zaterdag 22 juni 2019

Bestemming bereikt?!

Sinds januari dit jaar ben ik begonnen met weer wat meer routine in
mijn week te krijgen. Zo begon ik met activiteiten bij de inloop van Driebergen.
Ik ging er 2 a 3 keer per week heen. Dit was een goede stap om mensen
te leren kennen.Ook kon ik zo merken wat mijn haalbaarheid qua energie
en prikkels is.
Ik moet namelijk altijd zeer goed op mijn grenzen letten. Als ik dit niet doe
wordt ik ziek heb ik nergens energie voor en krijg ik snel hoofdpijn.

Een nieuwe uitdaging!
In mei merkte ik dat ik behoefte had aan meer uitdaging.
Ik was toe aan een volgende stap: echt werken. Ik nam contact op met
het wijkteam van Driebergen en voor ik het wist was er al een adres
waar ik op gesprek kon komen. Ik wilde graag mijn ‘oude’ werkzaamheden
weer oppakken namelijk dagbesteding bij ouderen die kampen met dementie.
Ik hou ervan om voor mensen te zorgen. Ik ben van nature een erg sociaal
aangelegd en gezellig persoon en dat wil ik graag inzetten voor deze doelgroep.

Die eerste dag
5 juni was het dan zover mijn eerste ochtend als vrijwilliger bij een
creatieve activiteit op de woensdagochtend in een verzorgingshuis.
Het ideale is dat het op fietsafstand is zodat ik geen last heb van prikkels
met reizen in de bus.Uiteraard was ik hooggespannen, ik zweette als een
otter door de zenuwen. Nu is het in een verzorgingshuis natuurlijk
altijd al warm maar dat maakte mij niet charmanter met mijn rode hoofd
en mijn te warme kleding.

Al gauw kwamen om 10:00 de eerste bewoners binnen.
Ik begroette ze met een warme glimlach. ‘Goedemorgen ik ben nieuw!’
Zei ik tegen 1 van de bewoners.
‘En ik ben oud!’ Gaf ze terug. Ik wist spontaan even niks meer te zeggen!
De ochtend verliep verder vrij soepel er waren ongeveer 7 bewoners dus
dat was te overzien. Het was desondanks nog best hectisch omdat er een
vrijwilliger niet was dus kwam er meer werk op mij neer. Dat vind ik echter
geen probleem ik steek graag de handen uit mijn mouwen.
Aan het eind van de ochtend kreeg ik een mooi compliment: ‘Het is fijn dat
je de begeleidster zo goed helpt, sommigen staan alleen maar toe te kijken.’  
Ik fietste moe maar zeer voldaan terug naar huis mijn hart maakte
een sprong van vreugde. Hoera dit is echt wat ik zoek!

Moe maar voldaan
De dagen erna was ik erg moe en kwamen alle spanningen eruit.
Ik had weinig energie voor andere dingen dan uitrusten en de hoog
noodzakelijke dingen diegedaan moesten worden in het huishouden.
Ook kampte ik met twijfels en angsten.
Ja de eerste keer was enorm goed gegaan maar zou dit de volgende
keer ook zo goed gaan? Zouden de verwachtingen nu niet veel te
hoog liggen?

Afgelopen woensdag ging ik er weer heen. De ochtend vloog voorbij.
Dit keer zat de tafel vrij vol er waren wel 16 bewoners. Ik zat naast een
dame die graag schildert
en daarbij haar verhaal kwijt wil. Voor mij de ideale positie ik kan haar
een beetje bijsturen waar nodig en naar haar verhalen luisteren.
Aan het eind van de ochtend zweefde ik van geluk naar huis. Yes!
Het ging weer super goed! Zou dit dan eindelijk de plek zijn voor mij?

De juiste plek?
Toen ik in januari 2018 ziek thuis kwam te zitten had ik de moed
opgegeven. Ik zag het niet meer zitten. Ik dacht werkelijk: Ik kom
nooit meer aan het werk, de maatschappij wil mij niet ik ben gewoon
te langzaam! Het is zwaar als je het gevoel hebt dat je niet meetelt
of niet aan kunt wat de maatschappij van je verwacht als je pas 36 bent.
Desondanks ben ik toch overeind gekrabbeld en
lijkt het erop dat het mij is gelukt om nu de juiste plek te vinden!