vrijdag 21 juni 2013

Waarom Wajongeren?



Toen ik in 2006 een Wajong uitkering aanvroeg had ik geen flauw idee waar ik aan begon. Ik wist wel dat ik financiële zekerheid nodig had. Ik had rust nodig nadat ik een aantal negatieve ervaringen had opgelopen op de arbeidsmarkt.


Vroeger wilde ik altijd graag zelfstandig zijn. Ik wilde laten zien dat ik het wel zelf kon. Wie mij al wat langer volgt kent het verhaal waarschijnlijk al wel, lees anders hier 
http://eenandereroute.blogspot.nl/2012/11/wajongers-geven-de-moed-niet-op.html
Wajongers geven de moed niet op.


Gedurende de jaren dat ik nu deze uitkering heb begon ik langzaam te beseffen wat een enorm etiket er op mijn hoofd werd geplakt met deze uitkering. Want je krijgt deze uitkering immers alleen als je kunt bewijzen dat je afgekeurd ‘moet’ worden omdat je niet goed kan werken.
En dat is precies mijn punt. Want waarom is deze maatschappij er altijd zo op gericht op wat je niet kan? Kan dit niet omgedraaid worden?


Al van jongs af aan wordt je als je ‘anders’ bent geconfronteerd met wat je niet kan. Eerst is daar de diagnose. Het zogenaamde etiketje. Dit scheidt je af van andere kinderen. Ja het is fijn dat het beestje een naampje krijgt, maar waarom wordt daar dan zo’n enorm stempel van gemaakt?
Je hele leven strompel je tegen de vooroordelen die dit etiketje met zich mee brengt. Je moet vechten voor alles waar je recht op hebt. Bewijzen wat je wel of niet kan.


Ik las gister dit artikel http://www.hetkinderpunt.nl/wajong/ van het Kinderpunt over hoe je een Wajong uitkering aan moet vragen. (Niks negatiefs verder over het kinderpunt bedoeld) Ik kreeg er nogal een vervelend gevoel over maar ik kon het niet direct verwoorden. Later bedacht ik me dat het er feitelijk letterlijk staat: je krijgt pas waar je recht op hebt als je kan bewijzen dat je niks kan.
Vind je het dan gek dat veel Wajongers niet gemotiveerd zijn om werk te willen of kunnen aannemen?
Is het raar dat werkgevers liever geen wajongeren aannemen vanwege het risico? Lijkt me niet, ze krijgen deze uitkering immers pas als ze hebben laten zien dat je niks kan.
Hoe moet je dan een werkgever overtuigen dat je wél veel in huis hebt en meer kan dan er gezegd is?

Mijn inziens zjin er verschillende groepen Wajongeren. Zo zjin er mensen die niet willen werken maar ook mensen die heel graag willen maar dit gewoonweg niet kunnen. Zij worden allemaal over 1 kam gescheerd en dat kwetst.


Natuurlijk is het fijn dat deze uitkering er is, ik zelf heb er veel aan gehad. Ik kon eindelijk de tijd en rust nemen die ik nodig had om mezelf verder te ontwikkelen tot waar ik nu ben. Helaas heeft dit wel zijn prijs gekost. Zou de wereld niet mooier zijn als dit kon zonder bloed zweet en tranen?
Je krijgt wat je nodig hebt om jezelf zo goed mogelijk te ontplooien en in je recht te komen.
Want naast je 'etiket' ben je ook gewoon jij!


We hebben nog een lange weg te gaan met z’n allen. Ik draag graag mijn steentje hieraan bij door mensen de ogen te openen. En ondertussen blijf ik verder ontwikkelen en groeien gewoon omdat ik niet meer bij de pakken neer ga zitten ondanks alle vooroordelen. En ik hoop maar dat ik meer mensen kan inspireren om hetzelfde te doen. Laten we met z’n allen ervoor
gaan om te laten zien wat we allemaal wél kunnen!
Positieve reacties kunnen naar @houtsmaanne of Houtsmaanne@hotmail.nl


Wil je meer lezen over Wajong en werken met Wajongers lees dan ook Bianca's aansluitend Blog: http://www.geenbeperking.nl/blogs/13-06-/Mijn_bijdrage_aan_een_inclusieve_arbeidsmarkt.aspx  

 

8 opmerkingen:

  1. Je verwoord mooi hoe ik het ook voel. Al sinds mijn 18e een Wajong en ook ik had hem nodig. Maar het stigma wat het met zich meebrengt is groot. Helaas......maar ook ik doe mijn best te laten zien dat ik binnen mijn mogelijkheden wel een hoop kan en talenten heb.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Waar ik mij aan stoor is dat er nu in de media een beeld wordt geschetst dat Wajongers niet zouden willen werken. Ook jij schrijft in je artikel "Vind je het dan gek dat veel Wajongers niet gemotiveerd zijn om werk te willen aannemen?" Het gaat niet om niet willen, maar om niet kunnen. Een Wajonguitkering krijg je niet voor niets.
    Ook ik ben Wajonger, werk parttime bij een reguliere werkgever. Daarnaast ontvang ik nog een aanvullende Wajonguitkering. Ik werk parttime, niet omdat ik niet fulltime zou willen werken, maar omdat ik dit door mijn handicap gewoon niet kan. Ook ik hoor dus tot de doelgroep Wajongers, en vind het heel vervelend dat ik ondanks werken naar vermogen het gevoel krijg door de media/samenleving dat ik een klaploper zou zijn.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. hoi, ik vind het vervelend dat het overkomt alsof ik het met de media eens ben want dat is juist niet de bedoeling. Ik zeg ook veel wajongers niet iedereen. Ik snap je situatie volkomen want zo voel ik het dus ook!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik heb het stukje wat aangepast het is niet mijn bedoeling om mensen te kwetsen met dit artikel ik wil juist de wajongers een hart onder de riem steken door begrip te vragen voor onze situatie.Ik wil niet dat het verkeerd wordt opgevat. Dank voor je reactie ik heb het daarom aangepast.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Dochter heeft 15 jaar bij supermarkt gewerkt met Wajonguitkering, weggepest door omgeving, omdat zij het niet kon bijbenen, IQ van 60. Doet nu vrijwilligerswerk en wordt nu zeer gewaardeerd i bejaardentehuis.Deze mogelijkheid wordt straks weer ontnomen met evt herkeuring en kan zij weer thuis gaan zitten met bijstandsuitkering, terwijl zij nu in mijn ogen een belangrijke bijdrage aan deze maatschappij geeft.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. He Anne,

    mooi geschreven. Ik heb het niet gelezen voor je aanpassing, maar wat ik uit je verhaal begrijp is dat je door het stigma het gevoel krijgt dat je niks kunt (wat dus absoluut niet waar is) en dat je je niet serieus genomen voelt. Ik kan me dan best voorstellen dat je wat gedreprimeerd raakt en dus niet meer wilt werken, dus die Wajongers kan ik best begrijpen eigenlijk, de maatschappij drukt die mensen in een verdomhoekje, omdat ze niets zouden kunnen.
    Ik ben zelf meer het type dat kijkt naar wat iemand wel kan (ook in mijn eigen situatie) en niet naar de beperkingen, maar soms is dat best lastig, zelfs zonder Wajonguitkering, kun je nagaan hoe dat is met...
    Ik heb daarom veel respect voor jou en alle andere Wajongers die niet bij de pakken neer gaan zitten en lekker aan de gang gaan met wat wel mogelijk is! Ga zo door Anne, jij komt er wel :)

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Heel mijn leven draag ik al mee ,ik ben een kind van aso ouders.
    In mijn leven draag ik vanaf 14 jaar mee ,je bent en tehuis kind.
    En dan een stukje van mijn leven draag ik mee,ggz het gekke mens mee.
    ik Weet dat dit waarheid is,en ik ben wie ik ben.
    Een mens met heel veel inzichten die ik geleerd heb,omdat ik uitschot was.
    De een is blij met mij,de ander mijd mij.
    En ik leef in vrede met mij zelf.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Geweldig geschreven, want het is idd enorm dubbel dat je eerst moet bewijzen dat je niets kan om een recht te krijgen. En het gekke is, dat als je onvoldoende kunt bewijzen dat je niets kan, je als nog als moet bewijzen dat je niets kan om aanpassingen te krijgen die werk mogelijk maken.

    Dus als je denk dat je er bent, dan ben je er nog niet en blijft het stigma of etiket alsnog hangen!

    Tijd voor een andere kijk op de arbeidsmarkt en mensen die daar deel van uit (willen) maken!

    BeantwoordenVerwijderen