zaterdag 11 oktober 2014

Wel de kater, niet het feest


Druk 
Het was een behoorlijk drukke week afgelopen week. Maandag was het best druk op school. Er wordt al flink voorbereid voor de examens van Nederlands en Engels in november. Nu ben ik daar niet zo bang voor, ik weet dat ik het kan als ik maar op tijd ga leren. Dinsdag ging ik op visite bij een goede vriendin, woensdag naar Nijmegen bij een tante op visite met mijn ouders en donderdag en vrijdag had ik twee drukke dagen op het werk. Daar omheen gebeurde er ook nog van alles de afgelopen week en daar heb ik vandaag een terugslag van.


Op tijd rust nemen
Vroeger had ik een drukke week zoals deze niet aangekund. Sinds ik weer naar school ga en stage loop kan ik beter inschatten hoeveel ik ongeveer per dag aan kan. Toch heb ik nog altijd minimaal 1 dag rust doordeweeks nodig. Ik kan nu eenmaal niet maar blijven rennen ik moet af en toe pas op de plaat nemen. Als de batterij leeg is moet hij ook weer opgeladen worden.

Zorg
Nu is het natuurlijk een feit dat ik meer rust heb nu ik bij mijn ouders woon. Als ik savonds moe thuis kom van school of werk hoef ik niet meer te koken of mijn kleding te wassen. Ik help wel zo veel mogelijk mee in het huishouden maar dat is niet meer dan normaal. Hierdoor kan ik doordeweeks toch wat meer hebben dan wanneer ik op mezelf woon en alles weer zelf doe.

Taart
Woensdag heb ik tamme kastanjes geraapt in Nijmegen en donderdag heb ik een tamme kastanje chocolade taart gemaakt op mijn stage. Hij is best goed gelukt alleen had ik pure chocolade moeten gebruiken i.p.v. melk. De taart maken is best veel werk. Er zijn ongeveer 500 gr kastanjes nodig voor de taart en dan moet de chocolade nog gerasp worden. Ik was tot 13:30 met de taart bezig en daar omheen met de structuur van de dag. Gelukkig werd ik natuurlijk geholpen door een collega. Ik vond het spannend of het wel zou lukken om de taart te maken ik had hem nog nooit alleen gemaakt. Maar het was gelukt! De mensen vonden de taart erg lekker.
Grenzen aangeven
Vrijdags waren de mensen erg onrustig. Tegen de middag kreeg ik daardoor erge hoofdpijn. Werken op een dagverzorging is af en toe best hectisch. Er zijn veel dingen waar je voor moet zorgen en op moet letten. Het aller belangrijkste is het natuurlijk dat iedereen blij en tevreden naar huis gaat. Dat is weer goed gelukt. Om half 5 moest ik toch echt naar huis want ik wilde mijn bus op tijd halen. Het is nogal veel heen en weer reizen iedere dag. Een collega zei dat haar huiskamer nog opgeruimd moest worden. Ik zei toen: ‘Sorry maar ik moet echt naar huis ik heb hoofdpijn.’ Tot hier is mijn kunnen en niet verder. Leren je grenzen aangeven is een must. Dit kan ik gelukkig al steeds beter. En iedere keer kom ik weer een stapje verder.



woensdag 8 oktober 2014

Undateable?


The undateables

Een paar maanden geleden kreeg ik een mail van BNN Undateables. Ze vroegen of ik mensen kende die aan het programma mee wilden doen omdat ik een groot netwerk heb. Ook vroegen ze tussen neus en lippen door of ik zelf met het programma mee wilde doen omdat ik sinds kort weer vrij gezel ben. Ik heb toen een paar afleveringen bekeken en ik dacht nee dat is niks voor mij.


Eigenwaarde
Voordat ik mijn ex leerde kennen was ik erg onzeker over mezelf. Ik dacht: ik vind nooit een vriendje dat van mij houdt zoals ik ben. Het vcfs is zo ongrijpbaar hoe kan iemand nu op mij verliefd worden? Natuurlijk kon dat! Mijn ex hield van mij zoals ik ben.
Sinds dit jaar zijn we als goede vrienden uit elkaar gegaan. Ik heb veel van hm geleerd, het is goed zo. Ik heb nu eigenwaarde en dat is fijn.

Liefdespad
Ik begeef me sinds kort weer voorzichtig op het liefdespad. Op een soort van datingsite heb ik af en toe contact met leuke en minder leuke mannen. Het is prettig te weten hoe mijn marktwaarde is en een beetje aandacht is altijd leuk. Nu had ik pas een leuke jongen leren kennen, we wisselden dagelijks berichten uit. Het was een prettig en serieus contact. Geen gezeur over skype, whats app of sex gewoon op een rustige manier elkaar beter leren kennen.

Volgende fase
Via skype was de volgende stap om elkaar beter te leren kennen. het was een leuk en prettig gesprek. Tijdens het tweede gesprek vertelde ik hem dat ik een lichte beperking heb. Hij wilde er natuurlijk meer over weten dus heb ik hem het één en ander uitgelegd zonder precies te vertellen wat het inhield. Hij reageerde in eerste instantie positief zei dat het toch geen probleem was etc. En ja hij wilde me best een keer irl (in real life) ontmoeten.

Kortzichtig?
De dagen erna waren de gesprekken echter veel korter. Hij was een stuk afstandelijker en ineens had hij geen tijd meer om te kletsen. Ok, de hint is duidelijk, blijkbaar kon hij er toch niet mee omgaan met wat ik hem in vertrouwen gedeeld heb. Zulke mensen kom je helaas wel eens tegen. Ik vind het jammer dat hij blijkbaar niet volwassen genoeg is om mij volledig te accepteren.
Ik heb veel geleerd de afgelopen jaren. Ik weet wat ik te bieden heb in een relatie. Misschien is het nu ook nog geen tijd voor iets nieuws in die zin.

Geduld
Degene die mij wel kan geven wat ik nodig heb en kan accepteren komt vanzelf wel op mijn pad. Het is een kwestie van geduld. (laat dit nu net een zwak punt van mij zijn) Ik hoop alleen dat ik tot die tijd niet te vaak mijn neus hoef te stoten tegen types zoals ik nu ben tegen gekomen. Ach ik zie wel wat het leven mij te bieden heeft. Het heeft geen haast! Mijn studie, stage, vrienden en beesten zijn belangrijker dan een leuke man, en zo is het!


woensdag 1 oktober 2014

Een beetje zekerheid voor de toekomst

Ik heb eindelijk werk gevonden dat echt bij me past en waar ik me gelukkig in voel. Ik kan helemaal mezelf zijn. Waar ik me echter zorgen om maak is de toekomst van de werkgelegenheid in de dagbesteding. Ik heb geen zin om straks als ik na 2 jaar hard werken mijn diploma heb weer aan de kant te staan. Ik wil laten zien wat ik te bieden heb!


Ik wil assertiever worden
Goed, eerst zijn er nog een aantal dingen waar ik aan wil werken dit 2e jaar van mijn opleiding. Zo had ik vorige week die moeizame samenwerking met mijn collega. Ik had de neiging om weg te rennen toen ik daardoor van slag raakte. Dat kan natuurlijk niet als je een baan hebt en de verantwoordelijkheid voor de mensen in de groep. Ik wil dus leren om minder gauw van slag te raken en assertiever te worden. Dit is waar ik me de komende tijd mee bezig ga houden.


Gevoeligheid als kracht
Afgelopen maandag hadden we het tijdens SLB (Studie leer begeleiding) er over dat ik de keer daarvoor me niet prettig voelde om over mijn verleden te praten in de groep. 1 van mijn klasgenoten zei dat ik het geen dag zou uithouden waar hij werkt. Hij werkt namelijk met jongeren. Die roddelen over je of zeggen: ‘Pfff daar heb je haar weer.’. Ik moet hem daar gelijk in geven, dat is voor mij te zwaar. Maar werken met ouderen en gehandicapten daarentegen ligt me wel heel goed juist omdat ik zo gevoelig ben. Ik kan mijn gevoeligheid inzetten als kracht in dit beroep.


Dagbesteding is meer dan je denkt
Ik zie nu veel beter wat MBO 3 werkelijk inhoudt en wat er van je gevraagd en verwacht wordt. Soms denk ik: ach, ik kan dit makkelijk aan en op andere dagen vraag ik me af of ik niet te veel van mezelf verlang. Het werk in de dagbesteding houdt veel meer in dan alleen simpel activiteiten doen met de mensen. Er zijn zo veel dingen waar je op moet letten! Ik denk dat ik het allemaal best kan leren want ik zie dat dit werk bij me past, maar het moet op mijn tempo. Ik heb nog een jaar waarin ik hier keihard aan ga werken. Ik ben al heel blij dat het op mijn stage waar ik nu werk zo goed blijft gaan! Ik werk hier al weer een half jaar. Dit geeft me zelfvertrouwen en moed voor de toekomst.


Zekerheid

Ik zou alleen zo graag zekerheid willen dat ik na mijn diploma niet weer met ‘lege handen sta.’ Hoe dan ook kan ik alles wat ik geleerd heb tijdens deze opleiding voor mijn verdere leven gebruiken. En wat er ook op mijn pad komt, mijn route wijst zich uiteindelijk vanzelf!