donderdag 21 december 2017

Fuck het systeem!

Fuck het systeem!
Mijn hele leven heb ik geprobeerd om normaal te zijn. Nou ja, wat is nu

helemaal normaal?
In mijn ogen is normaal zijn dat je op alle gebieden mee kunt draaien in
de maatschappij.
Je volgt een opleiding, maakt vrienden, vind  betaald werk en je  ontmoet
iemand met wie je een gezin wilt stichten
Mijn leven is ánders. Is anders slecht? Nee maar je wordt er wel om
bevooroordeeld.Als je niet mee kunt komen ben je algauw ‘zielig’.
Ik ben verdorie niet zielig!


Ik heb een beperking. Een onbekend syndroom genaamd 22q11. Wat houdt
het hebben van een beperking in in deze maatschappij? De maatschappij
waar je vooral gewoon ‘normaal’ moet zijn. Kinderen pesten je als ze merken
dat je anders bent. Grote mensen bevooroordelen je.Waarom eigenlijk?
Wat is er mis met ánders zijn?
Je past niet in het plaatje. je bent een puzzelstukje met de verkeerde vorm.
Het systeem dat de maatschappij bedacht heeft, is er voor de mensen die
daarin passen. De ‘normale’ mensen dus. En als je anders bent? Dan mis je de
boot; je valt letterlijk buiten de boot.
Zwem maar en zie maar dat je het redt. Zo denkt de ‘maatschappij.’


Ik heb van alles geprobeerd om aan het werk te komen. Ik wilde zo graag
gewoon meedoen.
Ik werd echter niet begrepen door collega’s. Dit komt omdat je in principe niets
aan me ziet. Ik kan prima een gesprek voeren met iemand, op verbaal gebied
ben ik vrij sterk. ik kan mezelf goed presenteren.
De punten waar ik op vast loop is dat het bij mij heel lang duurt voordat
voor een ander ‘normale werkzaamheden’ bij mij in het systeem zitten.
De maatschappij is er niet op gericht dat iemand langzamer is.
Alles moet snel, snel, snel en het liefst meteen.


In 2003 rondde ik de opleiding secretarieel medewerker niveau 2 af en
kon ik op de arbeidsmarkt gaan solliciteren. Ik kreeg een aantal kansen
bij verschillende bedrijven. Stuk voor stuk ging dat fout.
Na enkele maanden kreeg ik mijn ontslag en zat ik weer helemaal stuk
thuis te huilen. Het ging niet meer op deze manier; iedere keer klopte
ik bij het UWV aan. Zij zagen dat het zo niet ging en boden me een
IRO traject aan waarmee ik een passende baan zou kunnen vinden.
Via dat traject kwam ik uiteindelijk in de Wajong terecht.


De Wajong zelf kreeg ik bijna niet juist omdat ik alles zelf zo goed kan
uitleggen.
‘Oh ga jij maar 32 uur werken.’ Werd er letterlijk tegen me gezegd door
de arbeidsdeskundige. Een psychiater gespecialiseerd in 22q11
heeft hun moeten uitleggen waarom ik toch in aanmerking kom voor
de Wajong.
Ik was bijna tussen wal en schip gevallen omdat ik zo goed kan praten.
Als je dan een Wajong nodig hebt, moet je wel echt slecht genoeg zijn
anders krijg je hem niet…en dan praten we nog over de oude Wajong.
Mensen met een  arbeidsbeperking komen er nu nog veel slechter vanaf.
De maatschappij is niet gericht op mensen met een beperking…
Als jeeen beperking hebt tel je niet mee.


Volgens het UWV heb ik arbeidsvermogen; ik kan namelijk meer dan 4 uur
werken met pauzes tussendoor. Ik kan in een bedrijfsomgeving werken met
verschillende mensen.
Ik vind dat het lijstje waarop beoordeeld wordt of een wajonger wel of geen
arbeidsvermogen heeft niet aansluit op wat het systeem van de mensen
verwacht. Er zitten veel te grote kloven tussen. Werkgevers willen geen
mensen aannemen die niet snel genoeg zijn.
Collega’s hebben (niet altijd) begrip voor iemand die net even anders is dan
een ander.
Het lijstje van criteria punten is niet gericht op hoe de maatschappij in
elkaar zit. Veel mensen in de wajong vallen hierdoor buiten de boot.

Mijn kerstgedachte

Ik wilde altijd zo graag normaal zijn en gewoon meedoen. Nu denk ik: ik zou zo
graag willen dat er anders wordt gekeken en omgegaan met mensen met
een beperking.
Laten we wat meer begrip en tolerantie voor elkaar hebben ipv alleen maar dat
haantjesgedrag.
Ik heb een nieuwe droom; iedereen kan meedoen ongeacht de beperking
die hij of zij heeft.
Mensen worden gewaardeerd om hun talenten niet afgebrand om wat ze
niet kunnen.
Zou dat nog mogelijk zijn?

zondag 3 december 2017

Een levenslang gevecht (recensie over Drs Down)

Afgelopen vrijdag ging ik met mijn moeder en twee goede vrienden naar het toneelstuk van Ivo Niehe Drs Down. Ik ging hier naar toe in de veronderstelling met een goed gevoel naar huis te gaan want in de promotietekst stond dat de boodschap van het stuk was dat je ondanks het hebben van een beperking toch alles kunt bereiken wat je wilt.
Achteraf voel ik me behoorlijk naïef, ik dacht dat het op een positieve manier zou worden neergezet maar het stuk gaf alle moeilijkheden weer waar je mee te maken krijgt als je met down naar een normale middelbare school wilt.

Het haalde herinneringen naar boven, dingen die ik voor mezelf heb weggestopt en waar ik niet meer aan wilde denken. Zo was er een scène waarbij de klasgenoten van Lucas op de middelbare school niet wilde dat hij bij hun in de klas zat. Ze gingen dit uitvoeren bij een talentenshow en dmv zang en dans verwoorden ze dat ze geen mongool in de klas wilden. Wat ik erg vond was dat ze zo over hun klasgenoot dachten, dit op deze manier verwoorden en dat de jury hun ook gewoon doorliet!
Stel je voor dat mensen over jou zoiets zouden bedenken en uitvoeren bij een talentenjacht! Ik zou niet meer durven te leven, serieus! Ik  ben vroeger op de middelbare school al behoorlijk gepest en ik ben ook blij dat dit voor de tijd van mobieltjes en talentenjachten was, anders had ik echt geen leven gehad het was al zwaar genoeg!


Ik begrijp dat Ivo met dit stuk alle vooroordelen van de maatschappij jegens mensen met een beperking wilde aanpakken. Maar op deze manier krijg je juist weer nieuwe vooroordelen. Want hoe zit het dan als je een beperking hebt maar nooit dat niveau kan halen? Ben je dan niet goed genoeg? Het doet mij onwijs veel pijn dat op het einde van het stuk Lucas een dikke knuffel krijgt van zijn broer en dat deze letterlijk zegt: je hebt dit niveau toch maar gehaald, nu tel je eindelijk mee.


Niet alle mensen met een beperking kunnen alles bereiken wat ze willen! Ik heb altijd gedacht en gedroomd dat ik een betaalde baan wilde. Dit is tot op heden nog steeds niet gelukt. Er zaten mensen met het syndroom van Down in de zaal en ik dacht bij mezelf hoe komt dit stuk over op hun? Bijna niemand kan dat niveau halen.
Ik begrijp dat Ivo met dit stuk heeft willen laten zien: Ondanks je beperking kun je alles halen wat je wilt maar dat geldt dus niet voor iedereen!!!
Voor mijn gevoel moet je door dit stuk jezelf dus weer opnieuw verantwoorden en uitleggen. Nee ik kan geen Universiteit halen, dat wil ik ook niet. Nee mijn leven is niet zoals andere mensen, ik kan niet zomaar overal aan het werk. Ben ik daarom serieus minder dan een ander? Ja, volgens velen in de maatschappij dus wel. Kan het toneelstuk dan niet op een andere manier ingezet worden dat de boodschap zo overkomt dat iederéén meetelt ongeacht hun beperking, hun niveau wat ze kunnen maar dat iedereen respect, begrip en mededogen verdient?!


Ivo heeft één uitzonderlijk voorbeeld aangehaald met dit toneelstuk maar er niet bij stilgestaan dat dit niet reeël en haalbaar is voor de meeste mensen met een beperking.
De jongen met down die hij in dit voorbeeld aanhaald woont notabene in Spanje, hallo? We wonen in nederland geef dan een succesverhaal in Nederland maar maak het beeld wat reeëler. Bijvoorbeeld: Ook al heb je een beperking, je bent niet minder dan een ander je kunt ook andere dingen uit je leven halen waar je gelukkig van wordt. Dat is wat ik had verwacht van dit toneelstuk, wat ik echter niet kreeg. Ik kwam letterlijk van een koude kermis thuis.