos vol is en dan pakt degene aan het eind
van de band de doos in en legt hem op het pallet.
Als
er geen werk is, wat regelmatig voor komt zit de hele afdeling
letterlijk stil. Gelukkig mogen we wel spelletjes doen. het komt vaak
voor dat we hele dagen zitten te mens-erger-je-nietten. Het is vrij
lastig om je dan niet te ergeren...maar met je collega’s maak je er
samen het beste van.
Ondertussen
heb ik mijn vriend leren kennen en wonen we al een half jaar samen op
mijn 1 kamer woninkje. Omdat het maar een 1 persoonswoning is besluit ik
bij mijn vriend in Amersfoort te gaan wonen. Hij heeft namelijk een 3
kamer appartement. Gelukkig kan ik wel door middel van een naadloze
aansluiting terecht bij de SW in Amersfoort..
Ik
vind het spannend om mijn geboorteplaats waar ik mijn hele leven heb
gewoond te verlaten maar ik zet toch de stap. Amersfoort lijkt me een
leuke stad om te wonen en ik heb in ieder geval al werk dus mensen zal
ik vanzelf wel leren kennen!
Ik neem afscheid van mijn collega’s, verhuis mijn spullen naar Amersfoort en begin vol goede moed op een nieuwe werkplaats...
Wil je weten hoe het verder ging op de SW in Amersfoort? Lees dan o.a
http://eenandereroute.blogspot.nl/2012/12/begin-dit-jaar-kreeg-ik-een-brief.html
en
http://eenandereroute.blogspot.nl/2012/12/het-jaar-2012.html
Volg me op twitter @houtsmaanne of stuur reactie naar Houtsmaanne@hotmail.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten