Onzekerheid

Afgelopen donderdag ging ik weer aan de slag in de zorg. Ik vind het leuk maar best zwaar. Er wordt al meer van me verwacht dan in het begin. Soms vraag ik me af of ik mezelf niet voorbij ren. Ik moet leren goed mijn dagen in te delen en mijn rust te nemen wanneer ik dat nodig heb anders gaat het fout.

Kies 
Dinsdags moest ik helaas naar de  kaakchirurg om een kies te laten trekken. Hier ben ik de hele week al niet lekker van, maar ik ga toch naar mijn werk. Éen omdat ik mijn werk leuk vindt en twee omdat ik niet te veel stage uren wil missen en mijn ritme wil behouden. Dat is 1 ding dat ik van het RWA (de Sociale werkplaats in Amersfoort) heb geleerd om me niet te snel ziek te melden! Donderdag begon ik weer om 7 uur in de zorg. Je maakt dan de mensen wakker en gaat ze vervolgens helpen met douchen/wassen en aankleden. Ik doe steeds 4 dezelfde mensen en dat vind ik erg fijn. Je krijgt zo een band met de bewoners. Gelukkig vinden ze het fijn als ik kom! Ik kan goed aanvoelen wat ze prettig vinden en hoe ik met ze moet omgaan.

Zenuwachtig

Bij één bewoner ging mijn praktijkbegeleidster kijken hoe ik mijn werk uitvoer. Na afloop hadden we een evaluatie. Ik merkte dat ik toch weer zenuwachtig was ook al had ik me voorgenomen om er niet te veel bij stil te staan dat ze staat toe te kijken. Dat uit zich in onzekerheid en onhandigheid. Mijn praktijkbegeleidster ziet dat en denkt dat ik de handelingen nog niet goed kan, terwijl ik de routine al wel weet maar door de zenuwen vergeet ik het gewoon!

Ze was dan ook niet heel tevreden over mijn handelingen. Hier moet ik aan gaan werken de komende tijd. Ik wordt er erg onzeker van want ik ben dan bang dat ik er dan straks op wordt afgerekend. Dat ze zeggen: je bent toch niet geschikt voor de zorg. Nu ben ik stagiaire dan wordt je minder afgerekend op je tempo en hoe snel je dingen op pikt dan wanneer je echt aan de slag gaat. Ik maak me er dan zorgen over hoe het in de toekomst zal gaan. Of ik dan niet weer tegen dezelfde werkdruk zal aan lopen als voorheen. En wat moet ik dan?

Zorgen over de toekomst

Ik maak me ook zorgen over de planning op school. Doordeweeks heb ik niet veel puf meer om huiswerk te maken. 18 november moet ik 9 verslagen inleveren en op 11 november heb ik een presentatie voor de klas. Ik wil dan een film laten zien dat ik vorig jaar met mijn groep vcfs dames heb gemaakt. Ik hoop dat ze dan begrijpen dat ik niet zomaar ben gekomen waar ik nu ben. Ik heb er voor moeten vechten! Meer dan de gemiddelde persoon zonder beperking. Als ik mezelf vergelijk met 2 jaar terug dan ben ik alweer enorm gegroeid. Dankzij mijn negatieve ervaringen op de sociale werkplaats ben ik toch sterker in mijn schoenen gaan staan. Daarom kan ik nu weer verder groeien, maar wel op mijn eigen tempo! Zal dat mogelijk zijn in deze veeleisende maatschappij?

Leerproces
 Ik heb mijn praktijkbegeleidster wel verteld dat ik een Wa-jonger ben en dat ik vcfs heb. Ik heb haar ook door verwezen naar www.vcfs.nl op 22 november is er een jaardag waar ik weer wat moois voor in elkaar aan het zetten ben met het vcfs groepje. Ik zit te twijfelen of ik haar hiervoor zal uitnodigen! Het blijft confronterend en moeilijk als alles niet altijd gaat zoals je wilt. Je moet iedere keer weer accepteren als je ergens tegen aan loopt. Dit blijft een leerproces. Maar uiteindelijk komen we er wel!