Wajongers geven de moed Niet op!

Naar aanleiding van dit negatieve artikel over Wajongers besloot ik om het verhaal vanuit een wajonger  (ik dus) zelf te laten zien...
http://www.dvhn.nl/nieuws/groningen/article9556911.ece/Wajongers-geven-moed-snel-op


In april 2006 vroeg ik samen met mijn toenmalige trajectbegeleider een Wajong uitkering aan. Ik zat inmiddels al een jaar in een re-integratie traject en het was wel duidelijk dat ik het op de gewone manier op de arbeidsmarkt niet ging redden.
Hier was al een heel traject van vallen en nog vaker vallen aan vooraf gegaan.

In 2003 behaalde ik mijn MBO niveau 2 diploma secretarieel medewerker. Vol goede moed ging ik op zoek naar een betaalde baan. Ik kreeg een aantal leuke kansen maar het lukte me niet om de baan te behouden. Waar liep het toch mis? Ik begreep het zelf niet goed. Ik was jong en ik wilde wat, en wat ik wilde was zelfstandig zijn: mijn eigen geld verdienen en mijn steentje bijdragen aan deze maatschappij. Een baan krijgen was toen nog niet zo heel moeilijk als je goed kon solliciteren. Een baan behouden was echter wat anders. Ik kwam sterker over dan ik was. Ik ben communicatief vrij sterk en kan situaties goed inschatten. Mensen snapten het dan niet als ik op het werk meer tijd nodig had om me zelf dingen aan te leren. Ik was onzeker en had veel bevestiging nodig. Met collega’s botste het hierdoor regelmatig. Ze snapten niet waarom ik dingen na 2 of 3 keer vragen nog niet snapte...Uiteindelijk volgde na vele irritaties over en weer mijn zoveelste ontslag en weer een deuk in mijn zelfvertrouwen...

Je hebt maar een paar negatieve ervaringen nodig om het op een gegeven moment niet meer te zien zitten. Ik wilde zo graag zelfstandig zijn, maar kennelijk lukte het me niet. Met veel moeite moest ik erkennen dat ik meer hulp nodig had. Ik klopte voor de zoveelste keer bij het UWV aan, zij zagen ook wel dat het via de ‘normale route’ niet ging lukken. Ik rolde in het wereldje van de re-integratie trajecten...Ik gaf aan dat ik moeite had om zelfstandig een baan te behouden en dat ik meer begeleiding hierin nodig had. Ik wilde niet meer mijn neus stoten. Ik had genoeg negatieve ervaringen gehad...

Er ging wat tijd over heen en uiteindelijk vroeg ik in 2006 een Wajong uitkering aan. Wat een berg papieren en formulieren moest je hiervoor verzamelen...Ik werd er zenuwachtig van! Gelukkig had ik hulp van iemand die me hier mee kon helpen. Ik kwam op gesprek bij een arboarts van de UWV, ik kreeg een psychologisch onderzoek om te kijken waar mijn problemen lagen en ik moest mijn verhaal uitleggen aan een commissie die bepaalde of ik recht had op een Wajong uitkering...Ik was blij dat ik mijn verhaal goed kon uitleggen. Maar ook hier viel ik daardoor weer op mijn neus.  Ik werd bijna afgewezen voor de Wajong onder het mom van: je bent prima in staat om ‘gewoon’ 32 uur te gaan werken!
De moed zonk in mijn schoenen. Wat had ik verkeerd gedaan? Waarom snapten ze mijn probleem/situatie niet? Ik vond het al heel moeilijk dat ik hulp nodig had in de vorm van een uitkering terwijl ik altijd zo graag zelfstandig had willen zijn, en nu kreeg ik dit!

Mijn traject begeleidster moest praten als brugman om te zorgen dat ik de uitkering toch toegewezen kreeg. Ook is een psychiater die gespecialiseerd is in VCFs nog mijn situatie gaan uitleggen bij het UWV. Ik mocht niet in een gat vallen! Ik had rust en tijd nodig om mijn leven weer op orde te krijgen.

Uit eindelijk kreeg ik dan toch de uitkering toegewezen. Er werd bedacht dat het goed zou zijn als ik werd aangemeld voor de Sociale Werkplaats. Dan konden ze onder de loep nemen waar mijn problemen lagen en waar het mis ging. Hier kreeg ik ook weer allerlei onderzoeken en werd ik in een rapportage als zeer kwetsbaar en onzeker omschreven zodat ik in de doelgroep paste. Ik kan je vertellen dat geen van beide benaderingen goed is voor je zelfvertrouwen. Voor de Wajong werd ik (bijna) overschat en voor de SW werd ik onderschat...Waar moest ik dan zelf die balans vinden?

Ik wil hier niet zielig gaan lopen doen, maar ik wil gewoon aangeven dat het voor mij een hele stap was om die hulp op te zoeken en dat het een heel proces was om hier mee om te leren gaan. Want waar in dit hele plaatje stond ik zelf? Wie was ik zelf? Verdween ik niet onder al die etiketten en vooroordelen die ik opgeplakt kreeg? Ik moest goed mijn best doen om mijn leerdoelen in het oog te blijven houden en te blijven zien waar ik het voor deed. Ik wilde immers niet meer gekwetst worden,dus moest ik deze bescherming accepteren.

Ja ik ben blij dat ik deze hulp gekregen heb, ik ben nu sterker geworden en ik sta steviger in mijn schoenen. Mensen kunnen proberen me in een hokje te duwen maar dat lukt niet! Ik ben ik, en ik ben goed zoals ik ben. Ik heb het etiket Wajonger, ik heb het etiket WSW'er, maar daarnaast ben ik nog zoveel meer, ik heb genoeg talenten en ik blijf mezelf ontwikkelen!

Ik probeer op mijn manier mijn weg in deze maatschappij te vinden ook al lijkt het steeds moeilijker te worden. Via de stages die ik het afgelopen jaar gelopen heb, heb ik alweer veel geleerd over mijn mogelijkheden.
Ik weet zeker dat er ergens een plekje ook voor mij is. Waar ik met de tijd die ik nodig heb mijn talenten kan gebruiken om andere mensen te helpen. Bij Stichting Hoezo Anders lijk ik dat plekje aardig  te hebben gevonden. Ze geven me de tijd en de ruimte om te leren. Er is dat begrip en geduld dat ik eerder niet kreeg. De stichting is hard aan het werk om funding te krijgen en wie weet kan ik dan wel blijven als volwaardige werknemer met een echt salaris...!

Dit geeft me voldoende vertrouwen om verder te groeien. En ik blijf dromen, ik blijf hoop houden en moed dat ooit de maatschappij zo verandert dat mensen zoals ik OOK een kans krijgen. Dat we op onze manier ook mogen groeien en opstaan en mogen laten zien: kijk wij zijn er ook, wij mogen er ook zijn! En je kunt niet meer om ons heen! Ik geef de moed in ieder geval niet op. Ik zal blijven vechten voor ons recht op een plek in deze maatschappij!