Werken op de Sociale Werkplaats, hoe is het nu echt?

Werken op de SW, hoe is het nu echt?

Toen ik me aanmeldde voor de Wajong in 2006 werd ik meteen op de wachtlijst voor de Sociale Werkvoorziening geplaatst.  Want zo werd er gezegd, ik had een beschermde werkplek nodig. Dit klopte natuurlijk ook wel, ik was in de voorgaande jaren behoorlijk vaak gekwetst en mijn zelfvertrouwen was flink beschadigd. Zelfvertrouwen? Ik kende dat woord geeneens in die tijd...De wachtlijst voor de SW was 3 jaar en om de tijd te doden ging ik vrijwilligerswerk doen bij de bibliotheek en dagbesteding.

Een leuke en leerzame tijd volgde. Ik leerde mezelf goed kennen. Langzamerhand begon alles een plaatsje te krijgen. Voor ik het wist waren de 3 jaar voorbij en kreeg ik in december 2008 te horen dat ik in januari 2009 kon beginnen op de SW in IJsselstein...  Ik kreeg een keuze ik mocht vrijwilligster blijven bij de bibliotheek of 16 uur gaan werken op de SW.

Nou ik wist het wel. Hoe moeilijk het ook was voor me, want ik had mijn trots. Ik wilde zo graag zelfstandig werken maar de afgelopen jaren hadden me geleerd dat ik het gewoon net niet kon bijbenen op de gewone arbeidsmarkt. Voor mij was dit het verstandigst om te doen op dit moment. Ik had positieve ervaringen nodig na al die jaren van tegenslag. Ik wist ook niet wat ik kon verwachten. De Sociale Werkplaats...iedereen heeft er wel een beeld bij maar je weet pas hoe het werkelijk is als je er zelf gewerkt hebt..

Het werd januari en ik ging voor het eerst aan de slag bij de SW. Ik weet het nog goed, ik vond het doodeng. Hoe moest ik me gedragen? Wat werd er van me verwacht? Ik kende niemand...bijna wilde ik terug kruipen naar de bibliotheek...een veilige werkomgeving waar ik me altijd prettig had gevoeld. Ik wist echter dat dit beter voor me was dus ik zette door. En mijn zus heeft me met een bemoedigende peptalk er door heen gesleept.

Ik kwam terecht op de afdeling inpak. Een vrij grote afdeling met ongeveer 60 mensen in totaal die allemaal op verschillende dagen en tijden werkten. Het werk was vrij simpel. je had bijvoorbeeld een order met lampen. Je zat met een groep mensen naast een lopende band. De een vouwde de doos en de volgende stopte er 2 lampen in, de daarop volgende stopte er weer 2 andere lampen in...ik keek het eens aan en ik dacht bij mezelf...dit is het dan...hier zit ik voor de rest van mijn leven lampen in te pakken...was dit dan het enige dat er voor mij mogelijk was? Simpel werk doen terwijl mijn hersens schreeuwden om meer uitdaging? Ik slikte even...het vergde een flinke portie  doorzettingsvermogen. ik besloot mijn schouders er onder te zetten en het beste ervan te maken. Na verloop van tijd zouden we wel weer verder zien. Op dit moment was dit het beste voor me..

Om 15:00 ging een zoemende bel ten teken dat we pauze mochten gaan houden. Iedereen stroomde naar de kantine. Ik voelde me alsof ik weer op de middelbare school zat...
Een wat oudere dame kwam naar me toe: “Ben jij een nieuwe begeleider?” Euh...euh...”Nee, ik kom gewoon bij jullie op de afdeling werken.” “Oh oke.” Blijkbaar tevreden met dit antwoord wandelde ze weer weg...tsja, aan mij zie je niet echt dat ik ‘iets heb’. Dan krijg je toch al gauw vraagtekens: wat doet zij hier? Zelf voelde ik me ook nogal een vreemde eend in de bijt. Je kon toch wel aan de meeste merken dat ze wat hadden.  

Toen ik die middag bij mijn zus op visite ging uitte ik mijn twijfels. “Ik voel me daar niet thuis...ik weet niet of ik dit wel vol ga houden...” Mijn zus was heel nuchter: “Natuurlijk voel je je daar niet thuis dat is alleen maar goed! Maar het is nu wel beter voor je.” Dat kon ik niet ontkennen.
Na verloop van tijd begon ik langzaam mijn draai te vinden. Ik maakte leuk contact en met de meeste mensen v.d. afdeling kon ik goed overweg. Omdat ik een vrij gevoelig iemand ben heb ik het liefst met al mijn collega's een goed contact zodat ik daar geen prikkels van heb. Gelukkig was de sfeer hier verder goed dus kon dit ook. Dat is 1 van de dingen die ik heel fijn vond op de SW je werd geaccepteerd zoals je bent. De mensen hielden rekening met elkaar en hadden Respect voor elkaar. Iets wat in de hedendaagse maatschappij bijna zeldzaam aan het worden is.

Het was mei 2009. Ik werd  verliefd en ging samenwonen. We woonden een half jaar op mijn 1 kamer woninkje in Nieuwegein toen we uiteindelijk besloten dat het toch beter was om naar Amersfoort te verhuizen. Daar had hij immers een 3 kamer flat. Spannend vond ik het! Een hele nieuwe stad en werkplek. We moesten wel even van te voren uitzoeken of ik wel op de SW in Amersfoort terecht kon, maar dat kon wel volgens hun. Dit heette een naadloze aansluiting. Het ene bedrijf gaf mijn dossiergegevens door aan het volgende.
In december 2010 verhuisden we naar Amersfoort...toch kon ik pas een half jaar later terecht bij de SW in Amersfoort. In de tussentijd moest ik van Amersfoort heen en weer reizen naar IJsselstein. Erg veel gedoe dus. Maar dat is weer stof voor een nieuw blog...