Een vreselijk chaotische week

Een vreselijk chaotische week

Sinds maart dit jaar is er een groteverbouwing bezig in de wijk waar

ik woon.  Tot nu toe had ik er niet super veel last van omdat ze
in de 1e 2 flatgebouwen bezig waren. Nu zijn ze echter bezig op
het stukje waar ik woon en ik wordt daar niet zo vrolijk van.
De bouwgeluiden en chaos vliegen me om de oren en je wilt niet
weten hoe vaak ik de opmerking:‘Neem oordoppen!’ Heb gehoord.
Ik wilde dat het zo makkelijk werkte bij mij; het gaat letterlijk in
mijn hoofd zitten ik kan me er niet voor afsluiten zoals een ander.

Vorige week was het dan zover ze gingen bij mij in huis aan de slag. 

Dit is zoals te verwachten zeer lawaaiig en gaf veel onrust.
Ik weet niet goed wat ik kan verwachten en dat levert mij weer
extra spanning en stress op naast de bouw overlast. 

Maandag kwamen ze alleen om het zeil te leggen toen kon

ik direct vragen hoe en wat voor de volgende dagen. Dat konden

ze helaas niet precies vertellen. 

Dinsdag kwam de lawaai man met zijn grote boormachine om gaten te

boren voor de ventilatieschacht. Tegelijkertijd kwam ook nog 

een monteur van eneco langs omdat mijn Toon stuk was gegaan. 

Gelukkig was toen het ergste achter de rug en had ik even rust.
Woensdag kwamen 2 keer bouwmensen langs.
Ik had besloten om mijn werk af te melden en dat was maar goed
ook want bij de 2e ronde raakte ik lichtelijk

in paniek. Gelukkig ging het stapje voor stapje en konden ze mij steeds 

precies vertellen hoe lang het ongeveer zou duren. Ik had hierdoor zelfs 

ruimte voor een grapje met 1 van de bouwvakkers die heel lief was. 

Hij vroeg aan mij of hij iets bij me mocht weggooien en ik zei: ‘Kon je dat 

niet bij de buren doen? Waarom moet dat bij mij? mijn prullenbak 

is persoonlijk!’ Het is voor mij extreem belangrijk hoe er met mij 

wordt gecommuniceerd en omdat ik niet te moe was van het werken lukte

mij dit ook.

De volgende dag zouden ze in de middag komen dus kon ik gelukkig 

naar tekenles. In de middag werd er een aantal keer op de deur geklopt

maar omdat ik niemand zag dacht ik dat het bouwlawaai was geweest. 

De 6e keer werd er zo hard op de deur geklopt dat de deur bijna eruit 

vloog dus ik deed lichtelijk geïrriteerd open: bleken ze Naast de deur te

staan ipv ervoor. Ja logisch dat ik dan niet weet of ze er zijn of niet. 

Ik zei: ‘Willen jullie aub niet zo hard kloppen?’ Toen keken ze mij aan

alsof ik gek was en zeiden: ‘ Ja mevrouw we hebben 6 keer geklopt.’

‘Ik zei ja ik zag niemand dus dan denk ik dat er niemand is. Hoeveel

tijd hebben jullie ong nodig?’ ‘Een uurtje.’ ‘Oke zorg maar dat je snel 

bent ik wil jullie hier niet.’ 

Ze waren een uur over de vloer met veel lawaai maar ik kon gelukkig in de

woonkamer zitten en me enigzins proberen zo min mogelijk van aan te 

trekken.Ze vertrokken zonder een woord waardoor ik niet kon vragen of er

de volgende dag mensen zouden komen. Ik had duidelijk geen vrienden

met ze gemaakt, maar ja met duidelijke communicatie kom je een heel 

eind bij mij. 

Vanmorgen belde ik de bouw mevrouw die over deze hele chaos gaat om

even goed na te vragen wat er nog moest gebeuren en wanneer ik
mensen kon verwachten. Ik legde uit dat ik een lichte beperking heb
en hoe belangrijk duidelijke communicatie voor mi  is omdat ik anders
zeer ongelukkig wordt.
Ik legde uit wat er donderdag was voorgevallen en ze kon er wel

om lachen hoe ik het vertelde. Ik ben op zulke momenten dankbaar dat ik

situaties goed kan begrijpen en kan uitleggen met humor.

Met humor kom je zoveel verder dan met irritatie. Ik vroeg aan haar of ze

de bouwers alsjeblieft wilde zeggen: als ze bij mijn adres komen dat ze 

Voor de deur moeten staan en niet ernaast en of ze mij kunnen

uitleggen wat ze gaan doen en hoelang. Ik zei als u dat voor mij wilt 

doen bent u de held van de dag. 

Ik voel me nu heel trots en blij hoe ik deze situatie heb aangepakt en hoe

ik de afgelopen week ben doorgekomen. Ik heb elke dag wel een paniek

aanval gehad omdat de bouwoverlast mij simpelweg te veel wordt.
Ik wordt overspoelt, heb geen ruimte meer en dan gaat het mis in mijn
hoofd. Gelukkig weet ik dit van mezelf en kan ik het meestal voorkomen. 

Ik zal dan ook heel blij zijn als eind december eindelijk deze bouwput

klaar is en ze allemaal vertrokken zijn uit onze wijk.

Een rommelige periode

Een rommelige periode

Er wordt sinds maart dit jaar flink verbouwd in de wijk waar ik woon.

Een heleboel woningen worden grondig aangepakt en vernieuwd.

Dat is hartstikke goed en sta ik ook volledig achter. Het is alleen heel
moeilijk voor mij om me af te sluiten voor al het bouwlawaai. 

Vorige week had ik de hele week hoofdpijn vanwege de snerpende

geluiden. Ik kan daardoor niet meer goed doen wat ik wil doen omdat
dit me al mijn energie kost.

Als ik smorgens wakker wordt heb ik veel tijd nodig om op gang te komen.

Ik ben geen ochtendmens. Mijn hoofd moet rustig dingen verwerken en op

een rijtje zetten voordat ik er weer nieuwe informatie bij kan hebben. Zo had

ik afgelopen weekend best een druk en emotioneel weekend, daar was
mijn hoofd nog even mee bezig. Omdat er buiten veel lawaai is krijg ik

de kans niet om alles rustig te verwerken en loop ik vol. Hoofdpijn

is dan het gevolg en ik kan niks meer.

Gelukkig heb ik de ideale oplossing gevonden. Ik kan vanaf volgende week

bij mijn lieve ouders in Nieuwegein terecht samen met mijn katten. Op deze

manier heb ik niet iedere dag last van hoofdpijn en kan ik op mijn eigen
tempo dingen verwerken. Dat is voor mij heel belangrijk namelijk.
Vanmiddag heb ik een gesprekje op mijn werk waarin ik kan aangeven

dat ik de komende periode bij mijn ouders ga logeren,
Ik ben erg blij met mijn werk en met tekenles.
Ze geven me de ruimte die ik nodig heb.

Het is fijn dat ik na 4 jaar in Driebergen te wonen eindelijk mijn plekje heb

gevonden met vrijwilligerswerk en de tekenclub. Ik kan bij beide activiteiten

volledig mezelf zijn en voel me op mijn gemak. Ook weet ik nu waar ik met

alles terecht kan zoals bijvoorbeeld als mijn fiets stuk is heb ik een goede

fietsenmaker gevonden en ik weet ook nu waar ik mijn papier kan

inleveren hihihi. Het heeft even geduurd maar ik kan 2019 af gaan sluiten
straks met een zeer tevreden gevoel. Nu nog even de bouw
periode overleven!

Geluk zit in jezelf

Geluk

Geluk zit hm in hele kleine dingen

Dingen waar je hart van gaat zingen

Geluk vinden is een groot goed

dat geef een mens hoop en moed

Dit kan bijvoorbeeld zijn:

Een vriendelijk gedag 

of zomaar een lieve lach

Daarvan wordt ik altijd erg blij

en zet ik mijn zorgen even opzij

Dit is ook heel erg fijn:

Kleine leg puzzeltjes maken

Een tekening die anderen raken

Een hobby waarmee je mensen ontmoet

en wat je zelf ook erg goed doet

Geluk is niet groot het is heel klein

Het zit in ieders hart bij iedereen

kijk maar eens goed om je heen

Geniet van alles wat je raakt en ziet
Dan vergeet je sneller je verdriet

Paniek in de tent

Schreef ik vorige keer nog een happy de peppy blog de week erop is

het gevoel alweer helemaal anders. Ik had afgelopen maandag een

best wel grote paniek aanval die er behoorlijk ingehakt heeft.

Gelukkig heb ik meteen de juiste stappen ondernomen zoals de huisarts

gebeld en mezelf even wat rust gegunddoor deze week niet naar het

vrijwilligerswerk te gaan. Ik heb nu eenmaal veel

tijd nodig om dingen voor mezelf te verwerken en op een rijtje te zetten.

Paniek in de tent

Ik werk sinds kort 3 uurtjes in de week op een creatieve activiteit voor

een groep ouderen. Ik vind het werk zelf ontzettend leuk. Ik hou ervan om

te zorgen voor een ander. Helaas kost het mij 2 a 3 dagen om bij te komen

van 3 uur werken. Ik ben hier enorm van geschrokken. Nu was het
natuurlijk vorige week ook wel achterlijk heet dus ik hoop dat het daaraan
lag en dat het vanzelf beter zal gaan met de tijd. Toch had ik afgelopen
maandag een grote paniekaanval. Is dit het wel waard om 3 dagen bij te
moeten komen van 3 uur werken?
Kan ik alles eromheen nog wel bolwerken? Ik heb direct te huisarts

gebeld om een afspraak te maken bij een psycholoog en vrijwilligerswerk
even afgezegd. Ik heb veel tijd nodig voor mezelf om dingen te verwerken
en op een rijtje te zetten.

Steun en zorg 

Gelukkig kon ik woensdags al terecht. Ik vind het fijn dat mijn huisarts de

problematiek waar ik mee worstel serieus neemt en goed begrijpt.
Dat geeft vertrouwen dat ik de zorg krijg die ik nodig heb op dat moment.
Het gesprek met de psycholoog was erg fijn, ik kon mijn verhaal doen en
ze wil me graag verder helpen met deze situatie. Het is voor mij namelijk
een gevoel dat ik dit traject niet alleen aan kan. Het geeft mij nog te veel
druk omdat ik in mijnachterhoofd heb: Wat als het weer niet lukt kan ik
mezelf dan 100 % laten afkeuren bij het UWV? Kan ik dan de rust krijgen
om niet meer te moeten voldoen aan werkdruk terwijl dit niet haalbaar is?
Ja ik heb kwaliteiten en talenten maar ik heb ook dingen die het mij
bemoeilijken en hoeveel begripis daar nog voor van het UWV?

Twitterliefde

Ik voelde me erg verdrietig en kwetsbaar de afgelopen dagen en ik heb
hierovermijn zorgen geuit op twitter. Wat kreeg ik veel steun, liefde en
begrip van jullie.Het doet mij goed dat ik open kan zijn over waar ik
tegenaan loop inhet leven.Het is belangrijk om niet met deze dingen rond
te blijven lopen en ik weet dat ik de juiste stappen onderneem als ik
mezelf zo kwetsbaar voel.

Het is goed omme dit te beseffen. Misschien moet ik accepteren dat ik niet
kan werken op de manier die de maatschappij van mij verwacht maar ik
kan wel voor mezelf zorgen en op mezelf wonen en dat is voor mij
een belangrijk gevoel voor mijn eigenwaarde.

Bestemming bereikt?!

Sinds januari dit jaar ben ik begonnen met weer wat meer routine in
mijn week te krijgen. Zo begon ik met activiteiten bij de inloop van Driebergen.
Ik ging er 2 a 3 keer per week heen. Dit was een goede stap om mensen
te leren kennen.Ook kon ik zo merken wat mijn haalbaarheid qua energie
en prikkels is.

Ik moet namelijk altijd zeer goed op mijn grenzen letten. Als ik dit niet doe

wordt ik ziek heb ik nergens energie voor en krijg ik snel hoofdpijn.

Een nieuwe uitdaging!

In mei merkte ik dat ik behoefte had aan meer uitdaging.
Ik was toe aan een volgende stap: echt werken. Ik nam contact op met
het wijkteam van Driebergen en voor ik het wist was er al een adres
waar ik op gesprek kon komen. Ik wilde graag mijn ‘oude’ werkzaamheden
weer oppakken namelijk dagbesteding bij ouderen die kampen met dementie.

Ik hou ervan om voor mensen te zorgen. Ik ben van nature een erg sociaal

aangelegd en gezellig persoon en dat wil ik graag inzetten voor deze doelgroep.

Die eerste dag

5 juni was het dan zover mijn eerste ochtend als vrijwilliger bij een
creatieve activiteit op de woensdagochtend in een verzorgingshuis.
Het ideale is dat het op fietsafstand is zodat ik geen last heb van prikkels
met reizen in de bus.Uiteraard was ik hooggespannen, ik zweette als een
otter door de zenuwen. Nu is het in een verzorgingshuis natuurlijk
altijd al warm maar dat maakte mij niet charmanter met mijn rode hoofd
en mijn te warme kleding.

Al gauw kwamen om 10:00 de eerste bewoners binnen.

Ik begroette ze met een warme glimlach. ‘Goedemorgen ik ben nieuw!’
Zei ik tegen 1 van de bewoners.

‘En ik ben oud!’ Gaf ze terug. Ik wist spontaan even niks meer te zeggen!

De ochtend verliep verder vrij soepel er waren ongeveer 7 bewoners dus
dat was te overzien. Het was desondanks nog best hectisch omdat er een
vrijwilliger niet was dus kwam er meer werk op mij neer. Dat vind ik echter
geen probleem ik steek graag de handen uit mijn mouwen.
Aan het eind van de ochtend kreeg ik een mooi compliment: ‘Het is fijn dat
je de begeleidster zo goed helpt, sommigen staan alleen maar toe te kijken.’  
Ik fietste moe maar zeer voldaan terug naar huis mijn hart maakte
een sprong van vreugde. Hoera dit is echt wat ik zoek!

Moe maar voldaan

De dagen erna was ik erg moe en kwamen alle spanningen eruit.
Ik had weinig energie voor andere dingen dan uitrusten en de hoog
noodzakelijke dingen diegedaan moesten worden in het huishouden.
Ook kampte ik met twijfels en angsten.
Ja de eerste keer was enorm goed gegaan maar zou dit de volgende

keer ook zo goed gaan? Zouden de verwachtingen nu niet veel te
hoog liggen?

Afgelopen woensdag ging ik er weer heen. De ochtend vloog voorbij.

Dit keer zat de tafel vrij vol er waren wel 16 bewoners. Ik zat naast een
dame die graag schildert

en daarbij haar verhaal kwijt wil. Voor mij de ideale positie ik kan haar
een beetje bijsturen waar nodig en naar haar verhalen luisteren.
Aan het eind van de ochtend zweefde ik van geluk naar huis. Yes!
Het ging weer super goed! Zou dit dan eindelijk de plek zijn voor mij?

De juiste plek?

Toen ik in januari 2018 ziek thuis kwam te zitten had ik de moed
opgegeven. Ik zag het niet meer zitten. Ik dacht werkelijk: Ik kom
nooit meer aan het werk, de maatschappij wil mij niet ik ben gewoon
te langzaam! Het is zwaar als je het gevoel hebt dat je niet meetelt
of niet aan kunt wat de maatschappij van je verwacht als je pas 36 bent.
Desondanks ben ik toch overeind gekrabbeld en

lijkt het erop dat het mij is gelukt om nu de juiste plek te vinden!

Daarom in de Wajong!

Ik heb sinds een tijdje dat ik een blog wil schrijven maar ik weet niet goed

waarover ik moet vertellen. Ik heb dit jaar nog amper wat geschreven en dat

vind ik jammer maar aan de andere kant als ik niks te melden heb schrijf ik

ook niet. Wie wil er nu lezen dat ik niks te melden heb? dan ben je na een
paar zinnen wel klaar met lezen toch?

Voor mijn gevoel zijn er nog niet veel dingen veranderd in mijn situatie sinds
ik in 2017 thuis ben komen te zitten. Het gaat wel weer de goede kant op, zo
ben ik wat meer aan het ondernemen en wil ik graag onder de mensen zijn.
Daarom kom ik zo af en toe bij de inloop van Driebergen waar ik aardige
mensen leer kennen. Eindelijk begin ik na 4 jaar me een beetje op mijn gemak
te voelen in dit dorp.

Tekenles

Op donderdagochtend zit ik bij een hele leuke tekengroep waar ik het erg
naar mijn zin heb. Het is voor mij altijd een uitdaging om op tijd op te staan.
Ik ben absoluut geen ochtendmens en ik heb veel moeite met op gang
komen. Dit is voor mij dus een goede stap om mezelf weer richting een
ritme te krijgen.

De groep is best groot er zitten 8 a 9 mensen in de groep maar de sfeer
is altijd erg gezellig en we hebben een hele goede en fijne teken juffrouw
die ons goed op weg kan helpen met onze tekenopdrachten. Ze doet dit op
een leuke opbouwende manier en met een grappige ondertoon waardoor
de sfeer ook gemoedelijk is. Na afloop ga ik altijd met een heel fijn
gevoel naar huis.

Sporten

Verder probeer ik iedere week te blijven zwemmen wat best goed lukt
waardoor mijn gewicht enigszins op peil blijft. Omdat ik een langzame
stofwisseling heb moet ik altijd goed opletten met wat ik eet en hoeveel
ik beweeg. Gelukkig ben ik de afgelopen winter niet heel veel
aangekomen daar ben ik blij om want nu kan ik de komende zomer hopelijk
nog weer 5 a 7 extra kilo eraf gaan fietsen/zwemmen.

In de zomer heb ik altijd meer energie en zin om te bewegen dan in de winter.

Eten bij de inloop

Soms eet ik op dinsdagavond mee bij de inloop. Niet altijd want het is
vaak erg druk.De ene keer kan ik hier beter tegen dan de andere keer.
Als er 25 tot 30 mensen in 1 ruimte met elkaar zitten te praten raak ik
snel overprikkelt. Het is voor mij dus een uitdaging om te proberen dit
toch te blijven doen. Nu waren er pas twee dames die met ouderen met
dementie werken. Ik was uiteraard meteen geïnteresseerd en ging bij ze
aan tafel zitten. Ik luisterde naar hun verhalen en dacht bij mezelf: wat
zou ik toch graag weer met deze doelgroep willen werken.

Vrijwilligerswerk?

Ze gingen de week erop een maaltijd bereiden dus ik dacht: ik ga
er naartoe en vraag aan ze of ze vrijwilligers kunnen gebruiken.
Op de dag zelf merkte ik echter dat ik te veel last van spanningen
had en ben ik toch niet gegaan. Ik vond het jammer, ik wil zo graag
maar de uiteindelijke stap zetten is nog lastig.

Het is aan de andere kant wel heel fijn om te merken dat ik graag
mijn ‘oude’ richting wil oppakken. Dat is toch waar mijn hart ligt: zorgen
voor kwetsbare ouderen.

Tijd nemen voor jezelf

Het zal niet makkelijk zijn om die stap te gaan zetten, maar de wil is er in

ieder geval en dat is al heel wat. Ik weet nu beter waar ik tegenaan zal lopen

en aan de ene kant is dat eng maar aan de andere kant ik heb ook heel wat

te bieden! Juist omdat ik zelf kwetsbaar ben kan ik goed voor anderen zorgen.
Ik zou het zo fijn vinden als er zoiets op mijn pad mag komen en ik me
nuttig mag en kan voelen. Tot die tijd blijf ik geduldig aan mezelf werken.
Dat is 1 van de fijne dingen van de Wajong dat ik de tijd kan nemen voor
mezelf die ik nodig heb!