De weg kwijt

De weg kwijt.

Ik weet het nog goed, toen ik jonger was raakte ik regelmatig de weg kwijt. Ook als ik er al een paar keer geweest was. Op de 1 of andere manier wilde mijn geheugen de weg maar niet onthouden. Ik had bijvoorbeeld wel eens een afspraak in het UMC, dat was altijd een drama omdat ik nooit onthield in welk gebouw ik nu moest wezen. Ik wilde er dan toch zelfstandig heen want ik was immers al volwassen.
het kwam wel een paar keer voor dat ik dan bijna te laat was op een afspraak en dat ik dan dacht: het heeft nu geen zin meer, laat ik maar terug naar huis gaan, ik ben helemaal de weg kwijt. Heel vervelend vond ik dat, het doet je zelfvertrouwen geen goed als je steeds niet goed kunt vinden waar je wezen moet.

Ook moest ik regelmatig naar het AMC in Amsterdam voor een consult want dat was de locatie waar Therese werkte en zij is 1 van de weinige psychiaters die snapt wat VCFs is. Dan ging ik dus helemaal naar Amsterdam. Liever nam ik dan de bus vanaf Utrecht tot Amsterdam want de trein vond ik maar ingewikkeld en onoverzichtelijk. Je moest dan uitstappen bij den Bijlmer en vanaf daar de bus nemen maar ik raakte altijd kwijt bij welk bushokje ik dan moest gaan staan.
Ik kon me daar van te voren al helemaal druk over maken. Zenuwachtig of ik het wel kon vinden terwijl ik het al wel een paar keer had gedaan. Maar de ene keer lukte het wel en de andere keer raakte ik compleet de weg kwijt. Heel verwarrend. het kwam dan ook wel eens voor dat ik helemaal in paniek mijn ouders belde: ik sta bij allemaal universiteitsgebouwen en ik weet niet meer waar ik heen moet Help! Het lijkt ook allemaal zo op elkaar...mijn vader was dan altijd zo lief om me te komen redden...

Tegenwoordig merk ik dat ik er nog steeds moeite mee heb om de weg te vinden. Sowieso als ik ergens voor het eerst heen moet vind ik het altijd erg spannend: waar moet je er uit, hoe moet je er heen lopen etc. Maar ook als ik er al vaker ben geweest zoals bijvoorbeeld bij vriendinnen vraag ik toch iedere keer weer: bij welke halte moest ik er ook alweer uit en wat is de naam van je straat? En een adresboekje kopen? Ho maar. Ik geloof dat ze dit eigenwijs noemen...
Zo was ik laatst bij een vriendin op verjaardags visite. Mijn vriend was zo lief geweest om me erheen te brengen en terug kon ik wel zelf. Toen ik naar huis ging vergat ik waar ik af moest slaan om naar de bushalte te lopen. Ik dacht: ach, ik loop wel tot het einde van de straat. Dus ik maar lopen en lopen en lopen...hey heb ik deze brug niet al eens eerder gezien? Ik snapte de weg totaal niet meer. Ik belde mijn vriend maar op met het bekende zinnetje: help ik kan de weg niet vinden! En dadelijk mis ik mijn bus en moet ik zo lang wachten tot de volgende!
Mijn vriend zuchtte eens vermoeid: je weet toch dat het een half uur duurt voordat ik er ben? Loop maar gewoon naar een bepaald punt dan pik ik je daar wel op. Dus liep ik maar weer verder zoekend naar dat punt. Ik kon het echter niet vinden en bleef maar staan. Gelukkig was mijn vriend er al gauw. Eenmaal in de auto kwam ik erachter dat de straat in een rondte liep....er was helemaal geen uiteinde van de straat....
Wat is het leven af en toe toch ingewikkeld als je vcfs hebt...