vrijdag 9 juni 2017

Zoektocht naar mijn ideale werkplek

De afgelopen weken heb ik de tijd genomen om alles even goed te verwerken. De klap van het gesprek en de teleurstelling kwam toch harder aan dan ik had verwacht. Het voelde als één van de zovele afwijzingen. Durfde ik nog wel verder te gaan met dit traject? Oude angsten kwamen weer boven. Ben ik wel goed genoeg? Vind ik ooit een plek waar ik goed kan functioneren? Het is heftig om zo met jezelf geconfronteerd te worden. Hoe ga je daarmee om en hoe verwerk je zoiets?

Gesprek
Vorige week had ik een gesprek bij een nieuwe organisatie voor een evt werkervaringsplek. Het was een prettig gesprek waarin ik mezelf kon zijn en heb uitgelegd waar ik moeite mee heb. Ik kon rustig en helder vertellen dat ik moeite heb met overzicht houden en schakelen. Ik werd hier gelukkig niet op afgerekend. Er werd goed met me mee gedacht en dat was fijn. Dat is het voordeel van dit traject dat mensen al weten op voorhand dat er iets is. Ik kan dan open en eerlijk het gesprek ingaan. Het was voor een organisatie voor mensen met een verstandelijke beperking in een woonvoorziening.

Ik ging even kijken op de woongroep waar ik zou komen te werken om sfeer te proeven. Toen ik naar huis fietste merkte ik dat ik verdrietig was. Deze mensen hadden zo’n laag niveau die konden maar heel weinig zelf. Ik vond dit confronterend omdat ik altijd graag alles zoveel mogelijk zelfstandig wil doen. Ik dacht eerst dat ik ze goed zou kunnen helpen juist omdat ik zelf een beperking heb. Maar blijkbaar werkt dit toch niet zo bij mij.

Mijn doelgroep
Ik moest hier even over nadenken. Wil ik hier wel werken? Eerst wilde ik gewoon toegeven en over mijn gevoel heen stappen. Hoe meer ik erover nadacht hoe meer het me echter tegenstond. Dit was toch niet mijn doelgroep. Mijn hart ligt echt bij ouderen (met dementie).
Goed om te weten. Maar dan worden de mogelijkheden in mijn zoektocht wel weer beperkter.
Vind ik ooit een plek waar ik kan functioneren? Een plek met structuur, duidelijkheid en vooral veel begrip voor het feit dat ik net even wat anders ben dan mensen vaak denken.
Kan hier in deze maatschappij nog wel rekening mee worden gehouden? Ik wil zo ontzettend graag meedoen op mijn eigen manier. Is dit nog mogelijk?

Zelfacceptatie
Zoveel vragen en zo weinig antwoorden. Mijn hoofd loopt over. Tijd voor een gesprek met de re-integratie coach. Zij begrijpt mij gelukkig heel goed dus ik kan mijn problemen met haar bespreken. Ik vertelde hoe ik me voelde. Ze zei: ‘Je wilt te snel gaan. Je moet proberen jezelf te accepteren zoals je bent.’ Die kwam binnen. Ik dacht dat ik mezelf geaccepteerd had maar blijkbaar nog niet helemaal. Niet op het stukje werkgebied in ieder geval. Dit kan ik alleen maar leren door verder te gaan op deze weg. Hoe moeilijk en confronterend ik dit ook vind, ik weiger om voor mezelf weg te lopen. Dit is mijn weg, ik ben er nog niet en dat geeft helemaal niks.

Toekomst

Ik blijf voorlopig nog vrijwilligerswerk doen bij het verzorgingshuis. Ik wil meer oefenen in het zelfstandig werken en zoveel mogelijk zelfvertrouwen opdoen hierin. Ondertussen zet mijn reintegratiecoach nieuwe lijntjes uit. Ik weet nog niet wat mijn volgende werkplek zal worden. Ik wil hier ook niet teveel bij stilstaan. Ik zie wel wat er op mijn pad komt. Het belangrijkste is dat ik mezelf blijf ontwikkelen en hoe moeilijk ik dit traject ook vind ik zal het afronden. Hopelijk met een betaalde baan in de zorg op een plek waar ik mezelf kan zijn.