Afgelopen donderdag had ik voor het eerst sinds 11 jaar weer een sollicitatiegesprek. Het gesprek was bij een verpleeghotel in Zeist voor de functie van gastvrouw. Toen ik werd gebeld dat ik werd uitgenodigd voor een gesprek was ik aardig flabbergasted. Ik had er niet meer op gerekend want de functie was al enige tijd geleden afgesloten. Blijkbaar hadden ze nog geen geschikte match gevonden. Ik dacht wie weet ben ik wel die geschikte match…
Kleding keuze
Op de dag van het gesprek was ik behoorlijk zenuwachtig. Wat moet je eigenlijk aan bij zo’n gesprek? Moest ik super netjes gaan of juist gewoon aantrekken wat ik prettig vind? Ik heb niet echt veel geschikte kleding voor sollicitatie gesprekken. Dat is het nadeel als je in de Wajong zit en je dat allemaal niet kunt betalen. Afijn ik trok een nette broek aan die er nog wel mee door kon en een blousje er bovenop. Zo moest het maar even goed zijn.
De weg kwijt?
Toen ik in de bus zat was ik benauwd dat ik niet op tijd zou komen. Zou ik het wel kunnen vinden? Ik heb altijd moeite met het vinden van de weg de eerste keer. Ik had het al wel nagekeken via Google Maps en het zag er niet al te moeilijk uit, maar toch; ik ben een kei in verdwalen. Gelukkig was het inderdaad vrij makkelijk en had ik het hotel op tijd gevonden. Het zat verstopt in de bossen van Zeist. Het bleek om een hotel te gaan dat vier sterren had voor gastvrijheid. Ik voelde direct de druk al omhoog komen. Vier sterren! Dat was wel heel luxe,
Super de luxe
Eigenlijk was ik toen al direct het liefst weer weggerend. Toch zette ik door. Met knikkende knieën liep ik het hotel binnen om me aan te melden. Het zag er allemaal super de luxe en netjes uit. Al het personeel liep er netjes bij. Ik voelde me lichtelijk een vreemde eend in de bijt. Ik wist toen al: dit gaat hem niet worden. Toch wilde ik het gesprek aangaan. Gewoon voor de ervaring. Ik werd opgehaald door een mevrouw die zeer netjes gekleed was. Lichtelijk geïntimideerd liep ik achter haar aan. Wat een opgedoft gedoe allemaal. Wat kon ik verwachten van het gesprek?
Confrontatie met je beperking
Het gesprek zelf was een prettig en eerlijk gesprek. Ze vertelde over de functie dat deze nog helemaal opgezet moest worden en dat het een weekendbaan was omdat er in de weekenden weinig te doen was voor de mensen. Eigenlijk had het meer weg van activiteitenbegeleider dan gastvrouw. Ik wist op dat moment al dat de functie voor mij te zwaar was. In de brief had ik niet geschreven dat ik een beperking heb, maar toch kwam dat al gauw ter sprake. Deze mevrouw had direct al aan mij gezien dat er ‘iets was.’ Ik vond dit heel moeilijk en confronterend. Ik ben er altijd heel erg mee bezig of mensen ‘iets aan mij kunnen zien.’ Ik wil me altijd zo goed mogelijk presenteren. Toch ging het niet op een vervelende manier.
Wajong
Het onderwerp kwam zoetjes aan vanzelf op de Wajong terecht. Ze zei het zo tactvol dat ik zelf heb toegegeven dat ik een Wajong uitkering heb. Ik zag haar worstelen en denken kan ik deze dame niet een plek geven op een andere functie of eerst een half jaar vrijwillig mee laten lopen. Ze had in het verleden veel met Wajongers samen gewerkt zodoende had ze al vrij snel bij mij gezien dat er iets was. Toch blijft het moeilijk om erover te praten op zo’n gesprek. Ze zei dat ik het heel goed en prettig vertelde, dus dat was een fijn compliment. Zelfs onder zo’n moeilijk gesprek kon ik mezelf toch goed uitdrukken. Ik voelde mezelf erg emotioneel worden en had de neiging om te gaan huilen. Het was allemaal zo anders dan ik had gedacht.
Moeilijk
En toch omdat ze zo sympathiek was, was het geen naar gesprek. We kwamen tot de conclusie dat dit voor mij geen geschikte functie was. Ik was opgelucht maar ook teleurgesteld. Ik had het zo totaal anders ingeschat. Het gesprek liep ten einde en ik liep zo snel als ik kon het hotel uit. Ik was totaal van slag. Het voelde zo dubbel. Aan de ene kant was ik blij met de ervaring maar ik dacht ook: zal ik ooit een functie vinden die ik aankan?
Het wordt allemaal veel zwaarder gescreend dan ik had verwacht…
Waar is die plek?
Eenmaal thuis liet ik de emoties de vrije loop. Wat is het toch moeilijk om een plek te vinden waar ik goed pas. Ik heb zoveel te bieden maar ook mijn beperkingen die me enigzins tegenhouden en de maatschappij wordt er niet makkelijker op. Op facebook kreeg ik allemaal lieve en meelevende reacties waardoor ik me weer gesterkt voelde. Ik had het toch maar mooi gedaan en dit was blijkbaar niet de functie voor mij.
Een nieuwe kans
Gelukkig ben ik afgelopen week begonnen bij een verpleeghuis waar ik vrijwillig mee loop. Zoals het er naar uit ziet is er mogelijkheid dat dit eventueel in 2017 een betaalde plek kan worden. Ik voel me hier thuis en op mijn gemak en ik denk dat dit wel eens de juiste plek voor mij zou kunnen zijn. Dat geeft weer hoop. Gelukkig zijn er plekken waar ik mezelf kan zijn en kan laten zien wat ik in huis heb. Ook op de dagbehandeling in Amersfoort voel ik me nog erg op mijn plek.
Kortom ik ben niet iemand die zomaar overal terecht kan, maar er zijn wel degelijk plekken waar ik kan functioneren.
Ik blijf doorgaan op deze weg en timmer op mijn eigen manier gewoon verder. Ik kom er wel, uiteindelijk.
