Zeg je het wel of niet?

Ik was 20 jaar toen ik begon met stage lopen voor mijn opleiding secretarieel medewerker. ik werkte 28 uur als receptioniste bij een zorgkantoor in Utrecht en ik ging 1 dag in de week naar school. Omdat ik zelf niet goed wist hoe ik moest uitleggen wat het vcfs precies was of hoe het zich bij mij uitte besloot ik net te doen alsof er niks met mij aan de hand was. Dit lukte vrij aardig.

Ik weet nog goed dat ik het altijd heel irritant vond als mijn ouders aan andere mensen gingen vertellen wat ik had. Ik dacht dan: als ik het alleen had geweten dan had ik het voor mezelf gehouden en het nooit aan iemand verteld! Ik schaamde me er voor. Ik wilde niet anders zijn. En ik wilde ook niet dat andere mensen dat wisten.

Op het kantoor werkte ik samen met een directiesecretaresse. Zij moest mij alles leren. De samenwerking met haar liep erg moeizaam. Ze was behoorlijk kritisch. ik weet nog goed dat ik regelmatig mijn ouders belde als ik het niet meer goed wist. Zij sleepten me er dan doorheen door me  zo goed mogelijk met de situatie om te laten gaan.

Omdat ik in die tijd stagiaire was, had ik vrijbrief om op mijn tempo alles te leren. Ik maakte me toen al zorgen hoe het moest als ik straks geen stagiaire meer was en er van mij verwacht werd dat ik alles meteen zou kunnen.

Ik had het toen fijn gevonden als er een stichting was zoals Hoezo Anders die me had kunnen vertellen hoe ik dat het beste aan kon pakken.

Er kwam een moment dat de directiesecretaresse overspannen raakte, (niet mijn schuld trouwens) ik werd toen begeleidt door de directeur. Dat ging een stuk beter. Ze toonde begrip en geduld en hielp mij zelfs hoe ik mijn rapportage goed moest schrijven. Ik kreeg hele hoge cijfers voor secretariaatspraktijk dankzij haar begeleiding. Op een gegeven moment zette zij echter vraagtekens bij waarom het zo lang duurde voordat ik bepaalde werkzaamheden goed oppakte of zo onzeker was terwijl ik daar toch al enige tijd in dienst was. Zij zag dat ik meer tijd nodig had dan een ander.

Ik besprak de situatie met mijn ouders en mijn vader besloot te gaan praten met haar en open kaart te spelen. Ik weet het nog zo goed. Het was een vrijdagmiddag en we zaten met zijn drieeën in haar kantoor toen het hoge woord er uit kwam.

De directeur zij dat ze niet snapte waarom sommige dingen met mij zo moeizaam gingen en mijn vader dacht bij zichzelf ze moet weten wat er met Anne aan de hand is. Ik dacht op dat moment nog echter: tralala niks aan de hand kop in het zand...ik wilde het niet weten.

Mijn vader vertelde ‘Anne heeft een syndroom, het vcfs waardoor ze wat langzamer is met nieuwe dingen aan leren.’ Ik voelde de grond onder mijn voeten wegzakken. Ik keek hem geschrokken aan...waarom zei hij dat nou?! De directeur reageerde echter heel lief en begripvol.

Ze zij dat ze me nu beter kon begrijpen en plaatsen.

Na afloop voelde ik me enorm opgelucht. Er waren dus tóch mensen dit het wel konden begrijpen!

Of je het wel of niet verteld hangt mijn inziens af van de situatie. denk je dat ze er begrip voor tonen? Of sta je onder begeleiding van een jobcoach? Dan kan het wel. Begin je ergens nieuw dan zou ik eerst kijken wat voor bedrijf het is, wat de sfeer is en of je denkt dat ze er begrip voor zullen hebben of niet.

De ene keer pakt het wel goed uit en de andere keer niet. De weg is langer en moeilijker als je ‘anders’ bent maar daarom niet minder waard!