Op zaterdag 20 oktober kwam er een filmploeg bij ons thuis om mij te interviewen over de beperking die ik heb: Vcfs. Het is namelijk een zeer onbekende aandoening en ik wil samen met 4 andere meiden die dit ook hebben zorgen dat deze aandoening bekender wordt. We zijn hier al een aardig tijdje mee bezig. In 2006 zijn we officieel begonnen met samen wat betekenen voor andere mensen die ook vcfs hebben.
In 2005 ging ik naar een jaardag over vcfs. Het viel me op dat er vooral veel aandacht is voor ouders met kleine kinderen. Er waren ook mensen die zelf vcfs hadden en die verlangden naar meer informatie. Langzaam begon er een idee bij me te borrelen: ik wilde graag dat er meer aandacht kwam ook voor mensen die zélf vcfs hebben, want het gaat toch immers ook om ons?
Ik kwam in contact met een aantal jonge mensen die ook vcfs hebben. We hadden het er samen over en het idee bestond om een groepje te vormen. We besloten om Mieke te vragen of er ruimte was voor jongeren met vcfs op de jaardag van 2006. Mieke was erg enthousiast en zette bij de uitnodiging dat er een bijeenkomst was speciaal voor mensen die zelf vcfs hebben. Langzaam druppelden de aanmeldingen binnen: ja er was animo voor!
Ik weet het nog goed, de nacht voordat de jaardag was kon ik niet slapen van de zenuwen. Wat vond ik het enorm spannend. Ik lag maar te malen en te stuiteren. Ik zag de uren langzaam voorbij tikken. Wat eng, morgen zou ik meer mensen gaan ontmoeten die ook vcfs hebben. Hoe zou het gaan? Hoeveel mensen zouden er zijn? *stuiter stuiter* Eindelijk was het dan tijd om te gaan, ik reed met mijn ouders er naar toe. Ik was zo zenuwachtig dat ik ervan moest overgeven..
Die eerste bijeenkomst, ik zal het nooit vergeten. We mochten onszelf op het podium voorstellen: wat was ik blij dat ik toneelervaring had, anders had ik dit nooit gedurfd! De zaal was namelijk behoorlijk vol. Hierna gingen we naar een aparte ruimte om met elkaar in een groepsgesprek te praten. Gelukkig was Mieke heel duidelijk: hier mogen geen ouders bij aanwezig zijn... Het was een mooie grote groep. En ik was gelukkig niet de enige die zenuwachtig was.
we stelden ons voor en aan de hand van kaarten op de grond maakten we kennis met elkaar. Op die kaarten stonden verschillende foto’s en je mocht er een uitzoeken die je aansprak en daar vertelde je dan wat over. En wat was het fijn. Eindelijk die (h)erkenning die we allemaal al zo lang zochten. We werden er wat emotioneel van maar dat was helemaal niet erg. Het was goed zo. We besloten samen om vaker een ontmoetingsdag te organiseren voor mensen met vcfs...dat dit nog heel wat voeten in de aarde had daar kwamen we gaande weg achter.
Inmiddels is het 2012 en hebben we al een aantal leuke ontmoetingsdagen gehad. De ene keer kwamen er meer mensen dan de andere keer. Het was iedere keer weer leuk om nieuwe mensen te leren kennen. Je houdt er toch leuke en inspirerende contacten aan over!
Door met elkaar samen te werken voor andere mensen zie je dat je er niet alleen voor staat.
Je bent niet de enige die vcfs heeft! Hoewel dit soms wel zo voelt.
Het groepje waar we mee begonnen is in de loop van de jaren inmiddels diverse keren veranderd. Mensen stopten ermee en er kwamen weer nieuwe mensen bij. De ene keer werkte dit beter dan de andere keer. Op het moment hebben we een hartstikke leuk en enthousiast groepje van 5 meiden. Ik voel dat we met dit groepje heel wat gaan bereiken de komende tijd. We hebben al een mooie binnenkomer dit jaar met onze eigen film. Het is fijn om op deze manier mooie dingen te kunnen doen. Ik leer er ook weer veel van.
Zo zie je maar. In het leven krijg je veel ervaringen. De ene keer positiever dan de andere keer. Het gaat er om hoe je er mee om gaat en wat je er mee doet en van leert. Uiteindelijk zul je er alleen maar sterker van worden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten