De impact van de korting op de Wajong

Sinds ik in januari mezelf officieel heb ziek gemeld bij het Uwv
zit ik thuis, thuis!

Ik heb geen vrijwilligerswerk dat kan ik op dit moment niet aan.
Als je in een depressie zit is het elke dag vechten tegen de
negatieve gedachten. Ik leef daarom ook momenteel van dag tot dag.

Per dag kijk ik wat ik die dag kan doen, en dat is bar weinig.
Mijn prioriteiten zijn momenteel dat ik goed voor mezelf moet zorgen.
Ik doe de dingen die ik móet doen zoals het huishouden zorgen voor
de katten en de boodschappen.

Vooroordelen wajonger

Het is bizar hoeveel invloed de korting op mijn leven heeft.
Voorheen voelde ik me betrekkelijk veilig en beschermd ook al
is het leven van een Wajonger een waar je tegen veel
vooroordelen aanloopt.‘Je houdt immers je handje op.’

Wat mensen altijd vergeten is dat je als Wajonger niet voor niets
in deze situatie zit.

Werkgevers willen meestal niet iemand aannemen die een beperking heeft
waardoor je voor veel dichte deuren komt te staan.
Gelukkig had je dan altijd je uitkering nog!

Nu, door de 5% korting voelt het gewoon niet veilig meer. Wat kunnen ze

nog meer van me afpakken?

De wereld op z'n kop

Zelfs nadat ik mijn opleiding Maatschappelijke zorg MBO 3 met
goed gevolg had afgerond is het niet gelukt om een baan te vinden.
En nu zit ik in een positie dat ik weer net zo kwetsbaar ben als voordat
ik aan de opleiding begon.

Ik ging van cliënt naar begeleider en van begeleider ben ik weer terug
gevallen naar cliënt. Dat is heel zwaar.

Het is net alsof een enorme reus me op de kop heeft gehouden en mij flink
door elkaar heeft geschud

Sinds enkele maanden heb ik om deze reden weer thuis begeleiding

wat voor mij ook heel vreemd is. Ik heb dit voorheen wel een aantal jaar
gehad, maar toen is dat op een gegeven moment wegbezuinigd omdat
ze mij ‘te goed vonden.’

Nu ben ik echter zo kwetsbaar dat ik het heel hard nodig heb. Ik kan alle hulp

gebruiken echter zit mijn gevoel en trots me vaak nog in de weg want ik wil

juist zo graag anderen helpen!

Gevolgen korting

De korting hakt er flink in. Voorheen kon ik nog wel eens wat ‘extra’ doen

zoals een broek kopen of schoenen of iets dergelijks. Nu lukt dat gewoon

niet meer. Ik woon zelfstandig en moet zien rond te komen van 944 euro in de

maand. Hoe doe je dat?

Het is elke dag een strijd om de juiste keuzes te maken wat kan ik vandaag?

Hoe geef ik mijn geld uit? Iets ondernemen doe ik nooit meer, simpelweg

geen geld voor.

Met vriendinnen afspreken doe ik natuurlijk wel maar altijd bij mij thuis.

We leven in een rijk en duur land waar het alleen voor de werkenden

betaalbaar is. En dan nog niet eens voor alle werkenden.

Taboe

Wat mij vooral zo verdrietig maakt is dat onze doelgroep gewoon
vergeten wordt.

Het lijkt wel alsof mensen het niet willen weten, het hebben van
een beperking en armoede is een groot taboe in Nederland, want we
hebben het toch zo goed?

Ik strijd er voor om deze onderwerpen bespreekbaar te blijven maken
en dat kan ik gelukkig ook via mijn blog. Dat geeft mij weer een
beetje moed om verder te blijven gaan ik heb een stem en die gebruik ik.

Ik zal blijven vechten voor de kwetsbaren in de samenleving misschien juist

wel omdat ik zelf zo kwetsbaar ben.

Verwachtingen

Ik ben momenteel mijn leven ook echt aan het ombuigen. Dit heeft
veel tijd nodig en kost energie maar dat is het waard. Ik heb het altijd
op de ‘verkeerde manier’ geprobeerd.

Ik wilde voldoen aan de verwachtingen van de maatschappij, van je
omgeving maar dat lukt me gewoon niet. Ik weet nu dat ik via mijn
blogs veel meer bereik dan door het maar eindeloos te blijven proberen.
Als mensen vragen wat ik doe in het dagelijkse leven zeg ik tegenwoordig
ik ben schrijfster en dat voelt goed!