Afscheid van een fase

Vandaag kwam mijn persoonlijke begeleidster Marion afscheid nemen. Sinds 2008 begeleid zij mij. Ze heeft me o.a geholpen met de administratie, als er bijvoorbeeld iets geregeld moest worden of als ik mijn verhaal kwijt moest dan kon ik bij haar terecht. Ik vond het fijn dat ik altijd bij haar terecht kon als er wat was. Bij mijn ouders en vriendinnen kan ik natuurlijk ook altijd terecht, maar dat is toch anders. Mijn ouders zijn vaak snel erg bezorgd om hun kinderen en bij vriendinnen kan ik mijn verhaal wel kwijt maar dan willen zij hun verhaal natuurlijk ook  kwijt. Het was dan juist fijn dat ik kon spuien bij Marion zonder daar wat voor terug te moeten doen.

Ik heb veel van marion geleerd. In de periode dat ik het moeilijk had op mijn werk bij de sw kon ik altijd mijn ei bij haar kwijt. Ik heb ook een fase gehad dat ik dacht dat ik de enige was die het moeilijk had. Ik zag niet dat andere mensen ook hun problemen hebben. Nu kan ik dat beter relativeren. Op zo’n moment floot zij me altijd terug. Van haar kon ik dat goed hebben. We konden altijd goed grapjes maken. Zij snapte me goed. Zij had ook wel eens dagen dat ze last had van prikkels net als ik. Of dat ze een beetje warrig was en niet goed wist wat verstandig was wel of niet de afspraak verzetten. Ik zei toen een keer tegen haar: ‘Je hebt gewoon vcfs light.’ Daar moest ze erg om lachen.

We blikten ook nog even terug hoe ik was toen ik begon met begeleiding in 2007. Ik had toen 2 a 3 keer in de week begeleiding nodig. Ik werkte toen 2 dagdelen bij de bibliotheek en deed nog aan toneel. Ik was net uit mijn depressie gekomen en volop in ontwikkeling. In 2009 ging ik 16 uur werken op de sociale werkplaats. Een klein stapje vooruit. Het was een moeilijke en lange weg die ik nodig heb gehad om te komen waar ik nu ben. Je merkt nu niet meer aan mij dat ‘er iets met me is.’ Ik wil ook gewoon ‘normaal’ behandeld worden. Zo presenteer ik me ook. Ik leer het meeste als ik niet te veel aan het handje wordt vast gehouden.

Ik ben er aan toe om weer ‘alleen’ verder te gaan. Om me heen heb ik een mooi netwerk opgebouwd van lieve vrienden en familie en natuurlijk mijn vriend die van me houden zoals ik ben. Ik ben hard aan de weg aan het timmeren om  mee  te blijven draaien in deze maatschappij. Marion nam afscheid met de woorden: ‘Ik laat je met een onbezorgd gevoel achter.’ En dat is fijn om te horen natuurlijk!