Fuck het systeem!

Fuck het systeem!
Mijn hele leven heb ik geprobeerd om normaal te zijn. Nou ja, wat is nu
helemaal normaal?
In mijn ogen is normaal zijn dat je op alle gebieden mee kunt draaien in
de maatschappij.

Je volgt een opleiding, maakt vrienden, vind  betaald werk en je  ontmoet
iemand met wie je een gezin wilt stichten…

Mijn leven is ánders. Is anders slecht? Nee maar je wordt er wel om
bevooroordeeld.Als je niet mee kunt komen ben je algauw ‘zielig’.
Ik ben verdorie niet zielig!

Ik heb een beperking. Een onbekend syndroom genaamd 22q11. Wat houdt
het hebben van een beperking in in deze maatschappij? De maatschappij
waar je vooral gewoon ‘normaal’ moet zijn. Kinderen pesten je als ze merken
dat je anders bent. Grote mensen bevooroordelen je.Waarom eigenlijk?
Wat is er mis met ánders zijn?

Je past niet in het plaatje. je bent een puzzelstukje met de verkeerde vorm.
Het systeem dat de maatschappij bedacht heeft, is er voor de mensen die
daarin passen. De ‘normale’ mensen dus. En als je anders bent? Dan mis je de
boot; je valt letterlijk buiten de boot.
Zwem maar en zie maar dat je het redt. Zo denkt de ‘maatschappij.’

Ik heb van alles geprobeerd om aan het werk te komen. Ik wilde zo graag
gewoon meedoen.
Ik werd echter niet begrepen door collega’s. Dit komt omdat je in principe niets
aan me ziet. Ik kan prima een gesprek voeren met iemand, op verbaal gebied
ben ik vrij sterk. ik kan mezelf goed presenteren.

De punten waar ik op vast loop is dat het bij mij heel lang duurt voordat
voor een ander ‘normale werkzaamheden’ bij mij in het systeem zitten.
De maatschappij is er niet op gericht dat iemand langzamer is.
Alles moet snel, snel, snel en het liefst meteen.

In 2003 rondde ik de opleiding secretarieel medewerker niveau 2 af en
kon ik op de arbeidsmarkt gaan solliciteren. Ik kreeg een aantal kansen
bij verschillende bedrijven. Stuk voor stuk ging dat fout.
Na enkele maanden kreeg ik mijn ontslag en zat ik weer helemaal stuk
thuis te huilen. Het ging niet meer op deze manier; iedere keer klopte
ik bij het UWV aan. Zij zagen dat het zo niet ging en boden me een
IRO traject aan waarmee ik een passende baan zou kunnen vinden.
Via dat traject kwam ik uiteindelijk in de Wajong terecht.

De Wajong zelf kreeg ik bijna niet juist omdat ik alles zelf zo goed kan
uitleggen.
‘Oh ga jij maar 32 uur werken.’ Werd er letterlijk tegen me gezegd door
de arbeidsdeskundige. Een psychiater gespecialiseerd in 22q11
heeft hun moeten uitleggen waarom ik toch in aanmerking kom voor
de Wajong.
Ik was bijna tussen wal en schip gevallen omdat ik zo goed kan praten.
Als je dan een Wajong nodig hebt, moet je wel echt slecht genoeg zijn
anders krijg je hem niet…en dan praten we nog over de oude Wajong.
Mensen met een  arbeidsbeperking komen er nu nog veel slechter vanaf.

De maatschappij is niet gericht op mensen met een beperking…
Als jeeen beperking hebt tel je niet mee.

Volgens het UWV heb ik arbeidsvermogen; ik kan namelijk meer dan 4 uur
werken met pauzes tussendoor. Ik kan in een bedrijfsomgeving werken met
verschillende mensen.
Ik vind dat het lijstje waarop beoordeeld wordt of een wajonger wel of geen
arbeidsvermogen heeft niet aansluit op wat het systeem van de mensen
verwacht. Er zitten veel te grote kloven tussen. Werkgevers willen geen
mensen aannemen die niet snel genoeg zijn.

Collega’s hebben (niet altijd) begrip voor iemand die net even anders is dan
een ander.
Het lijstje van criteria punten is niet gericht op hoe de maatschappij in
elkaar zit. Veel mensen in de wajong vallen hierdoor buiten de boot.

Mijn kerstgedachte

Ik wilde altijd zo graag normaal zijn en gewoon meedoen. Nu denk ik: ik zou zo
graag willen dat er anders wordt gekeken en omgegaan met mensen met
een beperking.
Laten we wat meer begrip en tolerantie voor elkaar hebben ipv alleen maar dat
haantjesgedrag.

Ik heb een nieuwe droom; iedereen kan meedoen ongeacht de beperking
die hij of zij heeft.
Mensen worden gewaardeerd om hun talenten niet afgebrand om wat ze
niet kunnen.

Zou dat nog mogelijk zijn?

Een levenslang gevecht (recensie over Drs Down)

Afgelopen vrijdag ging ik met mijn moeder en twee goede vrienden naar het toneelstuk van Ivo Niehe Drs Down. Ik ging hier naar toe in de veronderstelling met een goed gevoel naar huis te gaan want in de promotietekst stond dat de boodschap van het stuk was dat je ondanks het hebben van een beperking toch alles kunt bereiken wat je wilt.

Achteraf voel ik me behoorlijk naïef, ik dacht dat het op een positieve manier zou worden neergezet maar het stuk gaf alle moeilijkheden weer waar je mee te maken krijgt als je met down naar een normale middelbare school wilt.

Het haalde herinneringen naar boven, dingen die ik voor mezelf heb weggestopt en waar ik niet meer aan wilde denken. Zo was er een scène waarbij de klasgenoten van Lucas op de middelbare school niet wilde dat hij bij hun in de klas zat. Ze gingen dit uitvoeren bij een talentenshow en dmv zang en dans verwoorden ze dat ze geen mongool in de klas wilden. Wat ik erg vond was dat ze zo over hun klasgenoot dachten, dit op deze manier verwoorden en dat de jury hun ook gewoon doorliet!

Stel je voor dat mensen over jou zoiets zouden bedenken en uitvoeren bij een talentenjacht! Ik zou niet meer durven te leven, serieus! Ik  ben vroeger op de middelbare school al behoorlijk gepest en ik ben ook blij dat dit voor de tijd van mobieltjes en talentenjachten was, anders had ik echt geen leven gehad het was al zwaar genoeg!

Ik begrijp dat Ivo met dit stuk alle vooroordelen van de maatschappij jegens mensen met een beperking wilde aanpakken. Maar op deze manier krijg je juist weer nieuwe vooroordelen. Want hoe zit het dan als je een beperking hebt maar nooit dat niveau kan halen? Ben je dan niet goed genoeg? Het doet mij onwijs veel pijn dat op het einde van het stuk Lucas een dikke knuffel krijgt van zijn broer en dat deze letterlijk zegt: je hebt dit niveau toch maar gehaald, nu tel je eindelijk mee.

Niet alle mensen met een beperking kunnen alles bereiken wat ze willen! Ik heb altijd gedacht en gedroomd dat ik een betaalde baan wilde. Dit is tot op heden nog steeds niet gelukt. Er zaten mensen met het syndroom van Down in de zaal en ik dacht bij mezelf hoe komt dit stuk over op hun? Bijna niemand kan dat niveau halen.

Ik begrijp dat Ivo met dit stuk heeft willen laten zien: Ondanks je beperking kun je alles halen wat je wilt maar dat geldt dus niet voor iedereen!!!

Voor mijn gevoel moet je door dit stuk jezelf dus weer opnieuw verantwoorden en uitleggen. Nee ik kan geen Universiteit halen, dat wil ik ook niet. Nee mijn leven is niet zoals andere mensen, ik kan niet zomaar overal aan het werk. Ben ik daarom serieus minder dan een ander? Ja, volgens velen in de maatschappij dus wel. Kan het toneelstuk dan niet op een andere manier ingezet worden dat de boodschap zo overkomt dat iederéén meetelt ongeacht hun beperking, hun niveau wat ze kunnen maar dat iedereen respect, begrip en mededogen verdient?!

Ivo heeft één uitzonderlijk voorbeeld aangehaald met dit toneelstuk maar er niet bij stilgestaan dat dit niet reeël en haalbaar is voor de meeste mensen met een beperking.

De jongen met down die hij in dit voorbeeld aanhaald woont notabene in Spanje, hallo? We wonen in nederland geef dan een succesverhaal in Nederland maar maak het beeld wat reeëler. Bijvoorbeeld: Ook al heb je een beperking, je bent niet minder dan een ander je kunt ook andere dingen uit je leven halen waar je gelukkig van wordt. Dat is wat ik had verwacht van dit toneelstuk, wat ik echter niet kreeg. Ik kwam letterlijk van een koude kermis thuis.

Onbekend syndroom

Ik heb een onbekend syndroom

Dat is een feit, voor mij doodgewoon

Niemand die het snapt of ziet

Want wat je niet ziet, dat is er niet

22q11 heeft geen hokje en geen gezicht

daarom schrijf ik hierover dit gedicht

Het uit zich op vele verschillende manieren

Het is akelig en naar ik kan er wel om tieren

Toch probeer ik positief te blijven en te zijn

en te leven op mijn manier, want dat is fijn

Ik ben niet zoals een ander wilt of verwacht

in het leven gaat het nooit zoals je dacht

Anne Houtsma
19-11-2017

Het feest van Sinterklaas

Vandaag is de jaarlijkse intocht van sinterklaas. Zoals ieder jaar sinds de discussie over zwarte piet begonnen is, zijn er vooral grote mensen die het feest en plezier voor de kinderen verpesten. Het is nu al zo erg dat er zelfs commando’s bij de intocht aanwezig moeten zijn om het vooral ‘gezellig en vrolijk’ te houden. Ik houdt mezelf eigenlijk altijd afzijdig van deze discussie toch wil ik hier nu graag wat over kwijt want zijn we niet eigenlijk de gedachte achter dit feest aan het vergeten?

Het eigenlijke plezier van dit feest:

In Nederland vieren we al jaren op 5 december het Sinterklaasfeest. Ieder jaar is het weer een grote belevenis voor alle kinderen: die man met die lange witte baard en imposante stem, zijn zwarte knechten, de cadeautjes, de sinterklaasliedjes, het snoepgoed, de stoomboot, je schoen zetten… Je baby zal er te klein voor zijn om er écht iets van mee te krijgen – je hoeft voor hem nog geen Sinterklaas en Zwarte Piet in te huren.

Bron

https://www.oudersenzo.nl/sinterklaas-de-historie-van-de-goedheiligman/

In Nederland groei je op met de sinterklaas traditie. Reikhalzend kijk je vanaf september al uit naar de intocht van Sinterklaas. Ik weet nog goed hoe spannend ik het zelf altijd vond. Was ik het hele jaar lief genoeg geweest? Zou ik cadeautjes krijgen of de roe? Als kind zijnde had alle sprookjesachtige geheimzinnigheid een grote invloed en ik heb er dan ook vooral fijne herinneringen aan.

Okay, later toen ik wat ouder werd had ik vooral ‘last' van alle spanningen rondom het feest vanwege de beperking die ik heb, maar vooral de vroege jeugdherinneringen zijn fijn en warm. Samen met je ouders en zussen de cadeautjes uitpakken. De spanning als er op het raam wordt geklopt en een hand pepernoten en snoep de kamer in gooit. Met zn allen de zak met cadeautjes open maken.

is dat iets wat we onze kinderen van deze generatie nog mee kunnen geven of wordt dat nu verpest door alle negativiteit rondom zwarte piet?

Ik werk met ouderen in de zorg en ook zij vinden het jammer dat er zoveel gediscussieerd wordt over het fenomeen ‘zwarte piet’ het is iets wat al zolang bestaat dat het moeilijk is om die traditie te doorbreken.

De vraag is of dit goedschiks kan of kwaadschiks moet? De discussies erover lopen hoog op en ook de protesten tijdens de jaarlijkse intocht zorgen voor veel onrust in het land. En dat is zonde want op de dag van de intocht zou het voornamelijk om het plezier van de kinderen en de vrolijkheid moeten gaan. De kinderen die vol verwachting uitkijken naar Sinterklaas en ‘Zwarte piet’. Dat is wat we met z’n allen in stand willen houden. De fijne herinneringen die je zelf hebt aan Sinterklaas doorgeven aan de volgende generatie. of dit nu met Zwarte piet of gekleurde Piet is, de magie moet blijven!

Hoe ga ik na 2018 overleven?

Hoe ga ik na 2018 overleven?

Sinds de uitzending van Een Vandaag op 25 oktober over de Wajong gaat het gelukkig wat beter met me. Ik kreeg veel mooie reacties op Twitter. Je kunt zien dat het mensen raakt en dat het eigenlijk van de zotte is wat het kabinet van plan is. Want waarom wordt er steeds maar gekort op een al kwetsbare doelgroep terwijl er op zoveel andere gebieden teveel geld verspild wordt? Het is te belachelijk voor woorden dat dit anno 2017 nog steeds gebeurt in een land als Nederland en wij laten het gebeuren!

Een nieuw begin

Op donderdag 2 november ben ik weer gestart met vrijwilligerswerk. Ik vond het best eng om deze stap te zetten maar ik kon er niet onderuit. Eigenlijk vond ik het ook wel fijn om weer onder de mensen te komen en ik krijg weer ritme. Ik probeer het nu bij een dagbesteding in een verzorgingshuis waar mensen uit de wijk komen die dementerend zijn. Dit is gestructureerd werken wat ik gewend ben en prettig vind. Ik was wel wat zenuwachtig van te voren maar dat is normaal. Ik had er eigenlijk wel een goed gevoel bij. Mensen vinden het altijd gek dat ik meteen aanvoel of iets een goede plek voor mij is, maar dat is gewoon echt zo.

Ik werd prettig ontvangen door de activiteitenbegeleiders en het is een mooie ruimte. Er hangt een goede sfeer en dat is voor mij heel belangrijk want ik pik dat direct op. De ochtend vloog voorbij en aan het eind wist ik: dit wordt mijn nieuwe werkplek. De mensen reageren goed op mij (en ik op hun) en de begeleiding is prima. Ik wil hier heel graag blijven. De vraag is alleen hoelang dit kan en mag van het UWV. Dit blijft een lastige instantie. Heb je eindelijk de werkplek gevonden die bij je past, mag je er niet blijven om vrijwilligerswerk te doen terwijl dit juist zo goed is voor mij nu.

Verstoppen?

Enfin, het lijkt voor mijn gevoel alsof mijn situatie 180 graden positief gedraaid is. Ik voel me veel beter en heb weer een beetje vertrouwen in mezelf wat ook fijn is. Ik zat helemaal aan de grond door de teleurstelling en ik heb best wel een pittige periode achter de rug met de twee staaroperaties die ik gehad heb. Daarbij nog extra spanningen voor de opnames met Een Vandaag. Ik ben heel blij dat ik dat mag doen, maar vind het ook heel eng natuurlijk.

Ik stel mezelf kwetsbaar op en kan me voor mijn gevoel niet meer ‘verstoppen’ dat ik een Wajonger ben..

Zorgen voor de toekomst

Er hangt helaas nog een donkere wolk boven mijn hoofd en dat van alle andere Wajongers en mensen met een beperking. Die donkere wolk is ons kabinet met hun oneerlijke plannen. Ik maak me veel zorgen over mijn financiële situatie. Ik red het nu iedere maand net, zonder dat ik ‘gekke dingen’ doe zoals leuke uitstapjes of winkelen. Hoe moet dat volgend jaar als ik een aanvullende verzekering moet nemen? Ik heb een nieuwe bril nodig omdat mijn ogen nog steeds niet in orde zijn. Krijg ik de zorg die ik nodig heb? Kan ik mijn boodschappen betalen? Mag ik nog ademhalen of moet ik hier straks ook belasting voor gaan betalen? Het is gewoon oneerlijk! Wij hebben nu eenmaal die extra zorg

nodig daar hoeven we toch niet voor gestraft te worden? Stop de korting en geef ons wat we nodig hebben, alsjeblieft!

Uitzending eenvandaag 25 oktober

https://tvblik.nl/eenvandaag/25-oktober-2017

De ideale maatschappij

Ik werd afgelopen woensdag door Eenvandaag gebeld dat de uitzending van 25 oktober met het item over Wajongers zeer goed bekeken was. Het item stond zelfs in de top 3 van meest bekeken items. Ik ben flabbergasted maar ik hoop vooral dat de boodschap binnenkomt.

‘Ik ben gewoon Anne’

Ik heb heel lang gehad dat ik niet wilde dat mensen wisten dat ik een beperking had. Ik wil namelijk niet anders behandeld worden dan een ander. Ik heb wel een beperking maar ik ben ook gewoon Anne en ik wil niet betutteld worden als in: ‘ach wat zielig ze heeft een beperking.’ Dit gebeurt namelijk vaker dan je denkt. Het is niet fijn om overschat te worden, maar ik wil ook zeker niet onderschat worden.

Vertel je het wel of niet

Het is dan ook altijd heel lastig en steeds weer de vraag: vertel ik het wel of vertel ik het niet aan collega’s. De ene persoon zal er beter mee om kunnen gaan dan de ander.

Het is een lastig onderwerp, de sociale omgang met iemand die een beperking heeft. Marietje op twitter schreef: De beschaving van een land is afhankelijk van hoe men met kwetsbare groepen omgaat. Zoals ouderen en mensen met een beperking. Dan denk ik: Hoe beschaafd is Nederland dan?

Topje vd ijsberg

Als ik zie hoe politici reageren over mensen met een beperking: Ik noem de korting op een doelgroep die al moeite heeft om rond te komen. Ik noem de uitspraak van Rutte: ‘ Alle normale Nederlanders gaan er op vooruit.’ Dat is gewoon pijnlijk. Ik wil zo graag voor ‘vol’ worden aangezien.

Mijn hele leven wilde ik zo graag ‘normaal’ zijn. Ik wílde niet anders zijn. Al vroeg wist ik dat is not done. Nu ik volwassen ben accepteer ik stukje bij beetje: ik heb een beperking, maar ben daarom zeker niet minder dan een ander!

De ideale maatschappij?

Ik zou zo graag willen dat iedereen er zo over dacht. Dat niemand wordt bevooroordeeld of wordt benadeeld om iets wat hij of zij niet of minder kan dan een ander. Dat je anders mag en kunt zijn. Dat iedereen de hulp krijgt die hij/zij nodig heeft. Dat het vanzelfsprekend is dat je jezelf kunt zijn. Dit is een droom en ik zou zo graag willen dat dit realiteit wordt.

Ik denk ook dat dit iets is wat al bij de opvoeding begint. Geef je een kind mee hoe het op de goede manier met iemand omgaat die ‘een beetje anders’ is? Dan zal deze er later ook met meer respect mee om kunnen gaan. Zo kom je stap voor stap dichterbij mensen accepteren zoals ze zijn.

Een bijzondere ervaring!

Een lange weg

Afgelopen woensdag mocht ik op eenvandaag opkomen voor de belangen van Wajongers. Ik vond het doodeng en het gaf me mega veel spanningen maar ik wist gewoon dat ik dat moest doen. ik kan niet stilzitten en doen alsof er niks aan de hand is terwijl er zoveel gruwelijk mis is in dit land t.o.v. deze doelgroep. We hebben nog een lange weg te gaan willen we de juiste zorg en begrip krijgen die we zo hard nodig hebben.

Grenzen aangeven

Het is wel heel fijn dat ik nog even geen vrijwilligerswerk heb want de afgelopen week konden er ook geen extra prikkels meer bij. Alle spanningen rondom het interview en Eenvandaag waren even meer dan genoeg. Per dag moest ik goed bekijken wat ik kon met mijn energie als ik daar overheen ga wordt ik nml ziek. Mijn hoofd raakt sneller vol en overprikkelt dan bij een ander en dan krijg ik migraine en dan kan ik niks meer.

Gelukkig heb ik hier in de loop der jaren steeds beter mee leren omgaan en kan nu veel beter mijn grenzen aangeven.

Kwetsbaar

Het is ontzettend eng om jezelf kwetsbaar op te stellen op de televisie. Voor mijzelf hoeft die aandacht niet maar het verhaal moet verteld worden dat is duidelijk.

Ik ben namelijk kennelijk geen ‘normale’ Nederlander in de ogen van onze minister en dat doet me veel pijn. Ik heb voor mezelf altijd de lat heel hoog gelegd om zo goed mogelijk mee te kunnen draaien en moet nu langzamerhand erkennen dat dit niet gelukt is en misschien ook nooit zal lukken. Dat is een acceptatieproces waar ik doorheen moet.

Weer aan de slag!

Binnenkort ga ik weer verder met het traject en hoop op een plek te komen waar het wel goed zal gaan en niet teveel tegen mijn beperking aanloop. Dit is iets dat blijft spannend.

Nu ik de afgelopen tijd thuis heb gezeten merk ik dat ik de contacten met mensen mis, het ritme en de waardering van collega’s. Ik ga nu met mijn re integratie coach kijken of ik in een dagbesteding beter tot mijn recht kom. Het voordeel van de laatste ervaring is dat ik weer meer heb geleerd over mijn beperking.

Positief blijven

Ik probeer het dus op een positieve manier te bekijken. Door verder te gaan met schrijven  hoop ik meer mijn verhaal  te vertellen. Ik vind het fijn om anderen te helpen door mijn verhaal en ervaringen te vertellen. Dan heb ik dit niet voor niets meegemaakt. We zullen zien wat er verder nog op mijn pad mag komen, kom maar op!

Het leven van een Wajonger gaat niet over rozen

Het leven van een Wajonger gaat niet over rozen. Zeker niet met de komende 5% korting op de planning. Gelukkig wordt er aan verschillende fronten keihard gewerkt om deze idiote plannen tegen te houden. Zo wordt er op 28 november een motie ingediend in de Tweede kamer. Ik en vele Wajongeren met mij maken ons ernstige zorgen over onze toekomst met deze korting.

Voortgang traject

Ondertussen loopt mijn traject om mij aan het werk te krijgen per begin november weer verder. Ik heb met het UWV afgesproken dat ik dan verder ga met het zoeken van een passende baan.

Ik heb zelf echter grote twijfels of ik dan al wel klaar ben om op een nieuwe werkplek te beginnen. De laatste teleurstelling heeft er zo hard ingehakt bij mij dat ik er nog altijd van aan het herstellen ben. Ik zit feitelijk in een (lichte) dip.

Arbeidsvermogen?

Ik hou mijn arbeidsvermogen constant onder een grote loep. Ik wilde altijd zo graag aan het werk, maar  nu heb ik vele twijfels over mezelf zodat ik niet goed weet waar ik de motivatie en moed vandaan moet halen om weer ‘vrolijk’ verder te gaan. Ik zit er een beetje doorheen. Dit wordt echter niet opgepikt door het UWV. Zij vinden dat ik arbeidsvermogen heb dus moet ik ‘gewoon’ verder gaan op deze weg en mezelf over de kop werken.

Overschatting

Dit even gezegd te hebben klinkt het misschien heel negatief en dat is niet hoe ik doorgaans ingesteld ben. Toch moet ik ook reëel zijn. Ik heb ondertussen al zoveel verschillende dingen geprobeerd die keer op keer niet gelukt zijn dat ik mezelf op mijn hoofd begin te krabben. Hoezo ik heb arbeidsvermogen? Ik heb er grote vraagtekens bij.

Voor mijn gevoel zit ik vast en wordt ik overschat op mijn kunnen.

Ik zeg niet dat ik niks kan want zo banaal is het ook weer niet. Ik heb wel degelijk verschillende talenten en gebieden waar ik goed in ben. Maar op andere gebieden loop ik telkens tegen mijn beperkingen aan en voor mijn gevoel snappen mensen niet hoe pijnlijk dit is.

Zelfvertrouwen?

Begrijp me niet verkeerd ik wil niets liever dan mijn eigen geld verdienen en meedraaien etc maar dit kan niet op mijn tempo en met mijn wisselende energie. Ik zou het zo graag anders willen ik heb hier al vele jaren keihard voor geknokt. Maar op dit moment weet ik niet wat nog haalbaar is voor mij wbt een betaalde baan.

Wensen en dromen

Enfin dit is mijn dilemma waar ik voor sta. Welke kant moet ik nu opgaan? Wat is wijsheid. Ik kan niet eeuwig doorgaan op deze manier. Het liefst wil ik gewoon vrijwilligerswerk doen zonder de druk van het UWV. Of eindelijk mijn boek schrijven wat ik al lang op de planning heb staan. Ook wil ik graag lezingen geven om mijn boodschap te vertellen. Ik heb de indruk dat de meeste mensen in Nederland die niet met een beperking te maken hebben niet inzien hoe moeilijk het kan zijn en waar je tegenaan loopt.

Politiek gewauwel

Zeker de heren in Den Haag in de Tweede Kamer met hun strafkorting en rare regeltjes.

Het leven met een beperking is al moeilijk genoeg zonder dat je zo hard moet vechten om overeind te kunnen blijven. Mensen in de Wajong die kunnen werken zouden beloond moeten worden voor hun inzet en motivatie omdat het voor ons zoveel zwaarder is dan de gemiddelde mens.

Begrip en zorg

Er zijn nog zoveel verkeerde opvattingen over mensen met een beperking door oa werkgevers. Als we beter naar elkaar zouden luisteren en meer begrip zouden hebben zou dit al een heleboel kunnen schelen.

Nu willen ze de loonsubsidie regeling van het UWV voor de Wajongers weer afschaffen. Waarom? Waarom willen ze iedere keer de kwetsbare doelgroepen pakken?

Oke, ik begin nu misschien een beetje belerend over te komen maar het moet me gewoon van het hart ik hoop gewoon gehoord te worden. Lieve mensen zorg voor ons ipv het ons zo moeilijk te maken.

Wajongers help ons vooruit en niet achteruit!

Wajongers help ons vooruit en niet achteruit!!

Ik heb nogal een roerige periode achter de rug. In korte tijd is er best veel gebeurd. Zo ben ik gestopt met werken bij het verzorgingstehuis. Ik vond het moeilijk om afscheid te nemen vooral van de bewoners. Ik heb dit dan ook niet ‘officieel’ gedaan. In augustus heb ik twee staaroperaties gehad en ging mijn laptop definitief stuk. Kortom er gebeurde van alles tegelijk wat ik moest verwerken.

Kom maar op met die baan!

Toen ik in januari 2016 klaar was met mijn opleiding Maatschappelijke zorg mbo 3 dacht ik: Yes! Kom maar op met die baan! Als ik er nu op terugkijk denk ik: wat was ik eigenlijk naïef. Als je klaar bent met je opleiding begint de zoektocht eigenlijk pas echt. Gelukkig was ik wel zo slim om een re integratietraject in de arm te nemen waardoor ik niet geheel zelfstandig op sollicitaties hoefde te reageren. Ervaringen in het verleden hebben immers bewezen dat ik hier op stuk loop.

Arbeidsvermogen

Ik vergeleek mezelf met klasgenoten die al een baan hadden gevonden maar realiseerde me tegelijkertijd dat ik meer tijd nodig heb en mezelf dit mag geven. Wel kwam er meer druk op de ketel doordat ik een brief vh UWV kreeg waarin ik vanaf 2018 5% gekort wordt op mijn uitkering omdat ik Arbeidsvermogen heb. Och ik had nog wel even de tijd dacht ik voor die tijd zou ik vast wel wat vinden.

Omgaan met tegenslag

En ja even leek het erop dat ik deze kans zou krijgen bij het verzorgingstehuis. Helaas kwam ik er na een half jaar achter dat dit toch niet de juiste plek was. Er waren teveel verschillende situaties, familie en  diverse activiteiten waardoor ik veel moeite had met het overzicht. Het voelde als weer een afwijzing, opnieuw een tegenslag. Ik kwam in een put terecht en moest de tijd nemen om alles op een rijtje te krijgen. Wilde ik nog wel een betaalde baan? Zou ik dit überhaupt ooit aankunnen in deze prestatiegerichte maatschappij? Ik wil zo ontzettend graag maar misschien moet ik ‘tevreden’ zijn met alleen vrijwilligerswerk?

Het is moeilijk om zo geconfronteerd te worden met wat je niet kunt en wat niet lukt.

Zeker omdat ik dacht eindelijk werk gevonden te hebben waar ik gelukkig van wordt en waar ik talenten in heb.

Zoektocht naar de ideale werkplek!

Echter ben ik er nog lang niet. Ik ben nog volop bezig met onderzoeken wat voor mij de juiste werkplek is. Misschien is een verzorgingsinstelling te onoverzichtelijk. Er zijn veel verschillende situaties en prikkels waar ik moeite mee heb. Dan zou je terug komen op een dagbehandeling of ontmoetingsplek. Hier is alles gestructureerder en kun je je dag beter zelf indelen. Dit is iets waar ik me de komende tijd meer op ga richten.

Een wonder?

Helaas komt 2018 steeds dichterbij. Voor die tijd ga ik het niet ‘redden’ om de juiste plek te vinden en ik wil mezelf ook niet meer zo onder druk zetten.

Ik hoop zo op een wonder dat het kabinet toch besluit om de 5% te schrappen. Het is gewoon niet eerlijk. Zeker als ik dan lees dat het Koningshuis volgend jaar weer 900.000 euro duurder wordt dan denk ik dat geld kan veel beter naar de kwetsbare doelgroepen zoals de Wajong, ouderen en de zorg om maar wat te noemen.

T is niet eerlijk en niet reëel om te blijven bezuinigen op arbeidsgehandicapten. We hebben een grote steun in de rug nodig ipv nog een duw richting de afgrond! Help ons vooruit en niet achteruit!

Vervolg op de pestkorting 5%

De maand juli is alweer bijna voorbij. Ik heb de afgelopen maand even vakantie gehad van mijn vrijwilligerswerk om alles op een rijtje te zetten. Dat was wel fijn en nodig ook.  Mijn hoofd is een zooitje de laatste tijd. Erg chaotisch en onoverzichtelijk. Ik heb echter niet helemaal stil gezeten want ik heb een artikel geschreven over de 5% korting die vanaf 2018 gaat starten als het aan politiek Den Haag ligt. Ik ben het hier absoluut niet mee eens want welke Wajonger vraagt er nu om een beperking te hebben in de wajong te zitten en daar ook nog op gestraft te worden? Ik niet in ieder geval!

Aandacht voor mijn artikel

Begin juli schreef ik het artikel: ‘Is mij nog wel een toekomst gegund in dit land?’ voor opinie nieuws site Joop.nl. Dit is zeer goed gelezen en gedeeld. Het trok zelfs de aandacht van Eenvandaag. Ik werd donderdagochtend gebeld door een redactrice van het programma. Het was een leuk en interessant gesprek waarin ik het gevoel had begrepen te worden. Het is fijn als je begrip krijgt voor de situatie waar je inzit. Ik had flink wat reacties op Joop.nl gekregen waaruit blijkt dat mensen mijn verhaal ofwel niet goed lezen of gewoon niet begrijpen hoe complex mijn situatie is. Ik vond het dus een eer dat ik mijn verhaal mocht vertellen voor Eenvandaag en meteen in de bres kon springen voor de Wajongers.

Filmen

Natuurlijk is het ook lastig om vanuit 1 artikel precies te vertellen hoe je situatie is. Daarom schrijf ik ook mijn blogs en ben ik blij dat ik hiermee een goed bereik heb en een vaste lezersgroep. Er was 1 meneer die zich meer verdiept had in 22q11 en mijn blogs en die stelde zijn mening helemaal bij. Dat vond ik zo fijn! Dat scheelt mij weer een boel uitleg en het gevoel dat ik mezelf moet verdedigen. Enfin, maandag 10 juli kwamen ze bij mij thuis filmen. Gelukkig was m’n beste vriendin Eline er ook bij ter ondersteuning. Er werden de juiste vragen gesteld waardoor ik goed mijn verhaal kon uitleggen en hoe ik over de 5% korting denk. Het zou op donderdag worden uitgezonden dus ik zou nog een paar dagen geduld moeten hebben.

Spanning en zenuwen

Helaas werd het ipv donderdag verzet naar maandag 17 juli waardoor ik nog een paar dagen extra in de spanning en zenuwen zat. Ik probeerde het wel los te laten maar wat is dat moeilijk zeg. Je bent er stiekem toch de hele tijd mee bezig. Hoe gaan mensen erop reageren? Begrijpen ze wat je verteld? Ik stel me ontzettend kwetsbaar op en wil hier niet op afgerekend worden.

Gelukkig vielen de reacties 100% mee. Althans, wat ik gelezen heb dan. Ik volg natuurlijk lang niet alles, dat komt veel te hard binnen. Ik ben al blij als het verhaal de juiste mensen bereikt en dat er over wordt nagedacht dat het niet eerlijk is om mensen die al kwetsbaar zijn nog eens extra te korten op hun inkomen. We leven in een dure maatschappij!

Mijn steentje bijdragen

Ik vind het heel fijn als ik mijn verhaal mag vertellen zodat 22q11 bekender wordt en er meer begrip komt voor Wajongers. Er zijn nog teveel mensen die denken dat we het wel best vinden zo. Nou ik wil juist dolgraag werken! Er is alleen bijna geen passend werk voor mij wat ik op mijn eigen tempo en manier kan doen. En dat is precies het probleem van deze maatschappij waardoor helaas veel mensen buiten het bootje vallen.

Link artikel Joop.nl
https://joop.vara.nl/opinies/is-mij-nog-wel-een-toekomst-gegund-in-dit-land
Tvfilmpje Eenvandaag

http://economie.eenvandaag.nl/tv-items/75343/onrust_onder_wajongeren_over_dreigende_korting

Zorgen van een Wajonger (participatiewet en 5% korting)

Vorig jaar juni kreeg ik een brief van de UWV thuis waarin ik arbeidsgeschikt werd verklaard. ‘Yay!’ Dacht ik. Eindelijk zien ze dat ik kan werken én dat ik graag wil!

Toen ik verder las werd ik minder blij. Vanaf januari 2018 zou ik 5% gekort worden op mijn uitkering vanwege mijn arbeidsgeschiktheid. WTF? Wordt ik nu gestraft omdat ik arbeidsgeschikt ben??! Ik begrijp het niet meer!

In januari 2016 heb ik na hard werken mijn mbo- 3 diploma Maatschappelijke zorg gehaald. Ik was enthousiast en blij: ik had er zin in! Ik zou wel even snel een baan gaan vinden. Ik koos voor een re-integratietraject vanwege mijn ervaringen in het verleden. Ik had meer steun en begeleiding nodig om een baan te kunnen behouden. Ik wilde geen teleurstellingen meer. Die had ik genoeg gehad.

Het duurde even voor mijn re-integratiecoach een geschikte werkervaringsplek vond waar ik uitzicht had op een contract. Ik kwam terecht bij een tehuis bij mij in de buurt. Dat was prettig, want zo had ik niet zo’n last van prikkels tijdens het reizen.

Vol enthousiasme ging ik aan de slag. Maar dit ging niet zonder slag of stoot. De eerste maanden was ik heel onzeker en moest ik echt mijn angsten overwinnen. Wat zou er van me worden verwacht? Het kostte me veel energie.

Ik merkte al gauw dat ik veel moeite had met het overzicht behouden en ik had moeite met schakelen in nieuwe situaties. Dit is lastig in een tehuis, want daar wordt juist flexibiliteit verwacht. Met de bewoners en collega’s had ik echter een goed en warm contact en dat was fijn.

Ik werd goed begeleid door een activiteitenbegeleider. Zij gaf op een gegeven moment aan: Ik ben nu nog vrijwilliger maar als ik betaald werk wil moet ik me niet te vaak zomaar afmelden. Omdat de situaties zo veranderden ging ik regelmatig met hoofdpijn naar huis. Op dat moment besefte ik dat ik er nog lang niet was en voelde ik ineens de druk om goed te presteren. Er werd immers naar me gekeken of ik in het team paste en of ze op me konden rekenen.

Ik besloot er vol voor te gaan. Ik wilde dat contract! Ik kon het bijna aanraken. Sinds ik in 2006 in de Wajong terecht was gekomen was ik niet meer zo dichtbij een betaalde baan geweest...Ik kreeg wat meer vertrouwen en voelde me zelfverzekerder. Ik deed vaker activiteiten met de bewoners zelfstandig omdat mijn begeleider regelmatig in overleg zat. In het begin vond ik dat doodeng maar naarmate ik vaker positieve ervaringen kreeg hierin groeide ik ook.

Vanuit het UWV werd druk uitgeoefend, ik was al een half jaar bezig op deze ervaringsplek er moest nu toch duidelijkheid komen over een contract.

Mijn re integratie coach en ik gingen het gesprek aan met de locatiemanager. DIt gaf mij vooraf veel spanningen. Ik wist dat ik er nog lang niet was. Ik had veel moeite met het overzicht behouden dit zat me echt in de weg om mijn werk goed uit te voeren. Ook had mn begeleider al aangegeven dat ik ook verder moest kijken en me niet teveel op 1 plek moest richten. Dit gaf me het gevoel dat een contract nog lang niet aan de orde was…

Het gesprek was niet negatief maar het werd wel duidelijk dat ze blij waren met me als vrijwilliger maar dat een contract er niet in zat. Dit vanwege het feit dat ik niet om kon gaan met de vele wisselende situaties en hoe ik moest inspelen op de behoefte van de bewoners. Het werd me wel gegund maar het was net niet de juiste plek voor mij.

In het begin pakte ik het positief op. Okay dit was dus  mijn plek niet er zou wel weer wat anders komen.

Mijn re integratie coach ging meteen voor me op zoek en al snel kon ik op gesprek komen bij een andere organisatie. Dit was een organisatie voor mensen met een verstandelijke beperking. Het niveau was echter zo laag dat ik er verdrietig van werd. Ik zag mezelf hier niet gelukkig worden.

En plotsklaps kwam de klap. Ik wist niet wat me overkwam. Alle emoties kwamen er ineens uit. Ik was helemaal van slag. De afwijzing was een feit en ik kon niet meer om de teleurstelling heen.

En eigenlijk zit ik daar nog steeds. Ik ben de klap aan het verwerken. Ik weet op dit moment niet meer of ik nog wel een betaalde baan wil of aankan. Ik loop tegen de druk aan.

Misschien moet ik maar gewoon vrijwilligerswerk blijven doen. Wordt ik helemaal niet gelukkig van een betaalde baan.

Ben ik arbeidsongeschikt en moet ik daarover in gesprek met het UWV? En dat terwijl ik daar juist jaren tegen gevochten heb? Ik vond het vreselijk dat ik de Wajong kreeg omdat ik Afgekeurd was. Ik weigerde om in het verdomhoekje te gaan zitten. Nu begin ik me af te vragen of mijn beperking me toch teveel in de weg zit. Tevens maak ik me enorm veel zorgen over die 5% korting. Ik wil niet in de schulden terecht komen omdat ik mijn rekeningen niet kan betalen. Moet ik me arbeidsongeschikt laten verklaren zodat ik niet die 5% korting krijg? Moet ik daarvoor mijn talenten vergooien?

Die 5% korting beïnvloedt mijn hele re-integratietraject. Ik voel tijdsdruk. Nog maar een half jaar en dan word ik gekort. Ik ga er volgend jaar 58 euro per maand op achteruit als ook de verzekering omhoog gaat.

In Nederland heb je als mens basisrechten om te kunnen leven, zou je zeggen. Een dak boven je hoofd en voldoende geld om je rekeningen te kunnen betalen. Daar heb ik altijd vertrouwen in gehad. Maar nu voel ik voor het eerst angst voor de toekomst. Zorgen om mijn financiële situatie. Ik zou zo graag gewoon mee willen doen in de maatschappij op mijn eigen manier. Maar heb ik wel een toekomst?