vrijdag 25 oktober 2013

Plannen en overzicht

Plannen is iets wat iedereen denk ik wel moeilijk vind. De Eén kan het net wat beter dan de ander. Vooral als je vcfs hebt is overzicht houden heel belangrijk. Als ik mijn overzicht verlies ben ik de draad helemaal kwijt. Dan ben ik een tijdje van slag en kan ik mijn dagelijkse dingen niet goed meer doen. Mijn grenzen aangeven is voor mij dus belangrijk.

Wanneer doe je wat?
Sinds ik weer naar school ga heb ik het een stuk drukker dan voorheen. Ik moet meer ballen in de lucht houden. Het is een hele uitdaging voor mij om alles goed te blijven volhouden. Toch geeft het werken me ook veel rust en energie. Nu ik eenmaal het ritme weer te pakken heb vind ik dat heel prettig. School is een grote stress gever. Ik moet zorgen dat ik het huiswerk op tijd maak en niet alles uitstel tot het laatste moment. Dit vind ik best lastig want als ik gewerkt heb dan ben ik savonds gewoon moe. Ik doe dan thuis de dingen die gedaan moeten worden, ik kook, doe wat huishouden en zorg voor de beesten. Daarna wil ik rust aan mijn hoofd.

Vrienden
Ook mijn vrienden kring probeer ik zo goed mogelijk bij te houden. Toch moet ik helaas wel vaker afzeggen dan voorheen. Ik heb meer rust nodig. Gelukkig weten en begrijpen de meeste vrienden die ik heb dat ik dit nodig heb. Je hebt niks aan mensen die je alleen maar energie kosten. Ik heb daar op dit moment geen ruimte voor. Ik moet duidelijker mijn grenzen aangeven. Gelukkig heb ik dit in de afgelopen paar jaar goed geoefend. Nu kan ik het in de praktijk uitvoeren. Zo zie je maar, iedere periode is een periode om te leren. De ene keer leer je wat anders wat je nodig hebt voor een volgende periode dan de andere keer. 

Energie
Soms vind ik het wel jammer dat ik niet alles kan doen wat ik wil. Ik moet nu eenmaal keuzes maken. Ik wil mezelf niet voorbij rennen. Ze zijn sinds gister bezig met de verbouwing bij ons. Ze willen de flats renoveren. De kozijnen worden vervangen, we krijgen nieuwe ramen en een verwarmingsketel. Al met al een boel lawaai en chaos. Ik merk dat ik savonds helemaal op ben van alle herrie. Helaas heb ik de laatste tijd weer wat vaker last van hoofdpijn.
Ook nu moet ik dus goed mijn rust nemen en mijn grenzen aan geven. Dit is een hele uitdaging voor me. Ik laat me niet kennen. Ik doe wat ik moet doen en neem rust wanneer ik dat nodig heb. Dat zou iedereen moeten doen!



zondag 20 oktober 2013

The making off!

Zaterdag 19 oktober
Vandaag was een bijzondere dag. Ik ging met de trein naar Harderwijk en vanaf daar naar Zeewolde. We gingen met het clubje mensen die allemaal vcfs hebben naar Zeewolde. 
Maud helpt ons bij de uitvoering van het project zij heeft zelf geen vcfs.
Hier woont Rianne op een zorgboerderij/manege. Het is best afgelegen maar er is genoeg te doen op de manege. Er zijn paarden, schapen, koeien er is een bakkerij en een melkfabriek.


Hoop en duidelijkheid
Het is fijn om bij een groep te horen waar iedereen gemotiveerd is en grote inzet toont om er iets moois van te maken. We willen allemaal hetzelfde: zorgen dat duidelijker wordt hoe we hebben moeten vechten om te zijn waar we nu zijn. Nu het goed gaat zie je niets aan ons, maar we hebben er meer moeite voor moeten doen dan een ander. We willen graag hoop geven aan ouders met kleine kinderen die vcfs hebben en mensen met vcfs zelf. Wat zou het mooi zijn als de wereld om ons heen ons beter begrijpt. Meer begrip van werkgevers, collega’s en klasgenoten.


Film
Vorig jaar hebben we een film gemaakt met ons groepje. Toen zat Rianne er nog niet bij maar Astrid. Carolijn Eline en ik zitten erbij vanaf 2006 toen hebben we het opgericht, Sannemeike is er bij gekomen vanaf 2009 en Rianne is er sinds begin dit jaar bij gekomen. We hebben nu een mooie dynamiek met ons vijfen. We hebben nog wel eens problemen gehad dat er niks gebeurde maar nu zijn we lekker bezig. Het voelt fijn om dit te doen want het helpt voor je zelf om het weer te accepteren en verwerken. Je hebt steun en houvast aan elkaar.


Inspiratie!
We zijn gister met veel enthousiastme aan de slag gegaan met ons project voor 22 november. Het is leuk om te zien dat we op 1 lijn zitten. Samen komen we tot inspirerende ideeën en Maud helpt ons met de uitvoering ervan. Feitelijk ben je op je vrije zaterdag hard aan het werk zonder er geld voor te krijgen, maar het eindresultaat is de energie meer dan waard. Toen ik weer thuis kwam was ik erg moe en een beetje emotioneel. Het is behoorlijk intens om zo om te gaan met vcfs. Ik ben heel benieuwd naar het eindresultaat en wat de mensen er van zullen vinden!





Onzekerheid

Afgelopen donderdag ging ik weer aan de slag in de zorg. Ik vind het leuk maar best zwaar. Er wordt al meer van me verwacht dan in het begin. Soms vraag ik me af of ik mezelf niet voorbij ren. Ik moet leren goed mijn dagen in te delen en mijn rust te nemen wanneer ik dat nodig heb anders gaat het fout.

Kies 
Dinsdags moest ik helaas naar de  kaakchirurg om een kies te laten trekken. Hier ben ik de hele week al niet lekker van, maar ik ga toch naar mijn werk. Éen omdat ik mijn werk leuk vindt en twee omdat ik niet te veel stage uren wil missen en mijn ritme wil behouden. Dat is 1 ding dat ik van het RWA (de Sociale werkplaats in Amersfoort) heb geleerd om me niet te snel ziek te melden! Donderdag begon ik weer om 7 uur in de zorg. Je maakt dan de mensen wakker en gaat ze vervolgens helpen met douchen/wassen en aankleden. Ik doe steeds 4 dezelfde mensen en dat vind ik erg fijn. Je krijgt zo een band met de bewoners. Gelukkig vinden ze het fijn als ik kom! Ik kan goed aanvoelen wat ze prettig vinden en hoe ik met ze moet omgaan.


Zenuwachtig
Bij één bewoner ging mijn praktijkbegeleidster kijken hoe ik mijn werk uitvoer. Na afloop hadden we een evaluatie. Ik merkte dat ik toch weer zenuwachtig was ook al had ik me voorgenomen om er niet te veel bij stil te staan dat ze staat toe te kijken. Dat uit zich in onzekerheid en onhandigheid. Mijn praktijkbegeleidster ziet dat en denkt dat ik de handelingen nog niet goed kan, terwijl ik de routine al wel weet maar door de zenuwen vergeet ik het gewoon!
Ze was dan ook niet heel tevreden over mijn handelingen. Hier moet ik aan gaan werken de komende tijd. Ik wordt er erg onzeker van want ik ben dan bang dat ik er dan straks op wordt afgerekend. Dat ze zeggen: je bent toch niet geschikt voor de zorg. Nu ben ik stagiaire dan wordt je minder afgerekend op je tempo en hoe snel je dingen op pikt dan wanneer je echt aan de slag gaat. Ik maak me er dan zorgen over hoe het in de toekomst zal gaan. Of ik dan niet weer tegen dezelfde werkdruk zal aan lopen als voorheen. En wat moet ik dan?


Zorgen over de toekomst
Ik maak me ook zorgen over de planning op school. Doordeweeks heb ik niet veel puf meer om huiswerk te maken. 18 november moet ik 9 verslagen inleveren en op 11 november heb ik een presentatie voor de klas. Ik wil dan een film laten zien dat ik vorig jaar met mijn groep vcfs dames heb gemaakt. Ik hoop dat ze dan begrijpen dat ik niet zomaar ben gekomen waar ik nu ben. Ik heb er voor moeten vechten! Meer dan de gemiddelde persoon zonder beperking. Als ik mezelf vergelijk met 2 jaar terug dan ben ik alweer enorm gegroeid. Dankzij mijn negatieve ervaringen op de sociale werkplaats ben ik toch sterker in mijn schoenen gaan staan. Daarom kan ik nu weer verder groeien, maar wel op mijn eigen tempo! Zal dat mogelijk zijn in deze veeleisende maatschappij?

Leerproces
 Ik heb mijn praktijkbegeleidster wel verteld dat ik een Wa-jonger ben en dat ik vcfs heb. Ik heb haar ook door verwezen naar www.vcfs.nl op 22 november is er een jaardag waar ik weer wat moois voor in elkaar aan het zetten ben met het vcfs groepje. Ik zit te twijfelen of ik haar hiervoor zal uitnodigen! Het blijft confronterend en moeilijk als alles niet altijd gaat zoals je wilt. Je moet iedere keer weer accepteren als je ergens tegen aan loopt. Dit blijft een leerproces. Maar uiteindelijk komen we er wel!    


vrijdag 11 oktober 2013

Een pittige week

Deze week heb ik weer veel nieuwe situaties ervaren. De ene week maak je minder mee dan de andere. Werken met bejaarde mensen is in ieder geval nooit saai.

Ik ben nu alweer een maand bezig met mijn opleiding en tot nu toe gaat het goed. Wel moet ik goed opletten op mijn planning, wanneer doe ik wat. Mijn huishouding en mijn huiswerk is niet altijd makkelijk in te plannen als je 4 volle dagen hebt en een week is dan snel voorbij. Dan is het alweer maandag en denk ik: oeps ik heb mijn huiswerk voor Engels nog niet gedaan..!
De opleiding is nu echt begonnen de opstart weken zijn voorbij. De lessen zijn interessant en uitdagend. Tijdens het eerste uur wordt er vaak gesproken over een onderwerp wat behandeld moet worden. Deze week ging het over presentatie. Best een pittig onderwerp.

We kregen een opdracht om met klasgenoten een opstelling maken van je studiegroepje wie de meeste ruimte in nam en wie niet. Ik vond het erg confronterend. Op school stel ik me namelijk wat rustiger en serieuzer op dan doorgaans het geval is. Dit kwam ook terug bij deze opdracht. Ik werd neergezet als de wat rustigere persoon. Grappig want veel mensen zouden mij juist als druk, sociaal en aanwezig omschrijven. Ik merkte dat ik enigzins van slag was door deze opdracht. Ik vind het lastig dat ik op school nog niet zo goed uit de verf kom in de klas en daardoor meer als ‘de rustige’ wordt ervaren. Ze moesten eens weten!

Ook op mijn werk was het pittig afgelopen week. Ik begeleid smiddags vaak mensen naar de koffie zaal of de dagbesteding. Zo is er een meneer die ik smiddags altijd naar zijn dagbesteding breng. Hij is erg negatief. Hij vindt dat hij erg achteruit gaat en het allemaal niet meer kan. Terwijl hij nog wel achter een rollator kan lopen. Hij zegt bijvoorbeeld steeds: ‘Ik kan niet meer. Ik ben op.’ Hij vroeg dit keer zelfs om een rolstoel. Er was echter geen rolstoel in de buurt en er waren ook geen mensen aan wie ik het kon vragen. Ik besloot dus gewoon een stukje verder te lopen met hem.

Ik heb van collega’s begrepen dat ik er niet altijd op moet ingaan omdat hij vaak toch nog een stuk kan lopen. Nu zakte hij echter door zijn knieën. Ik heb hem instinctief goed opgevangen zodat hij zich niet te erg bezeerd heeft. Ik schrok hier best wel van natuurlijk. Dit was echt een ‘help! moment.’ Gelukkig kwamen er al gauw collega’s bij die hem in een rolstoel hielpen. Ze zeiden dat ik het goed had gedaan, ik heb er voor gezorgd dat hij zich niet bezeerd heeft door bij hem te blijven en hem te ondersteunen toen hij viel.

Zo zie je maar, werken met bejaarde mensen geeft altijd onverwachtte situaties waar je op moet inspringen. Je moet ermee leren omgaan dat er ineens zoiets kan gebeuren. Je weet het wel, maar ik sta er niet te veel bij stil. Pluk de dag zoals ze dan zeggen. Iedere dag is weer anders.
Ach, zo maak ik ook eens wat dingen mee die niet alleen direct met mezelf te maken hebben!





zondag 6 oktober 2013

Eindelijk compleet!

De mensen die me enigzins volgen op twitter, facebook of mijn blog weten wel dat ik inmiddels stage loop in de zorg en dat dit heel goed gaat. Ik voel me voor het eerst in mijn leven écht compleet! Het is net alsof ik dat ene lang gezochte puzzelstukje eindelijk heb gevonden.

Het gaat goed!
Ik evalueer regelmatig met mijn praktijkbegeleidster op mijn werk hoe het gaat. Gelukkig is zij tot nu toe erg tevreden over mij. Ik heb een goed contact met de bewoners en het wassen gaat goed tot nu toe. Eerst zag ik er erg tegen op om dit te doen maar eigenlijk valt het best mee. De mensen zijn vooral erg blij dat ze geholpen worden. Je moet het ook maar accepteren als je ouder bent dat je niet meer alles zelf kan!

Aanvoelen wat mensen nodig hebben is belangrijk
Werken in de zorg is fijn en dankbaar werk. Het moet je natuurlijk wel liggen, maar bij mij lijkt alles heel natuurlijk te gaan. Ik kan goed aanvoelen wat de mensen prettig vinden en dat is erg belangrijk. Zo is er een meneer van al 92 jaar oud. Hij is dit jaar zijn vrouw verloren en is daar natuurlijk erg verdrietig om. Hij is in de rouw. Ik vind het naar voor hem dat hij zich zo voelt dus probeer ik zo goed mogelijk voor hem te zorgen. Hij kan best veeleisend en dominant zijn, dan wil hij zijn gehoorapparaten hebben en wil hij het liefst dat je die meteen pakt. Dat kan natuurlijk niet altijd, je bent vaak met andere dingen bezig. Dan moet hij even geduld hebben.
Niet iedereen kan goed met hem omgaan, sommige collega’s vinden hem irritant. Ik merk dat het mij niet zo veel doet dat hij zo veeleisend is. Van de week ging ik heerlijk met hem buiten in het zonnetje zitten, ik vind het fijn  om te zien dat hij hier zo van kan genieten! Hij doezelde heerlijk weg, en ik zat zelf ook te genieten van de zon onder werktijd.

Zorgen voor je medemens!
Ik vind mijn stage plek ontzettend leuk. Er wordt veel georganiseerd voor de bewoners. De mensen zijn blij en de collega’s zijn enthousiast. Pas zei ik tijdens de lunch dat ik graag goed voor de bewoners wil zorgen. Toen zei een collega: ‘Dat straal je ook helemaal uit!’ Nou, dat is toch een mooi compliment? Ik werk op deze werkplek helaas ‘maar’ een jaar. Ik hoop eigenlijk hier wel langer te kunnen blijven maar voor de Wajong moet ik een betaalde leerplek vinden. Ik ben benieuwd wat de toekomst verder nog zal brengen, voorlopig ben ik hier erg tevreden en op mijn plek!