Normaal
gesproken wil ik altijd mijn blog neerzetten met een positieve
krachtige ondertoon. De laatste tijd merk ik echter dat ik geen
inspiratie heb. Ik voel me dan ook niet altijd zo positief. De zoektocht
naar een geschikte BBL plek valt me zwaar.
In
april leek het allemaal zo klaar als een klontje. Ik ga weer terug naar
school en ik ga de opleiding voor activiteiten begeleidster niveau 4
doen. Dacht ik. Voor de UWV moet dit dan een bbl opleiding zijn, maar ik
wil toch niet 5 dagen in de week naar school dus dat vind ik prima. Een
geschikte werkplek vinden is echter een stuk lastiger. Ik dacht ik heb
een jobcoach dus dan móet het wel lukken, toch? Nu is het echter al
halverwege juni en begint de moed me enigzins in de schoenen te zinken.
Zal ik nog wel op tijd een plek vinden?
Ik wil zo graag een kans
Toen
ik in 2005 een re-integratie traject in ging was het mijn doel om
met werk er weer uit te komen. Nu is het 2013 en zit ik alsnog met lege
handen thuis. Ik wil niet negatief over komen maar zo voelt het wel
momenteel. Ja ik heb deze leerweg nodig gehad om te worden wie ik nu
ben. Maar nu vind ik dat het tijd wordt dat het eens zijn vruchten af
gaat werpen en dat ik óók een keer een kans mag krijgen om te laten zien
wie ik ben en wat ik kan.
Ik wil zo graag ook mijn steentje bijdragen aan deze maatschappij!
Wat moet ik gaan doen als ik geen stage plek vindt? Moet ik dan werk gaan doen wat ik niet leuk vindt?
Binnenkort
wil ik samen met Lotte klene activiteiten gaan organiseren voor mensen
met een beperking. Ik wil heel graag dat dit gaat uitgroeien tot iets
moois en wie weet een leuke baan. Maar dit is allemaal nog onzeker en
zit nog in de kinderschoenen. De uwv neemt hier (denk ik) geen genoegen
mee.
Zal
ik dan straks toch eindigen in een ‘speciaal voor wa-jongeren
georganiseerde werkplek?’ Zal ik ooit mijn talenten kunnen benutten?
Ik wou maar dat ik in de toekomst kon kijken en dat ik wat meer zekerheid en duidelijkheid had!
Deze onzekerheid vreet me op van binnen! (Als het de kilo’s nou zou opvreten zou ik het niet eens erg vinden!)
Gelukkig
kan ik veel kwijt met schrijven. Het is mijn stille droom om hier meer
mee te mogen doen. Ik grijp iedere kans die ik krijg aan. Ik vind het
erg leuk om stukjes te schrijven voor Amersfoort dichtbij.
Ook
ben ik heel blij met alle hulp en medeleven die ik krijg van de mensen
die ik leer kennen via twitter en facebook. Ik had nooit gedacht dat ik daar zoveel
zou uithalen. Dank jullie wel voor jullie vriendschap! Ook moet ik mijn echte vrienden en familie natuurlijk niet vergeten! 
Met dank aan
Geen opmerkingen:
Een reactie posten