Hoezo beperkt?!

Sinds ik stage loop van 23 uur per week en 1 dag naar school ga ben ik me weer bewust wat ik allemaal wél kan. Toen ik in de Wajong terecht kwam in 2006 was ik pas 24 jaar. Ik werd voor 80 tot 100 % afgekeurd. Dat gaat je niet in de koude kleren zitten!.

Ik had het er pas nog over met mij zus. Ze zei: ‘Weet je nog wel dat je in 2006 40 uur gewerkt hebt? Dat kan je gewoon!’ Ik zei toen: ‘in datzelfde jaar werd ik afgekeurd en kwam ik in de Wajong terecht dat heeft er best diep in gehakt. Je gaat vanzelf denken dat je niks kan.’ Gister sprak ik een vriendin die ook vcfs heeft. Dat is weer het voordeel van dit syndroom, ik leer een boel mensen kennen die het ook hebben. Je kunt dan weer ervaringen met elkaar uitwisselen en het zo een plaatsje geven.

Zei zij: ‘Beperking vind ik zo’n zwaar woord. Wij zijn niet echt beperkt.’ Ik knikte bevestigend.‘Het gaat gewoon net een beetje anders bij ons.’ Zei ik toen.

Als ik moet uitleggen wat mijn achtergrond is op bijvoorbeeld school of mijn stage dan weet ik niet goed wat ik wel en niet moet vertellen. Afgelopen week merkte mijn begeleidster op de activiteiten afdeling dat ik in de middag best snel moe ben. Dat komt omdat mijn hoofd vrij snel vol zit van al het drukke gepraat. Je moet op veel dingen letten tijdens de activiteit. Wie heeft er hulp nodig? Wie kan er vooruit en tussendoor ook gezellig kletsen. Ik vind het leuk, maar het kost veel energie. Ik zei toen ik naar huis ging dat ik merk dat ik best snel moe ben op de woensdag. Ze vroeg toen of ik dit altijd al heb gehad. Dat is dan zo’n vraag dat ik denk: wat vertel je er over? Ik heb gezegd dat ik heel lang 16 uur gewerkt heb en vrijwilligerswerk heb gedaan. Dat is toch heel anders dan wat ik nu doe. Er is nu meer druk, er wordt meer van je verwacht. Dat vind ik helemaal niet erg, maar het duurt bij mij even voordat ik me er op ingesteld heb.

Ook heb ik verteld dat ik in de Wajong zit en een ‘lichte beperking’ heb. Ja, hoe moet je het anders noemen wat ik heb? Ik kan heel veel, maar sommige dingen kosten gewoon meer tijd en ik ben sneller moe dan een ander. En ja, het beestje heeft een naam maar het is zo onbekend dat niemand het kent. Dan moet je weer helemaal  uitleggen wat vcfs inhoudt. Gelukkig hoefde ik het nog niet uitgebreid uit te leggen, maar ze wilde er wel graag meer over weten. Ik denk dat zij er wel goed mee om kan gaan ze komt heel sympathiek en begripvol over en dat hebben mensen zoals ik nodig.

Ik heb geen behoefte aan mensen die denken: ‘Oh, ze zit in de Wajong...die zal wel niks kunnen..!’ Ik vertel het dan ook niet op school. Ik heb geen zin in dat stempel. Ik ben ik en niet alleen maar dat label. ik wil dat ze me leren kennen zoals ik ben zonder dat ze mijn achtergrond

weten en alleen daar op gericht zijn. want dat doen mensen helaas automatisch. Als ze weten dat je wat hebt wordt je meteen voorzichtig benaderd. En dat hoeft echt niet. Als ik wat nodig heb dan geef ik dat zelf wel aan! Ik heb genoeg meegemaakt en ervaren om voor mezelf op te komen. Ik hoef niet meer aan een handje vast gehouden te worden. 

Deze periode is voor mij een tijd om te ontdekken wat ik nog meer uit mezelf kan halen! En dat is nog meer dan ik zelf had kunnen denken! Ik had vroeger nooit gedacht dat ik het leuk zou vinden om in de zorg te werken. Zo zie je maar wat je als je uit je comfort zone stapt je allemaal ontdekt over jezelf!