zondag 11 december 2016

Als Wajonger aan de slag!

Sinds begin oktober ben ik met veel plezier bij een nieuwe werkplek aan de slag. Dit is geregeld door het re-integratiebedrijf. Het zit in Doorn dus is niet zo ver van mijn huis.
Ik heb het er naar mijn zin en ik merk dat ik hier op mijn plek ben. Toch zijn er praktische dingen waar ik tegenaan loop. Wat ik het belangrijkste vind is dat de bewoners zich bij mij op hun gemak voelen en ik ben in mijn element als ik voor mensen kan zorgen.

Een fijne ochtend
Afgelopen woensdag ging ik weer naar het verzorgingshuis. Toen ik binnenkwam werd er net koffie en thee gedronken. Een van de bewoners zei tegen mij: ‘je ogen stralen alsof je iemand bent tegen gekomen die je goed kent.’ Zo leuk om zo’n compliment te krijgen. Ik heb er tijdens mijn stage hard aan gewerkt om een prettige, rustige uitstraling naar de mensen toe te hebben en dat werpt zijn vruchten af. De ochtend verliep gezellig en gemoedelijk, mijn directe collega had een leuk spel meegenomen wat we met een aantal mensen speelden. Aan het eind van de ochtend merkte ik dat ik al best moe was van alle indrukken.

Duidelijkheid
Ik merkte maar weer hoe prettig ik het vind dat mijn collega de ochtend al had gestructureerd en gepland. Tijdens de lunch werkte ik samen met een van de verzorgenden die op de afdeling werken. Dit verliep niet helemaal soepel wat me maar weer duidelijk maakte hoe belangrijk het is dat mensen mijn achtergrond weten.
Ik vind het prettig als iemand mij gewoon vertelt wat ik moet doen zolang ik het overzicht nog niet heb. Er zijn nog teveel indrukken om dit al meteen goed te overzien. Ik merk dat sommige collega’s dit niet goed snappen en dat is ze ook niet kwalijk te nemen want ze kennen mij nog niet zo goed.

Eerlijk zijn wat er is
Binnenkort ga ik met het re-integratiebedrijf en mijn directe collega hierover in overleg om ervoor te zorgen dat de samenwerking met iedereen zo soepel mogelijk verloopt.
Ik weet dat ik eerlijk moet zijn over mijn achtergrond maar ik blijf dit moeilijk vinden. Ik wil zo graag goed functioneren maar dat kan alleen als iedereen weet wat er met mij aan de hand is.
Dan kan er rekening worden gehouden met mij en kan ik ook op mijn eigen tempo groeien.
Ik blijf het lastig vinden om mensen uit te leggen wat ik nu precies heb.
Maar juist op deze werkplek nu ik de mogelijkheid heb om door te groeien en mezelf verder te ontwikkelen is openheid belangrijk. Ik moet er niet meer omheen draaien en eerlijk zijn hoe moeilijk ik dat ook vind.

donderdag 1 december 2016

Confrontatie met jezelf

Het is woensdagmorgen; vol goede moed ging ik op weg naar mijn nieuwe vrijwilligerswerk in Doorn. Toen ik aankwam liep ik naar boven, naar de afdeling waar ik werk. “Hoi Anne, wat fijn dat je er bent; “ Zei een collega van de verzorging. “ Is Tanja er niet vandaag?”  Vroeg ik verbaasd. “ Nee zij is er niet.”  “Oke ik zal alvast koffie en thee klaarzetten voor de bewoners.”  Zei ik. En met knikkende knieën ging ik aan de slag. Oh jee, dacht ik wat nu. Tanja is altijd degene die me begeleid en me verteld wat ik moet doen. Nu moet ik het ineens zelf bedenken. En ja, dat kan ik natuurlijk wel ik heb niet voor niks een diploma maar op een nieuwe werkplek is het voor mij toch weer ontzettend wennen.

Zo goed en kwaad als het ging worstelde ik me door de ochtend heen. Afijn eerst koffie en thee drinken met de mensen, dat is niet zo moeilijk, maar dan heb je nog een onderwerp van gesprek nodig. Waar ga je het over hebben?  Dat blijf ik lastig vinden. Gelukkig liep de verzorging op de achtergrond mee, maar die waren erg druk. Na de koffie druppelden  een aantal bewoners weer naar hun eigen appartement.

Nu moest ik een activiteit bedenken voor de mensen. Ik besloot een verhaal voor te lezen van Simon Carmiggelt. Hij schrijft leuke anekdotes in ouderwetse taal dat de mensen erg aanspreekt. Gelukkig kan ik leuk voorlezen dus de mensen luisterden aandachtig.
Ik was blij toen het lunchtijd was en ik de tafel kon dekken. Gelukkig wist ik hoeveel mensen er kwamen lunchen dus dat gaf niet zoveel problemen. Toen de soep werd opgediend kwam ik erachter dat ik de lepels vergeten was.

Al met al voelde ik me onzeker en miste ik de duidelijkheid die mijn collega mij gaf. Ik had het gevoel dat ik te kort schiet en de dag niet zo goed kon structureren. Ik heb mijn diploma gehaald maar voor mijn gevoel moet ik alles weer opnieuw leren. Zelfs de kleine dingetjes zoals smorgens koffie en thee zetten voor de mensen zijn voor mij niet zo vanzelfsprekend. Ik weet het allemaal wel maar ik heb erg veel tijd nodig. Dit frustreert mij behoorlijk. Het is moeilijk om zo met jezelf geconfronteerd te worden. Ik wil het allemaal zo graag goed doen.

Ik snap nu veel beter waarom het vroeger altijd mis ging op mijn werk. In de administratie zijn mensen veel harder en verwachten dat je het gewoon kunt. In de zorg is er wat dat betreft gelukkig meer begrip als je iets niet meteen weet. Ik ging pauze houden en besloot na een kort overleg met mijn collega’s dat ik naar huis ging. Het was voor mij een behoorlijk enerverende ochtend geweest en ik merkte dat ik wat van slag was hierdoor. Ik had tijd nodig om weer tot mezelf te komen en de situatie te laten bezinken.

In dit opzicht ben ik blij dat ik vrijwilligerswerk doe en ik wordt begeleid door het re-integratiebedrijf op de achtergrond. Binnenkort gaan we om de tafel zitten met elkaar om een plan van aanpak te bespreken. Op die manier is het voor mij duidelijker wat er van mij verwacht wordt. Ik wil zo graag wat zekerder worden in mijn werk, voor mijn gevoel ben ik nu alleen maar lief. Dat is natuurlijk ook belangrijk voor de mensen maar ik wil ook leiding kunnen geven als dit nodig is. Kortom ik heb nog een lange weg te gaan en ik ben er nog lang niet. Toch loop ik niet weg voor mezelf. Ik kom er  uiteindelijk wel, met vallen en opstaan.

Wegens privacy bescherming is de naam van mijn collega veranderd.

dinsdag 18 oktober 2016

Een sollicitatiegesprek

Afgelopen donderdag had ik voor het eerst sinds 11 jaar weer een sollicitatiegesprek. Het gesprek was bij een verpleeghotel in Zeist voor de functie van gastvrouw. Toen ik werd gebeld dat ik werd uitgenodigd voor een gesprek was ik aardig flabbergasted. Ik had er niet meer op gerekend want de functie was al enige tijd geleden afgesloten. Blijkbaar hadden ze nog geen geschikte match gevonden. Ik dacht wie weet ben ik wel die geschikte match…

Kleding keuze
Op de dag van het gesprek was ik behoorlijk zenuwachtig. Wat moet je eigenlijk aan bij zo’n gesprek? Moest ik super netjes gaan of juist gewoon aantrekken wat ik prettig vind? Ik heb niet echt veel geschikte kleding voor sollicitatie gesprekken. Dat is het nadeel als je in de Wajong zit en je dat allemaal niet kunt betalen. Afijn ik trok een nette broek aan die er nog wel mee door kon en een blousje er bovenop. Zo moest het maar even goed zijn.


De weg kwijt?
Toen ik in de bus zat was ik benauwd dat ik niet op tijd zou komen. Zou ik het wel kunnen vinden? Ik heb altijd moeite met het vinden van de weg de eerste keer. Ik had het al wel nagekeken via Google Maps en het zag er niet al te moeilijk uit, maar toch; ik ben een kei in verdwalen. Gelukkig was het inderdaad vrij makkelijk en had ik het hotel op tijd gevonden. Het zat verstopt in de bossen van Zeist. Het bleek om een hotel te gaan dat vier sterren had voor gastvrijheid. Ik voelde direct de druk al omhoog komen. Vier sterren! Dat was wel heel luxe,


Super de luxe
Eigenlijk was ik toen al direct het liefst weer weggerend. Toch zette ik door. Met knikkende knieën liep ik het hotel binnen om me aan te melden. Het zag er allemaal super de luxe en netjes uit. Al het personeel liep er netjes bij. Ik voelde me lichtelijk een vreemde eend in de bijt. Ik wist toen al: dit gaat hem niet worden. Toch wilde ik het gesprek aangaan. Gewoon voor de ervaring. Ik werd opgehaald door een mevrouw die zeer netjes gekleed was. Lichtelijk geïntimideerd liep ik achter haar aan. Wat een opgedoft gedoe allemaal. Wat kon ik verwachten van het gesprek?


Confrontatie met je beperking
Het gesprek zelf was een prettig en eerlijk gesprek. Ze vertelde over de functie dat deze nog helemaal opgezet moest worden en dat het een weekendbaan was omdat er in de weekenden weinig te doen was voor de mensen. Eigenlijk had het meer weg van activiteitenbegeleider dan gastvrouw. Ik wist op dat moment al dat de functie voor mij te zwaar was. In de brief had ik niet geschreven dat ik een beperking heb, maar toch kwam dat al gauw ter sprake. Deze mevrouw had direct al aan mij gezien dat er ‘iets was.’ Ik vond dit heel moeilijk en confronterend. Ik ben er altijd heel erg mee bezig of mensen ‘iets aan mij kunnen zien.’ Ik wil me altijd zo goed mogelijk presenteren. Toch ging het niet op een vervelende manier.


Wajong
Het onderwerp kwam zoetjes aan vanzelf op de Wajong terecht. Ze zei het zo tactvol dat ik zelf heb toegegeven dat ik een Wajong uitkering heb. Ik zag haar worstelen en denken kan ik deze dame niet een plek geven op een andere functie of eerst een half jaar vrijwillig mee laten lopen. Ze had in het verleden veel met Wajongers samen gewerkt zodoende had ze al vrij snel bij mij gezien dat er iets was. Toch blijft het moeilijk om erover te praten op zo’n gesprek. Ze zei dat ik het heel goed en prettig vertelde, dus dat was een fijn compliment. Zelfs onder zo’n moeilijk gesprek kon ik mezelf toch goed uitdrukken. Ik voelde mezelf erg emotioneel worden en had de neiging om te gaan huilen. Het was allemaal zo anders dan ik had gedacht.


Moeilijk
En toch omdat ze zo sympathiek was, was het geen naar gesprek. We kwamen tot de conclusie dat dit voor mij geen geschikte functie was. Ik was opgelucht maar ook teleurgesteld. Ik had het zo totaal anders ingeschat. Het gesprek liep ten einde en ik liep zo snel als ik kon het hotel uit. Ik was totaal van slag. Het voelde zo dubbel. Aan de ene kant was ik blij met de ervaring maar ik dacht ook: zal ik ooit een functie vinden die ik aankan?
Het wordt allemaal veel zwaarder gescreend dan ik had verwacht…


Waar is die plek?
Eenmaal thuis liet ik de emoties de vrije loop. Wat is het toch moeilijk om een plek te vinden waar ik goed pas. Ik heb zoveel te bieden maar ook mijn beperkingen die me enigzins tegenhouden en de maatschappij wordt er niet makkelijker op. Op facebook kreeg ik allemaal lieve en meelevende reacties waardoor ik me weer gesterkt voelde. Ik had het toch maar mooi gedaan en dit was blijkbaar niet de functie voor mij.


Een nieuwe kans
Gelukkig ben ik afgelopen week begonnen bij een verpleeghuis waar ik vrijwillig mee loop. Zoals het er naar uit ziet is er mogelijkheid dat dit eventueel in 2017 een betaalde plek kan worden. Ik voel me hier thuis en op mijn gemak en ik denk dat dit wel eens de juiste plek voor mij zou kunnen zijn. Dat geeft weer hoop. Gelukkig zijn er plekken waar ik mezelf kan zijn en kan laten zien wat ik in huis heb. Ook op de dagbehandeling in Amersfoort voel ik me nog erg op mijn plek.
Kortom ik ben niet iemand die zomaar overal terecht kan, maar er zijn wel degelijk  plekken waar ik kan functioneren.

Ik blijf doorgaan op deze weg en timmer op mijn eigen manier gewoon verder. Ik kom er wel, uiteindelijk.

dinsdag 11 oktober 2016

Hoera! Allemaal positieve ontwikkelingen!

De afgelopen tijd is er eindelijk het een en ander in beweging gekomen wat betreft werk en nieuwe kansen. Vorige week woensdag had ik een kennismakingsgesprek bij een verpleeghuis in Doorn..Het gesprek was prettig en verliep erg positief. Ik ga beginnen met vrijwilligerswerk, dat is voor mij een goede manier om op mijn eigen tempo de ruimte te kunnen nemen die ik nodig heb om te groeien. Ik kijk er erg naar uit om weer bij een nieuwe organisatie aan de slag te gaan.


Eerlijkheid duurt het langst
Bij Quarijn ben ik inmiddels gestopt. Ik ben er pas 3 keer geweest maar ik kan altijd heel snel inschatten en aanvoelen of ik ergens op mijn plek ben of niet. Dat was hier toch niet het geval. De verzorgenden waren zo druk dat ze geen tijd hadden om mij te begeleiden. Dat begrijp ik wel, maar het is daarom niet de juiste plek voor mij. Ik weet nu wel veel beter wat ik nodig heb en daarom beschouw ik dit toch als een positieve leerervaring. Ik heb dit ook eerlijk aangeven bij het gesprek vorige week, dat ik duidelijkheid nodig heb en enige begeleiding. Het is beter om dit gelijk vanaf het begin te zeggen om wrijvingen te voorkomen.


Een nieuwe kans
Morgen ga ik voor het eerst een half dagje meelopen. De sfeer voelde vorige week al erg goed, gemoedelijk en gezellig. Ik ben dus benieuwd of ik hier beter zal kunnen aarden.
Ik ben zo blij dat ik hier kans heb op een betaalde baan, dat geeft positieve energie om hier weer alles op alles te zetten. Ik ga me dan ook weer voor de volledige 100 % inzetten. Ik zal eerst beginnen met 1 dag en dit geleidelijk aan uitbouwen.


Mijn eerste sollicitatiegesprek!
Maar er zijn meer positieve dingen. Donderdag heb ik namelijk eindelijk mijn eerste sollicitatiegesprek. Het is voor de functie van gastvrouw voor 9 uur in de week. Het zou een mooie opstap kunnen zijn om weer te beginnen in een betaalde baan. Het is 11 jaar geleden dat ik voor het laatst heb gesolliciteerd, dus een beetje spannend is het wel maar ik heb er vertrouwen in. Het gesprek van vorige week geeft ook goede moed dat ik weet dat ik hier goed in ben. De functie zal ook nog niet te zwaar zijn dus dat is ook mooi.


Werk aan de winkel!
Deze positieve ontwikkelingen geven mij weer de moed en het vertrouwen dat ook voor mij weer nieuwe kansen komen om mezelf te blijven ontwikkelen. Ik ben benieuwd hoe het allemaal zal uitpakken. Ik denk zomaar dat ik het de komende laatste maanden van het jaar drukker ga krijgen dan de afgelopen 8 maanden….

dinsdag 20 september 2016

Oefening baart kunst!

Eindeloos blijven herhalen
Gister zat ik na een vermoeiende werkdag uit te rusten in de bus toen ik me ineens iets belangrijks besefte. Ik bedacht me namelijk dat het eigenlijk heel fijn is dat ik het afgelopen half jaar nog op mijn oude stage plek heb kunnen werken. Het ritme en de structuur is voor mij heel belangrijk maar ook de dingen blijven herhalen. Als ik het niet vaak genoeg doe dan zakt het weer weg en wordt de drempel om het opnieuw te leren steeds hoger.

Het is zoals het is
Mijn vader geeft altijd als voorbeeld dat ik vroeger heel veel moeite had met bijvoorbeeld het aanleren van een hempje aan te trekken. Ik moest het eindeloos herhalen. Feitelijk is dat nog steeds zo bij alle nieuwe dingen die ik doe en mezelf aan leer moet ik het blijven herhalen omdat ik het anders weer opnieuw moet leren. Het is dus heel fijn dat ik op een vertrouwde plek mag blijven oefenen. Ik begin mezelf en mijn beperking steeds beter te begrijpen en dat is fijn maar ook confronterend. Ik weet nu; het is niet zo gek dat ik even moet wachten op die droombaan, ik pas ook niet zomaar overal.
                              
Omgaan met verandering       
Ik ben pas geleden begonnen bij een nieuwe organisatie om beter te leren omgaan met veranderingen en te zien waar ik precies tegen aan loop als ik ergens nieuw begin. Ik werk nu op de woensdag middag een paar uur op een gesloten afdeling voor mensen met dementie. Best heftig om ze daar zo te zien zitten en rond schuifelen. Ik weet ook nog niet of ik er tegen kan om de mensen zo te zien. Ik wil graag van toegevoegde waarde zijn voor een organisatie maar ik heb moeite om hier mijn weg in te vinden.

Duidelijkheid
Op de dagbehandeling weet ik precies wat er van mij verwacht wordt en daar vaar ik goed bij. Structuur en duidelijkheid is een belangrijke houvast voor mij. Op de gesloten afdeling moet ik van niets iets zien te maken en dat vind ik (nog) heel lastig. Ik zal het in de toekomst misschien beter aan kunnen als ik meer ervaring heb en beter door de wol geverfd ben.. Toch wil ik het niet direct opgeven. Alle begin is moeilijk en ik wil kijken of ik er niet toch iets van kan maken.
Ook dit is weer een goede leerervaring om beter te zien wat ik nodig heb.

Jezelf kennen en begrijpen
Ik vind het al heel fijn dat ik nu veel beter snap waarom het vroeger met werken altijd fout ging. Nu is het zoeken naar die ideale werkplek maar de vraag is of dat er nog wel is. Er wordt nog steeds overal zo op bezuinigd in de zorg dat de moed me af en toe in de schoenen zinkt.
Toch blijf ik vasthouden aan de hoop dat er ook voor mij ergens een goede werkplek zal zijn waar ik mezelf verder kan ontwikkelen. Tot die tijd blijf ik eindeloos herhalen zodat de drempel hopelijk steeds lager wordt. Alles komt op de juiste tijd dus ook voor mij.

dinsdag 23 augustus 2016

Dromen komen uit!

Vrijheid blijheid
Ik zat net lekker te genieten van de warmte van de zon en ineens besefte ik hoe fijn het is dat ik alle tijd voor mezelf heb. Ik ben altijd zo bezig met wat ik niet heb dat je vergeet stil te staan bij wat je wel hebt. Het is heerlijk om gewoon in het zonnetje te kunnen zitten zonder allerlei verplichtingen zeker na alle regen van gister. Gister was een werkdag voor mij, wat erg prettig was want ik hou ervan om lekker bezig en onder de mensen te zijn. Ik werk van 9:15 tot 16:00. De volgende dag ben ik dan meestal erg brak van het heen en weer rennen de hele dag en moet ik rust nemen voor mezelf. Gelukkig heb ik hiervoor dus de gelegenheid.


Een nieuw begin
Afgelopen vrijdag had ik een kennismakingsgesprek bij een nieuwe organisatie waar ik vrijwilligerswerk ga doen. Het is een gesloten afdeling in een verzorgingshuis waar mensen met gevorderde dementie wonen. Een nieuwe en pittige uitdaging. Ik heb er zin in om weer veel nieuwe dingen te leren en nieuwe situaties aan te gaan. Tijdens het eerste gesprek ben ik meteen eerlijk geweest en heb ik verteld dat ik een beperking heb. Ik wil me vanaf nu namelijk niet meer beter voor doen dan ik ben dan leg je namelijk de lat veel te hoog voor jezelf.
Gelukkig werd er goed op gereageerd het was geen probleem om mij wat extra begeleiding te geven in het begin.


Het regent inzichten :)
Toen ik later thuis kwam besefte ik ineens hoe fijn het is dat ik nu goed kan uitleggen wat ik nodig heb. Dat heb ik toch maar mooi van mijn opleiding geleerd. Vroeger kon ik nooit uitleggen wat de beperking die ik heb nou inhoudt, nu snap ik het veel beter. Ik weet dat het belangrijk is dat mensen weten dat er ‘ iets is.’ dan kunnen ze ook rekening houden met mij en daar hoef ik me niet voor te schamen! Het is fijn om op een nieuwe plek te beginnen waar ik mezelf op mijn eigen tempo kan blijven ontwikkelen en nieuwe ervaringen kan opdoen.


Een wereld van verschil
Vanmorgen bedacht ik me dat ik vooral niet moet vergeten hoe ver ik al ben gekomen. Als ik bijvoorbeeld kijk naar de afgelopen 5 jaar dan ben ik enorm gegroeid. 5 jaar geleden werkte ik nog op de Sociale werkplaats in Amersfoort en was ik diep ongelukkig omdat ik vooral werd beoordeeld op wat ik niet kon. Er werd letterlijk voor me gedacht. Dankzij de opleiding die ik met goed gevolg heb afgerond heb ik mezelf uit het beschermde wereldje kunnen tillen en ben ik nu zover dat ik anderen kan helpen. So what dat ik nog niet direct een betaalde baan heb gevonden, mijn tijd komt echt nog wel. Het is al heel wat dat ik weer op de arbeidsmarkt aan het solliciteren ben. Dit had ik 5 jaar geleden nog niet kunnen dromen…over dromen die uitkomen gesproken…. :)

woensdag 17 augustus 2016

Met volle moed vooruit!

Er zijn dagen dat je het allemaal niet meer ziet zitten. Dan lijkt het zo nutteloos om te solliciteren. Afgelopen maandag zat ik in zo’n dip. Ik had net weer een afwijzing gehad voor een vacature als activiteiten begeleidster en ik denk bij mezelf; zal ik ooit een kans krijgen om uit de Wajong te komen? De mensen die mij al langer volgen weten dit ondertussen wel en ik wil niet in iedere blog steevast terug vallen in herhalingen dat wordt dan wel voorspelbaar en dat ben ik juist niet! Dus….

Ik schreeuw het van de daken!
Ik heb deze week twee sollicitatiebrieven geschreven. Daar ben ik best trots op. Want ipv de moed te laten zakken wil ik zoveel mogelijk lijnen open gooien. Dit doe je door meerdere sollicitaties te verrichten. Ook wil ik meer gebruik maken van mijn netwerk op twitter en facebook, maar hoe doe je dat? Ik ga hiervoor een Plan van aanpak schrijven en ervoor zorgen dat ik mezelf in de kijker zet. Ik ga het van de daken schreeuwen: Ik zoek een betaalde baan in de zorg! Wie wil mij helpen?

Blijf positief!
Als je zelf positief bent trek je positieve dingen aan. Ik laat me dus niet ontmoedigen door afwijzingen maar ga gewoon verder met de volgende. Ik leer steeds betere brieven te schrijven en in te spelen op wat een organisatie zoekt. Het is een kwestie van jezelf goed presenteren en je blijven ontwikkelen. Het re-integratiebedrijf helpt me met vacatures vinden en leest mijn brieven na. Ook krijg ik feedback op mijn houding in het sollicitatie proces. Ik ben te ongeduldig. Ik wil zo graag dat ik mezelf de tijd niet wil gunnen om het goed te doen. Het is best gek want voor de cliënten heb ik eindeloos veel geduld en voor mezelf niet. Dat moet dus meer in balans komen.

Aan de slag!
Aan de andere kant: Ik zit alweer een half jaar thuis dus is het niet gek dat ik sta te springen om aan de slag te gaan. Wat nou vakantie? Ik wil aan het werk! Mezelf voor de 100% inzetten voor de cliënten en ervoor zorgen dat ze een fijne dag hebben. Dan voel ik me pas echt nuttig en waardevol. Als ik gewerkt heb op mijn vrijwilligerswerk voel ik me altijd nuttig. Ik ben blij dat ik ergens nodig ben. Dat heeft feitelijk ieder mens nodig, waardering en onder de mensen zijn.

Binnenkort ga ik beginnen met ander vrijwilligerswerk op een nieuwe plek. Omdat het vakantie tijd is heb ik hier even op moeten wachten. Ik sta te trappelen van ongeduld om aan de slag te gaan. Oh ja, geduld is een schone zaak…….;-)

woensdag 10 augustus 2016

Oude angst roest niet

Er is alweer een half jaar voorbij sinds ik mijn diploma gehaald heb. Ik had gehoopt dat ik dit jaar wat meer blogs zou kunnen schrijven over mijn ervaringen op de arbeidsmarkt. Die heb ik echter nog niet. Ik vind het lastig om positief te blijven momenteel. Ik wil altijd mijn blogs sterk en positief laten overkomen omdat niemand er wat aan heeft als ik klaagblogs ga schrijven.


Re-integratie traject
In maart ben ik in zee gegaan met een re-integratie bureau via het UWV. Ik had gehoopt via hun vacatures te vinden die bij mij passen. Ze hebben me geholpen met mijn CV en met het schrijven van een goede brief. Ik was vergeten dat je eerst moet solliciteren voordat je een baan krijgt. Ach ja, het is ook pas 11 jaar geleden dat ik voor het laatst op de arbeidsmarkt ben geweest.


Waar zijn die vacatures?
Toch gaat het me allemaal niet snel genoeg naar mijn zin. De vacatures in de zorg liggen momenteel niet voor het oprapen en ze hebben liever een kandidaat met ervaring dan een Wajonger zonder ervaring. Toch wil ik de moed niet opgeven. Ik wil op mijn eigen manier een voor mij passende baan zien te vinden.


Oude angsten roesten niet
Nu ik weer solliciteer loop ik tegen oude angsten aan. Ik weet nu veel beter wat ik goed kan maar ook waar ik moeite mee heb. Ik ben bang dat ik afgerekend wordt op de dingen waar ik nog niet goed in ben. Maar ik wil zo graag een betaalde baan, mijn eigen geld verdienen en mee draaien in de Maatschappij. Ik had gehoopt dit snel voor elkaar te krijgen via het UWV maar ik zal toch meer zelf in aktie moeten komen. Ik weet alleen niet goed hoe. Het is net alsof ik geblokkeerd ben, terwijl ik ontzettend graag wil.
Als iemand tips voor me heeft of me wil helpen hiermee heel graag! Laat wat van je horen via twitter of facebook!

zondag 10 juli 2016

Vakantietijd...of toch niet?

Zomer 2016. Tot nu toe is het weer behoorlijk wisselvallig, je kan er geen pijl op trekken. De meeste mensen hebben sinds afgelopen vrijdag vakantie. Ik ga dit jaar alleen een paar dagen naar Texel gezellig op visite bij mijn zus en nichtjes, zij wonen daar wat dus een heerlijke logeerplek is. Texel is een fantastisch eiland om even lekker uit te waaien.


Veranderingen
Sinds ik mijn diploma heb gehaald heb ik eigenlijk weinig nieuwe dingen gedaan. Ik was best druk met het vinden van mijn nieuwe plek op mijn oude stage. Ik ben daar nu 2 dagen in de week vrijwilliger en ik moest behoorlijk wennen om zonder opdrachten van school en zonder de structuur aan het werk te zijn. Dat ik hier al zo’n moeite mee heb op een plek die mij ondertussen al zo vertrouwd is geeft maar weer aan hoeveel moeite ik heb met veranderingen. Toch wil ik ze hoe dan ook aangaan om er beter mee om te leren gaan.


Best veel weekend
Omdat ik maar twee dagen werk ben ik dinsdag woensdag en donderdag veel thuis. Ik heb nog wel eens afspraken buiten de deur maar ook dat niet altijd. Voor mij was de afgelopen paar maanden dus een soort vakantie periode. Ik heb natuurlijk wel keihard gewerkt op mijn opleiding laten we dat vooral niet vergeten. Toch begon ik me op een gegeven moment lichtelijk te vervelen. Heb ik maandag gewerkt hop weer 3 dagen weekend. Vrijdag weer werken; oh ik heb alweer weekend…!


Nieuwe hobby’s
Wat moet je in vredesnaam doen als je zoveel vrije tijd hebt. Ik ben mezelf maar eens opnieuw gaan ontdekken, ik zwem nu iedere week en ik ben begonnen aan een nieuwe hobby mozaïeken al schiet dat nog niet zo heel hard op moet ik eerlijk zeggen. Wat betreft het schrijven had ik weinig inspiratie ik had niks te vertellen. Nu vond ik het weer eens tijd voor een nieuwe blog en hoppa. Daar is die dan.


Vrijwilligerswerk op een andere plek
Binnenkort ga ik beginnen met vrijwilligerswerk op een nieuwe plek. Dat kan nog leuk worden. Ik had gesolliciteerd op een vacature voor niveau 4 en ze zouden contact opnemen als er een meer passende functie beschikbaar was. Nou dat is positief! Ook werd ik uitgenodigd om vrijwilligerswerk te komen doen en dat doe ik natuurlijk graag. Ik ben het stilzitten zat en ik ben toe aan iets nieuws. De komende tijd zal ik dus denk ik wel weer meer te vertellen hebben en dus meer scrhijven, want een nieuwe plek is een hele grote verandering.


Mijn eigen plekje
Toch is dit de juiste manier voor mij om mijzelf op mijn eigen tempo in te werken, Zo heb ik niet de druk van een betaalde baan en kan ik op een rustige manier mijzelf laten zien en wat ik in huis heb. Ideaal dus voor mij. Ik ben blij dat het uiteindelijk voor mij toch de goede kant op gaat. Ik begin eindelijk mijn plekje te vinden! Hoera!

woensdag 18 mei 2016

Wie zoekt er een gemotiveerde Wajonger?

Het is wat stilletjes hier de laatste tijd. Ik heb dan ook niet veel inspiratie om te schrijven. Sinds ik mijn diploma heb gehaald gebeurd er niet zo veel spannends in mijn leven. Ik ben nu vooral bezig met solliciteren en mijn weg aan het zoeken met alle vrijheid die ik ineens heb.

Een activiteit
Gelukkig werk ik nog 2 tot 3 dagen in de week op mijn oude stage plek met veel plezier. Ik wordt gewaardeerd als vrijwilliger en kan mijn werkzaamheden blijven uitvoeren. Zo deed ik vorige week dinsdag een geheugenspel met een groep aan het eind van de middag. Bij een van de vragen hoorde een ouderwets liedje van vroeger: Tulpen van Amsterdam. Ik begon het te zingen in de hoop dat de mensen mee zouden zingen maar het bleef angstvallig stil. Dapper zong ik het liedje af. Toen ik klaar was zei een van de mensen: ‘Je zingt vals.’ Au! Maar ja ik weet wel dat ik niet kan zingen. Het was eigenlijk wel heel geestig zoals het er uit kwam.

Sollicitatie ‘proces’
Het solliciteren zelf gaat moeizaam. gelukkig heb ik hulp van een re-integratiebedrijf. Brieven schrijven kan ik wel maar het uitnodigen op gesprek is een uitdaging. Ik schrijf in mijn brief dat ik een Wajonger ben want ik wil hier eerlijk over zijn. De rest van mijn brief is veelal positief en laat de kwaliteiten zien die ik te bieden heb. Toch vraag ik me af het zou toch makkelijker moeten zijn voor een Wajonger om een garantiebaan te vinden? het lijkt wel op het zoeken naar een speld in een hooiberg. Waar zijn die banen?

Wachten op een kans
Ondertussen probeer ik mijn tijd zo goed mogelijk in te delen en elke dag nuttig te besteden. Dit lukt echter niet altijd. Zeker gezien de weersveranderingen de laatste dagen heb ik daar erg veel last van en slaap ik hierdoor wat meer overdag. Alleen daarom al zou ik graag wat meer structuur in mijn leven willen. Het is het wachten op die ene kans die ene baan die precies bij mij past. Zit er überhaupt iemand te wachten op een Wajonger? De tijd zal het moeten leren.

zondag 6 maart 2016

Ik ben er klaar voor!

Nieuwe stappen
Het is alweer begin maart en ik ben redelijk gewend aan mijn nieuwe ritme. Het was even wennen, aan het werk zonder de druk van school er achter. Ik voel me veel vrijer en kan ook lekkerder werken. Deze week ga ik via stichting HandjeHelpen (een soort maatjesproject) beginnen met het begeleiden van een mevrouw met een verstandelijke beperking. We gaan vooral leuke dingen doen dus ik kijk er naar uit. Het is leuk om voor haar overzicht te creëren in de activiteiten die we gaan doen en het te structureren. Dit kan ik weer mooi meenemen als extra ervaring!

Re-integratie traject
Ook ga ik binnenkort beginnen met een re-integratie traject vanuit de UWV die Wajongers begeleid naar de arbeidsmarkt. Ik heb er zin in om aan iets nieuws te beginnen! Eerst was ik vooral gericht op blijven bij  mijn stageplek omdat dit voor mij vertrouwd is. Nu denk ik dat het voor mijn zelfvertrouwen heel goed is om op een nieuwe plek weer verder te groeien. Wel moet ik hier in goed begeleid worden en dat vraagt vooral om ruimte om te groeien en begrip, Ik leer en groei het beste op mijn eigen tempo.

Gewoon een beetje hulp
Dit is ook eén van de redenen dat ik liever niet solliciteer op de arbeidsmarkt. Er worden best hoge eisen gesteld als je een MBO niveau 3 diploma hebt. Ik kan hier wel aan voldoen maar wel op mijn eigen tempo. Hier is niet altijd begrip voor en daarom ben ik blij dat er hulpmiddelen zijn voor mensen zoals ik. Ik wil nooit meer zoals vroeger negatieve ervaringen op doen met werken omdat mensen mij niet begrijpen.

Zoektocht
Ik ben vooral blij dat ik eindelijk heb gevonden waar ik goed in ben en wat ik leuk vind. Het is een lange zoektocht geweest met vallen en opstaan. Ik krijg ook regelmatig te horen dat ik mijn werk met liefde doe en dat is ook zo. Werken in de zorg is werken met je hart. Ik had vroeger nooit gedacht dat ik dit werk leuk zou vinden maar werken met mensen is veel leuker dan ik dacht. Nu is het alleen nog een kwestie van het vinden van een betaalde werkplek waar ik mijzelf kan en mag zijn. Ondertussen probeer ik vooral te genieten van wat ik allemaal bereikt hebt want ik ben vaak zo druk bezig met wat ik nog niet heb dat ik vergeet er bij stil te staan met wat ik allemaal wel heb!

Verrassing

Kortom ik heb er zin in om aan iets nieuws te beginnen. Ik wacht rustig af op wat er allemaal op mijn pad komt. 2016 wordt een jaar vol verrassingen en verandering maar ik ben er klaar voor!

zaterdag 13 februari 2016

Een eigen huis een plek onder de zon...?

Positieve ontwikkelingen
De afgelopen week zijn er veel positieve dingen gebeurd er is veel in beweging gezet. Dinsdag middag werd ik gebeld door een recruiter van Beweging 3.0 ze hadden mijn open sollicitatie ontvangen en reageerden positief. Ze wilden graag kijken wat de mogelijkheden zijn voor mij binnen Beweging 3.0. Nu ben ik als Wajonger natuurlijk ook enigzins aantrekkelijk doordat ik diverse bonussen meebreng en daarnaast ook nog eens goed mijn kwaliteiten en beperkingen ken. Ik werd gevraagd om een balletje op te gooien in het team of zij er voor open staan om mij als collega een kans te geven.

Confrontatie
Dit had ik tot nu toe nog vermeden omdat ik bang ben voor afwijzing. Ik weet dat ze heel blij zijn met mij als vrijwilliger maar een betaalde kracht vraagt toch weer andere verantwoordelijkheden. Afgelopen vrijdag was het dan zo ver ik polste bij een collega hoe zij er over dacht als ik een volwaardige collega zou worden. Ze stond er op zich best positief tegen over, ze willen me graag houden maar ik kan nog niet als activiteiten coach aan de slag. Ik functioneer het beste als ik als assistent met iemand samenwerk dan draag ik nog niet de volledige verantwoordelijkheid.

Spanning voor afwijzing
Ik vond het best confronterend om deze feedback te krijgen. Ik weet natuurlijk dat ik nog moet groeien en mezelf moet ontwikkelen. Daarom wil ik dit graag op een veilige en vertrouwde plek doen. Als ik ergens opnieuw moet beginnen wordt er meteen te veel van mij verwacht wat ik niet kan waarmaken. Dan begint alle ellende weer opnieuw. Het is nog een hele zoektocht naar de goede balans in werk. Ze zou het met de andere collega’s overleggen en er moet gekeken worden wat de mogelijkheden zijn qua budget. Ik vind dat behoorlijk spannend. Ik had gistermiddag dan ook spontaan de hele middag hoofdpijn.

Re-integratie traject
Op dit soort momenten vind ik het weer heel moeilijk hoezeer ik beperkt wordt door mijn beperking. Ik heb het gevoel dat ik niet overal zomaar aan de slag kan. Gelukkig zit ik nu in een re-integratietraject van het UWV en zal ik hierbij goed begeleid worden door een jobcoach. Ik wil gewoon zo graag een volwaardige betaalde baan maar wel op mijn niveau.
Ik heb het gevoel dat alle neuzen dezelfde kant opstaan. Nu moet er alleen nog ruimte en budget zijn om een plekje voor mij te creëren als assistent activiteiten coach.

Ondertussen droom en wens ik dat deze plek gerealiseerd gaat worden. De tijd zal het leren!

donderdag 11 februari 2016

Ik heb mijn diploma en nu?

De uitreiking
Afgelopen dinsdag was het dan eindelijk zover: Ik kreeg eindelijk mijn diploma uitgereikt. Ik vind sociale verplichtingen altijd erg moeilijk vooral als ik niet weet wat ik kan verwachten. Ik hou niet van onverwachte situaties. Ik was dan ook al dagen van te voren in de zenuwen. Mijn ouders waren er en drie collega’s waren zo lief om tijd vrij te maken. Toen we binnenkwamen wilde ik het liefst alweer weg rennen: het was enorm druk. Veel studenten waren geslaagd en hadden mensen meegenomen, dus veel prikkels.


Eén voor één
De studenten moesten zich verzamelen naast het podium en we werden één voor één opgeroepen, Verschrikkelijk vond ik dat wat een zenuwen. Het was best leuk gedaan er draaide muziek van Europe op de achtergrond met the final countdown en de mensen in het publiek klapten enthousiast voor iedere kandidaat want ja we hadden het allemaal verdiend.


Stomme hoedjes
We mochten in het publiek plaatsnemen en werden gevraagd hoedjes op te zetten ze zagen er uit als van die Amerikaanse hoedjes die studenten in Amerika dragen als ze geslaagd zijn. Ik had er geen zin in om zo’n hoedje op te zetten dus ik deed het niet. Er werd een toespraak gehouden en even later weer een groepsfoto op het podium.


Spanning
Het was tijd om naar een lokaal te gaan met je klasgenoten en SLBer (studieloopbaanbegeleider) om je diploma te ontvangen. Ik was bang dat ik als eerste naar voren zou worden geroepen maar dat was gelukkig niet zo. Ik was bijna de laatste. Eindelijk was ik dan aan de beurt met knikkende knieën liep ik naar voren.


Mijn plekje vinden
De docent vertelde meteen dat ik in het eerste leerjaar heel open was geweest over de beperking die ik had door dit te vertellen aan de klas. Dat het moeilijk was geweest voor mij om mijn plekje te vinden en dat ik in de nieuwe klas me sneller op mijn gemak voelde.
Ik kon aan mijn klasgenoten zien dat ze enigzins verbaasd waren ze hadden niks aan me gemerkt en ik had bijna niemand iets verteld alleen aan een paar klasgenoten met wie ik goed contact had.


Ingewikkeld leerproces
Ik had een ingewikkelde ontwikkeling doorgemaakt en er keihard voor gewerkt. Hij zag ook dat als ik me op mijn gemak voel het leerproces sneller gaat, en dat is een hele belangrijke voor mij. Hij vond het hartstikke stoer dat ik daar zat. Ik kreeg een brok in mijn keel en moest mijn tranen wegslikken. Ik kreeg een luid applaus van mijn klasgenoten en de mensen in het lokaal. Toen was het alweer voorbij.


Bloemen
Ik kreeg allemaal bloemen van mijn ouders en collega’s wat ik superlief vond. Mijn ouders wilden eerst nog wel uit eten om het te vieren maar ik had genoeg prikkels gehad ik wilde graag naar huis om alles te laten bezinken en tot rust te komen. Ik ga nu eenmaal anders met dit soort dingen om dan een ander en daar is niks mis mee.
De volgende dag had ik een gesprek bij het UWV over de start van mijn re-integratietraject. Hoe nu verder? Ik zie de toekomst rooskleurig in. Er komt wel een plekje voor mij ik heb genoeg te bieden. Voor alles is een juiste tijd. Ik ontwikkel mezelf op mijn eigen tempo en ik laat me door niemand opjagen. Deze dame komt er wel :)

woensdag 3 februari 2016

Geduld is een schone zaak

Zoektocht
Het is alweer februari, de eerste maand van het jaar is voorbijgevlogen. Mijn opleiding is klaar en mijn stage ook. Het is tijd voor een nieuwe fase in mijn leven. De vraag is alleen: hoe ga ik dit aanpakken? Gelukkig werk ik nog twee dagen als vrijwilliger bij mijn stageplek. Op deze manier val ik niet helemaal in een gat. Ondertussen kijk ik uit naar vacatures voor dagbesteding. Het liefst met ouderen (met dementie) Of mensen met een handicap. Dit is echter geen gemakkelijke opgave. Er is weinig aanbod.
Een eigen plek
Toch weiger ik om bij de pakken neer te gaan zitten. Ik heb mijn stageplek een open sollicitatie gestuurd met mijn verbeterplan voor de Proeve erbij. Hierbij hoop ik een plekje voor mezelf te mogen creëren op een veilige en vertrouwde plek. In de tussentijd probeer ik mijn dagen nuttig in te vullen. Ik heb weer tijd voor vrienden en het huishouden. Mijn huis glanst als nooit te voren.


Een wens
Ondertussen is één van mijn andere wensen in vervulling gegaan. Ik mag de staatssecretaris Jetta Klijnsma mijn diploma laten zien. Ik heb al een aantal bijeenkomsten van een Wajong klankbordgroep bijgewoond waar zij bij aanwezig was dus we ‘kennen’ elkaar inmiddels. Ik voel me bevoorrecht dat ik haar persoonlijk ga ontmoeten. Ik weet dat veel mensen een hekel aan haar hebben (zacht gezegd) maar ik ben haar sympathiek gaan vinden. In het echt is het toch heel anders dan op televisie of in de media.


Kijk je mee?
Ik hoop haar tevens ook met de vraag: ‘Jetta heeft u al een baan voor mij?’ wakker te kunnen schudden. Volgende week heb ik een gesprek met het UWV dan ga ik een re-integratietraject in. Ik hoop dat hier wat uit gaat komen. Ik wil gewoon zo graag uit die uitkering! Ik kan hierbij alle hulp gebruiken dus wie mee wilt kijken naar vacatures hou me op de hoogte!

zondag 17 januari 2016

Klaar voor de start...

Spanning
Vorige week had ik min eindgesprek en dat ging best goed. Ik heb een positief gevoel dus ik denk haast wel dat ik wel geslaagd ben. Toch wil ik niet de huid verkopen voordat de beer geschoten is.. As dinsdag word ik hierover gebeld dus ik zit nu vol spanning te wachten. Ik probeer er niet steeds mee bezig te zijn maar in mijn achterhoofd ben ik dat natuurlijk wel. Gelukkig was ik de afgelopen week een paar daagjes naar Texel gezellig met mijn ouders. Mijn zus, nichtje en ik waren jarig. Dan heb je genoeg afleiding!


Een nieuwe fase
Er breekt nu een nieuwe periode aan in mijn leven. Als het goed is heb ik straks mijn diploma op zak en ga ik solliciteren. Ik heb nu weer meer vrije tijd zonder de druk van school. Het zal weer even wennen worden! Gelukkig kan ik twee dagen vrijwilligerswerk blijven doen op mijn stage dan hou ik  nog een beetje ritme en structuur in mijn week. Daarnaast wil ik lekker gaan sporten zoals zwemmen of fietsen. Ik hou er van om in beweging te zijn.


Werken aan mezelf
Ik vind het spannend dat ik niet weet hoe het zal gaan als ik een betaalde baan vind. Het is erg lang geleden dat ik voor het laatst heb gesolliciteerd. In 2005 heb ik toen nog voor het UWV gewerkt. Dat was mijn laatste betaalde baan voordat ik in de Wajong ging. 11 jaar heb ik aan mijzelf gewerkt om weer sterker te zijn en weer terug te komen in de maatschappij. Zal ik nu een kans krijgen of wordt ik alsnog afgewezen door mijn achtergrond? Dat zou zonde zijn want ik heb erg veel te bieden.


Geef me een kans alsjeblieft?
Ik heb eindelijk het werk gevonden dat bij mij past en waar ik goed in ben. Ik hou ervan om voor mensen te zorgen, wie had dat gedacht. Zo zie je maar waar je uitkomt als je uit je comfortzone stapt. Nu ga ik op zoek naar die baan waar ik mijzelf mag zijn en me volledig kan inzetten en me mag blijven ontwikkelen op mijn eigen tempo. Gelukkig heb ik dankzij mijn Wajong status recht op een gesubsidieerde werkplek. Dat houdt in dat je ook nog geld krijgt als je mij aanneemt. Wat wil je nog meer? Dit is haast een kans die je niet mag laten schieten als werkgever zijnde..*Knipoog* Ik ben er klaar voor, jij ook?