Toen ik in 2013 begon met de opleiding Maatschappelijke zorg wist ik niet of ik niveau 3 wel aan kon en of dit überhaupt de goede richting voor mij was. Ik wist niet hoever ik zou komen en of het wel goed zou gaan op mijn stage. Zouden mijn colleg’s mij wel begrijpen en mij de kans geven om te groeien?
Ik werk nu alweer een jaar en 5 maanden met veel plezier op mijn stage. Ik leer elke dag dat ik werk weer bij, Maar sinds we verhuisd zijn loop ik tegen situaties aan ook door de beperking die ik heb.. Op de vorige locatie kon ik goed functioneren omdat daar veel duidelijkheid en structuur was. Ik wist goed wat ik moest doen, was vertrouwd met de locatie en de mensen, op deze locatie moet (lijkt het wel) alles opnieuw worden uitgevonden. Dit brengt een boel extra stress en onduidelijkheid mee. Toch proberen we zo goed en kwaad als het gaat met elkaar er voor de mensen te zijn.
Het leek mij eerst verstandig om niks te zeggen over de beperking die ik heb. Ik wil als een volwaardige collega meedraaien en niet ontzien of beschermd worden. Toch merk ik de laatste weken dat er meer duidelijkheid vanaf mijn kant nodig is. Collega’s zien dat ik meer moeite heb met alle veranderingen dan een ander. Ze kunnen me alleen helpen als ik zelf deze duidelijkheid durf te geven anders gaan er irritaties ontstaan. Voorkomen is beter dan genezen zeker in dit geval. Ik ga dus mijn schroom overwinnen en eerlijk zijn over mezelf. Ze hebben inmiddels immers ook de kwaliteiten gezien die ik in huis heb en ik weet zelf beter waar ik tegen aan loop.
Dat is ook het fijne van deze stageplek. Enerzijds is het heel confronterend om te ontdekken wat je beperkingen zijn anderzijds geeft het ook voor mezelf duidelijkheid. Wat kan ik wel en waar heb ik moeite mee? Zou ik dat nog kunnen verbeteren of moet ik accepteren dat ik niet met alles mee kan komen wat er gevraagd wordt. En wat voor gevolgen heeft dit voor mij in de toekomst? Kan ik wel werk vinden en houden in de zorg? Mijn stageplek wil er alles aan doen om mij te helpen mijn diploma te halen en daar ben ik ze verdomd dankbaar voor. De eerste stap is nu eerlijk zijn. Daarna ga ik kijken hoe nu verder. Wordt vervolgd..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten