Een leven om te presenteren.

De zenuwen

Afgelopen maandag was het dan zover. De dag van mijn presentatie voor de Leidse studenten. Uiteraard was ik erg zenuwachtig. Het  begon zondagavond al behoorlijk te kriebelen. Gelukkig heb ik wel goed kunnen slapen. Ik moest al vroeg op staan want om 10:30 begon het college en ik wilde er graag op tijd zijn.

Het was nog even spannend of ik de trein zou halen. Ik stond op het verkeerde spoor kwam ik al gauw achter dus ik moest rennen om de juiste trein te halen. Ik kon net instappen voordat hij weg reed. Gelukkig maar want toen was ik toch nog op tijd.

Indrukwekkend

Eenmaal aangekomen liep ik meteen door naar de collegezaal. Marleen, de huisarts die mij zou gaan interviewen stond voor de college zaal al op mij te wachten. We liepen naar binnen en voor mij zat een zee van studenten. De zaal liep van boven naar beneden. Ik wist al wat ik kon verwachten qua zaal grootte en aantal studenten dus ik schrok al minder hard als vorig jaar, maar toch vond ik het nog erg indrukwekkend. Met enigzins knikkende knietjes liep ik naar een stoel en ging zitten. Eerst liet Marleen een filmpje zien gemaakt op een ontmoetingsdag in 2011. Hierin kreeg je een duidelijk beeld hoe belangrijk ontmoeting met lotgenoten is. Je vindt herkenning en erkenning. Ik vond het wel fijn dat ik even tijd had om me rustig voor te bereiden op het interview.

Het interview

Na de film was het tijd om naar voren te gaan. Met knikkende knietjes liep ik naar de stoel. Ik kreeg een microfoon en we gingen van start. Ik voelde 280 paar ogen op me gericht. Ik begon met mezelf voor te stellen, dat was makkelijk. Doormiddel van de juiste vragen kon ik goed vertellen hoe mijn leven tot nu toe is verlopen. Welke moeilijke wegen ik bewandeld heb om te zijn waar ik nu ben. Je ziet het niet aan me maar ik heb genoeg meegemaakt. Na afloop werden er vragen gesteld. één student zei dat ik nu heel zelfverzekerd op dat podium zat dat vond ik mooi om te horen! Je weet toch niet hoe je overkomt als je zenuwachtig op dat podium zit.

Na mij kwamen Ilse en haar man met hun zoontje Sep het podium op. Ze vertelde hoe het hele proces was geweest om te horen dat als je zwanger bent er iets is met je kindje en in wat voor medische molen je dan terecht komt. Sep is nu 1.5 jaar en een hartstikke levendig en blij kindje. Hij steelde de show.

Anders

Je beseft niet half hoe anders je leven is als je een kindje krijgt dat niet helemaal gezond is. Dit geldt voor alle betrokkenen. Ook als je zelf een beperking hebt en je weet dit heel goed kan dit best pijnlijk zijn. Lotte Klene zei op twitter: ‘Je hebt een mooi verhaal om te vertellen. Mensen hebben geen idee wat een handicap voor grote impact op je leven kan hebben.’ En zo is het. Daarom vind ik het belangrijk dat deze blog zo veel mogelijk gelezen wordt en dat ik er over kan en mag vertellen. Dit is mijn missie.