woensdag 26 juli 2017

Vervolg op de pestkorting 5%

De maand juli is alweer bijna voorbij. Ik heb de afgelopen maand even vakantie gehad van mijn vrijwilligerswerk om alles op een rijtje te zetten. Dat was wel fijn en nodig ook.  Mijn hoofd is een zooitje de laatste tijd. Erg chaotisch en onoverzichtelijk. Ik heb echter niet helemaal stil gezeten want ik heb een artikel geschreven over de 5% korting die vanaf 2018 gaat starten als het aan politiek Den Haag ligt. Ik ben het hier absoluut niet mee eens want welke Wajonger vraagt er nu om een beperking te hebben in de wajong te zitten en daar ook nog op gestraft te worden? Ik niet in ieder geval!


Aandacht voor mijn artikel
Begin juli schreef ik het artikel: ‘Is mij nog wel een toekomst gegund in dit land?’ voor opinie nieuws site Joop.nl. Dit is zeer goed gelezen en gedeeld. Het trok zelfs de aandacht van Eenvandaag. Ik werd donderdagochtend gebeld door een redactrice van het programma. Het was een leuk en interessant gesprek waarin ik het gevoel had begrepen te worden. Het is fijn als je begrip krijgt voor de situatie waar je inzit. Ik had flink wat reacties op Joop.nl gekregen waaruit blijkt dat mensen mijn verhaal ofwel niet goed lezen of gewoon niet begrijpen hoe complex mijn situatie is. Ik vond het dus een eer dat ik mijn verhaal mocht vertellen voor Eenvandaag en meteen in de bres kon springen voor de Wajongers.


Filmen
Natuurlijk is het ook lastig om vanuit 1 artikel precies te vertellen hoe je situatie is. Daarom schrijf ik ook mijn blogs en ben ik blij dat ik hiermee een goed bereik heb en een vaste lezersgroep. Er was 1 meneer die zich meer verdiept had in 22q11 en mijn blogs en die stelde zijn mening helemaal bij. Dat vond ik zo fijn! Dat scheelt mij weer een boel uitleg en het gevoel dat ik mezelf moet verdedigen. Enfin, maandag 10 juli kwamen ze bij mij thuis filmen. Gelukkig was m’n beste vriendin Eline er ook bij ter ondersteuning. Er werden de juiste vragen gesteld waardoor ik goed mijn verhaal kon uitleggen en hoe ik over de 5% korting denk. Het zou op donderdag worden uitgezonden dus ik zou nog een paar dagen geduld moeten hebben.


Spanning en zenuwen
Helaas werd het ipv donderdag verzet naar maandag 17 juli waardoor ik nog een paar dagen extra in de spanning en zenuwen zat. Ik probeerde het wel los te laten maar wat is dat moeilijk zeg. Je bent er stiekem toch de hele tijd mee bezig. Hoe gaan mensen erop reageren? Begrijpen ze wat je verteld? Ik stel me ontzettend kwetsbaar op en wil hier niet op afgerekend worden.
Gelukkig vielen de reacties 100% mee. Althans, wat ik gelezen heb dan. Ik volg natuurlijk lang niet alles, dat komt veel te hard binnen. Ik ben al blij als het verhaal de juiste mensen bereikt en dat er over wordt nagedacht dat het niet eerlijk is om mensen die al kwetsbaar zijn nog eens extra te korten op hun inkomen. We leven in een dure maatschappij!


Mijn steentje bijdragen
Ik vind het heel fijn als ik mijn verhaal mag vertellen zodat 22q11 bekender wordt en er meer begrip komt voor Wajongers. Er zijn nog teveel mensen die denken dat we het wel best vinden zo. Nou ik wil juist dolgraag werken! Er is alleen bijna geen passend werk voor mij wat ik op mijn eigen tempo en manier kan doen. En dat is precies het probleem van deze maatschappij waardoor helaas veel mensen buiten het bootje vallen.

Link artikel Joop.nl
https://joop.vara.nl/opinies/is-mij-nog-wel-een-toekomst-gegund-in-dit-land
Tvfilmpje Eenvandaag

http://economie.eenvandaag.nl/tv-items/75343/onrust_onder_wajongeren_over_dreigende_korting

maandag 3 juli 2017

Zorgen van een Wajonger (participatiewet en 5% korting)

Vorig jaar juni kreeg ik een brief van de UWV thuis waarin ik arbeidsgeschikt werd verklaard. ‘Yay!’ Dacht ik. Eindelijk zien ze dat ik kan werken én dat ik graag wil!
Toen ik verder las werd ik minder blij. Vanaf januari 2018 zou ik 5% gekort worden op mijn uitkering vanwege mijn arbeidsgeschiktheid. WTF? Wordt ik nu gestraft omdat ik arbeidsgeschikt ben??! Ik begrijp het niet meer!

In januari 2016 heb ik na hard werken mijn mbo- 3 diploma Maatschappelijke zorg gehaald. Ik was enthousiast en blij: ik had er zin in! Ik zou wel even snel een baan gaan vinden. Ik koos voor een re-integratietraject vanwege mijn ervaringen in het verleden. Ik had meer steun en begeleiding nodig om een baan te kunnen behouden. Ik wilde geen teleurstellingen meer. Die had ik genoeg gehad.
Het duurde even voor mijn re-integratiecoach een geschikte werkervaringsplek vond waar ik uitzicht had op een contract. Ik kwam terecht bij een tehuis bij mij in de buurt. Dat was prettig, want zo had ik niet zo’n last van prikkels tijdens het reizen.

Vol enthousiasme ging ik aan de slag. Maar dit ging niet zonder slag of stoot. De eerste maanden was ik heel onzeker en moest ik echt mijn angsten overwinnen. Wat zou er van me worden verwacht? Het kostte me veel energie.

Ik merkte al gauw dat ik veel moeite had met het overzicht behouden en ik had moeite met schakelen in nieuwe situaties. Dit is lastig in een tehuis, want daar wordt juist flexibiliteit verwacht. Met de bewoners en collega’s had ik echter een goed en warm contact en dat was fijn.
Ik werd goed begeleid door een activiteitenbegeleider. Zij gaf op een gegeven moment aan: Ik ben nu nog vrijwilliger maar als ik betaald werk wil moet ik me niet te vaak zomaar afmelden. Omdat de situaties zo veranderden ging ik regelmatig met hoofdpijn naar huis. Op dat moment besefte ik dat ik er nog lang niet was en voelde ik ineens de druk om goed te presteren. Er werd immers naar me gekeken of ik in het team paste en of ze op me konden rekenen.


Ik besloot er vol voor te gaan. Ik wilde dat contract! Ik kon het bijna aanraken. Sinds ik in 2006 in de Wajong terecht was gekomen was ik niet meer zo dichtbij een betaalde baan geweest...Ik kreeg wat meer vertrouwen en voelde me zelfverzekerder. Ik deed vaker activiteiten met de bewoners zelfstandig omdat mijn begeleider regelmatig in overleg zat. In het begin vond ik dat doodeng maar naarmate ik vaker positieve ervaringen kreeg hierin groeide ik ook.

Vanuit het UWV werd druk uitgeoefend, ik was al een half jaar bezig op deze ervaringsplek er moest nu toch duidelijkheid komen over een contract.
Mijn re integratie coach en ik gingen het gesprek aan met de locatiemanager. DIt gaf mij vooraf veel spanningen. Ik wist dat ik er nog lang niet was. Ik had veel moeite met het overzicht behouden dit zat me echt in de weg om mijn werk goed uit te voeren. Ook had mn begeleider al aangegeven dat ik ook verder moest kijken en me niet teveel op 1 plek moest richten. Dit gaf me het gevoel dat een contract nog lang niet aan de orde was…


Het gesprek was niet negatief maar het werd wel duidelijk dat ze blij waren met me als vrijwilliger maar dat een contract er niet in zat. Dit vanwege het feit dat ik niet om kon gaan met de vele wisselende situaties en hoe ik moest inspelen op de behoefte van de bewoners. Het werd me wel gegund maar het was net niet de juiste plek voor mij.
In het begin pakte ik het positief op. Okay dit was dus  mijn plek niet er zou wel weer wat anders komen.

Mijn re integratie coach ging meteen voor me op zoek en al snel kon ik op gesprek komen bij een andere organisatie. Dit was een organisatie voor mensen met een verstandelijke beperking. Het niveau was echter zo laag dat ik er verdrietig van werd. Ik zag mezelf hier niet gelukkig worden.

En plotsklaps kwam de klap. Ik wist niet wat me overkwam. Alle emoties kwamen er ineens uit. Ik was helemaal van slag. De afwijzing was een feit en ik kon niet meer om de teleurstelling heen.

En eigenlijk zit ik daar nog steeds. Ik ben de klap aan het verwerken. Ik weet op dit moment niet meer of ik nog wel een betaalde baan wil of aankan. Ik loop tegen de druk aan.
Misschien moet ik maar gewoon vrijwilligerswerk blijven doen. Wordt ik helemaal niet gelukkig van een betaalde baan.

Ben ik arbeidsongeschikt en moet ik daarover in gesprek met het UWV? En dat terwijl ik daar juist jaren tegen gevochten heb? Ik vond het vreselijk dat ik de Wajong kreeg omdat ik Afgekeurd was. Ik weigerde om in het verdomhoekje te gaan zitten. Nu begin ik me af te vragen of mijn beperking me toch teveel in de weg zit. Tevens maak ik me enorm veel zorgen over die 5% korting. Ik wil niet in de schulden terecht komen omdat ik mijn rekeningen niet kan betalen. Moet ik me arbeidsongeschikt laten verklaren zodat ik niet die 5% korting krijg? Moet ik daarvoor mijn talenten vergooien?

Die 5% korting beïnvloedt mijn hele re-integratietraject. Ik voel tijdsdruk. Nog maar een half jaar en dan word ik gekort. Ik ga er volgend jaar 58 euro per maand op achteruit als ook de verzekering omhoog gaat.

In Nederland heb je als mens basisrechten om te kunnen leven, zou je zeggen. Een dak boven je hoofd en voldoende geld om je rekeningen te kunnen betalen. Daar heb ik altijd vertrouwen in gehad. Maar nu voel ik voor het eerst angst voor de toekomst. Zorgen om mijn financiële situatie. Ik zou zo graag gewoon mee willen doen in de maatschappij op mijn eigen manier. Maar heb ik wel een toekomst?