Wie zoekt er een gemotiveerde Wajonger?

Het is wat stilletjes hier de laatste tijd. Ik heb dan ook niet veel inspiratie om te schrijven. Sinds ik mijn diploma heb gehaald gebeurd er niet zo veel spannends in mijn leven. Ik ben nu vooral bezig met solliciteren en mijn weg aan het zoeken met alle vrijheid die ik ineens heb.

Een activiteit

Gelukkig werk ik nog 2 tot 3 dagen in de week op mijn oude stage plek met veel plezier. Ik wordt gewaardeerd als vrijwilliger en kan mijn werkzaamheden blijven uitvoeren. Zo deed ik vorige week dinsdag een geheugenspel met een groep aan het eind van de middag. Bij een van de vragen hoorde een ouderwets liedje van vroeger: Tulpen van Amsterdam. Ik begon het te zingen in de hoop dat de mensen mee zouden zingen maar het bleef angstvallig stil. Dapper zong ik het liedje af. Toen ik klaar was zei een van de mensen: ‘Je zingt vals.’ Au! Maar ja ik weet wel dat ik niet kan zingen. Het was eigenlijk wel heel geestig zoals het er uit kwam.

Sollicitatie ‘proces’

Het solliciteren zelf gaat moeizaam. gelukkig heb ik hulp van een re-integratiebedrijf. Brieven schrijven kan ik wel maar het uitnodigen op gesprek is een uitdaging. Ik schrijf in mijn brief dat ik een Wajonger ben want ik wil hier eerlijk over zijn. De rest van mijn brief is veelal positief en laat de kwaliteiten zien die ik te bieden heb. Toch vraag ik me af het zou toch makkelijker moeten zijn voor een Wajonger om een garantiebaan te vinden? het lijkt wel op het zoeken naar een speld in een hooiberg. Waar zijn die banen?

Wachten op een kans

Ondertussen probeer ik mijn tijd zo goed mogelijk in te delen en elke dag nuttig te besteden. Dit lukt echter niet altijd. Zeker gezien de weersveranderingen de laatste dagen heb ik daar erg veel last van en slaap ik hierdoor wat meer overdag. Alleen daarom al zou ik graag wat meer structuur in mijn leven willen. Het is het wachten op die ene kans die ene baan die precies bij mij past. Zit er überhaupt iemand te wachten op een Wajonger? De tijd zal het moeten leren.