De weg kwijt.
Ik
weet het nog goed, toen ik jonger was raakte ik regelmatig de weg
kwijt. Ook als ik er al een paar keer geweest was. Op de 1 of andere
manier wilde mijn geheugen de weg maar niet onthouden. Ik had
bijvoorbeeld wel eens een afspraak in het UMC, dat was altijd een drama
omdat ik nooit onthield in welk gebouw ik nu moest wezen. Ik wilde er
dan toch zelfstandig heen want ik was immers al volwassen.
het
kwam wel een paar keer voor dat ik dan bijna te laat was op een
afspraak en dat ik dan dacht: het heeft nu geen zin meer, laat ik maar
terug naar huis gaan, ik ben helemaal de weg kwijt. Heel vervelend vond
ik dat, het doet je zelfvertrouwen geen goed als je steeds niet goed
kunt vinden waar je wezen moet.
Ook
moest ik regelmatig naar het AMC in Amsterdam voor een consult want dat
was de locatie waar Therese werkte en zij is 1 van de weinige
psychiaters die snapt wat VCFs is. Dan ging ik dus helemaal naar
Amsterdam. Liever nam ik dan de bus vanaf Utrecht tot Amsterdam want de
trein vond ik maar ingewikkeld en onoverzichtelijk. Je moest dan
uitstappen bij den Bijlmer en vanaf daar de bus nemen maar ik raakte
altijd kwijt bij welk bushokje ik dan moest gaan staan.
Ik
kon me daar van te voren al helemaal druk over maken. Zenuwachtig of ik
het wel kon vinden terwijl ik het al wel een paar keer had gedaan. Maar
de ene keer lukte het wel en de andere keer raakte ik compleet de weg
kwijt. Heel verwarrend. het kwam dan ook wel eens voor dat ik helemaal
in paniek mijn ouders belde: ik sta bij allemaal universiteitsgebouwen
en ik weet niet meer waar ik heen moet Help! Het lijkt ook allemaal zo
op elkaar...mijn vader was dan altijd zo lief om me te komen redden...
Tegenwoordig
merk ik dat ik er nog steeds moeite mee heb om de weg te vinden.
Sowieso als ik ergens voor het eerst heen moet vind ik het altijd erg
spannend: waar moet je er uit, hoe moet je er heen lopen etc. Maar ook
als ik er al vaker ben geweest zoals bijvoorbeeld bij vriendinnen vraag
ik toch iedere keer weer: bij welke halte moest ik er ook alweer uit en
wat is de naam van je straat? En een adresboekje kopen? Ho maar. Ik
geloof dat ze dit eigenwijs noemen...
Zo
was ik laatst bij een vriendin op verjaardags visite. Mijn vriend was
zo lief geweest om me erheen te brengen en terug kon ik wel zelf. Toen
ik naar huis ging vergat ik waar ik af moest slaan om naar de bushalte
te lopen. Ik dacht: ach, ik loop wel tot het einde van de straat. Dus ik
maar lopen en lopen en lopen...hey heb ik deze brug niet al eens eerder
gezien? Ik snapte de weg totaal niet meer. Ik belde mijn vriend maar op
met het bekende zinnetje: help ik kan de weg niet vinden! En dadelijk
mis ik mijn bus en moet ik zo lang wachten tot de volgende!
Mijn
vriend zuchtte eens vermoeid: je weet toch dat het een half uur duurt
voordat ik er ben? Loop maar gewoon naar een bepaald punt dan pik ik je
daar wel op. Dus liep ik maar weer verder zoekend naar dat punt. Ik kon
het echter niet vinden en bleef maar staan. Gelukkig was mijn vriend er
al gauw. Eenmaal in de auto kwam ik erachter dat de straat in een rondte
liep....er was helemaal geen uiteinde van de straat....
Wat is het leven af en toe toch ingewikkeld als je vcfs hebt...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten