Eindelijk op mijn plek!

Druk op de ketel

Het was natuurlijk allemaal afwachten hoe het zou lopen, weer naar school en stage lopen. Het eerste jaar ben ik op zich best goed doorgerold. Nu zit ik in het tweede en laatste jaar en wordt er toch meer druk op de ketel gelegd. Ik heb net de examen periode achter de rug en ik begin weer aan een nieuwe periode op school. Ik merk dat ik minder tijd over hou voor afspraken buiten mijn school en stage want het kost me allemaal behoorlijk veel energie. Gelukkig krijg ik er ook veel energie voor terug door alle waardering die ik krijg op mijn stage.

3 in de pan!

Vandaag heb ik bijvoorbeeld 3 in de pan gemaakt voor de mensen die op de dagverzorging komen. Het was best wel wat werk om te maken, en kostte ook voorbereidingstijd. Maar het was leuk om te doen, en de mensen lekker te zien smullen deed me goed. Vanaf nu wil ik ook vaker zelfstandig activiteiten gaan voorbereiden en organiseren. Ik ben er aan toe om verder te groeien tot een goede activiteiten begeleidster.

Onzeker

Ik had vandaag ook momenten dat ik dacht: ‘Kan ik het allemaal wel? Kan ik dit wel aan? Verwacht ik niet te veel van mezelf?’ Je moet op zoveel dingen letten en de dag goed plannen… op sommige momenten gebeurt er van alles te gelijk, en dan heb ik de neiging om heel hard te gaan rennen, zo hard dat ik mezelf voorbij loop. Op die momenten is het dan belangrijk om mijn rust te bewaren. En dat heb ik vandaag gedaan.

Drukke periode

Afgezien van alle nieuwe dingen die ik wil leren, moet ik op mijn grenzen en energie blijven letten. Dat is nu eenmaal een zwak puntje van mij. Ja ik kan mezelf blijven ontwikkelen maar dit moet wel op mijn tempo. Voor de komende week ga ik toch vragen of ik 2 dagen kan stage lopen. Er zijn nog 2 extra activiteiten savonds waar ik naar toe moet/wil en ik wil mezelf niet voorbij rennen. En toch, als ik zo’n drukke dag heb gehad op mijn stage ben ik toch niet helemaal energieloos. Stapje voor stapje krijg ik steeds meer energie om toch gewoon mee te kunnen doen net als iedereen! En dat is natuurlijk uiteindelijk mijn doel.

Op mijn plek

Het blijft belangrijk om binnen je kunnen te blijven. Gelukkig houden ze op mijn stage goed rekening met me. Ik krijg zo nu en dan een duwtje in de juiste richting. Ook krijg ik veel waardering van de bezoekers en mijn collega’s.

Vandaag werd ik voorgesteld aan iemand door een collega van me. Ze zei: ‘Dit is Anne, en ze is helemaal op haar plek hier!’ Toen dacht ik: en zo is het maar net! De tijd zal het leren hoe ver ik kom. Ik heb in ieder geval al een heleboel geleerd!

Vroeger en nu

Afgelopen weekend was het een gezellige drukte hier in huis want mijn zus was met haar gezin over gekomen uit Texel. Ze heeft 3 dochters van 6, 5 en 1.5 jaar oud. Toen ik hoorde dat ze dit weekend zouden komen was ik eerst uiteraard blij om mijn familie weer te zien. Tot ik bedacht dat ik de komende week erg druk ben met examens en mijn stage toen schoot ik lichtelijk in de stress. In paniek belde ik goede vrienden op of ik misschien een nachtje bij hun mocht komen logeren zodat ik wat meer rust zou hebben. Want 3 kleine kinderen  is voor mij wel heel veel prikkels. Ik zag mezelf al weer gillend weg rennen..

Vroeger en nu

Ik weet nog goed dat ik vroeger verjaardag drukte altijd heel moeilijk vond. Ik was eerst blij als het feest was, maar dan ineens werd het te veel. Vaak voelde ik me buiten gesloten en werd ik daar diep ongelukkig van. Voor mijn gevoel kon ik niet net als iedereen mee doen. Ik kon niet met dat gevoel omgaan en vluchtte dan naar boven. Ik snapte mezelf niet: waarom deed ik toch zo moeilijk? Het is ook heel moeilijk te omvatten als je nog zo jong bent.

Het had niet alleen zijn weerslag op mij, het was voor mijn hele familie lastig om mee om te gaan. Mijn familie wilde mij graag betrekken bij het feest en vonden het lastig om mij te begrijpen. Pas veel later toen ik al volwassen was begreep ik hoe het kwam en kon ik het uitleggen aan anderen.

Ik en vcfs

Toen ik begin 20 was zat ik in therapie bij een pyschiater die gespecialiseerd is in vcfs. Ik had het erg moeilijk met mezelf. Zij heeft me uitgelegd dat ik er niks aan kon doen als  situaties me overweldigde. Het kwam door mijn prikkel gevoeligheid. Dat ik zo ontzettend gevoelig ben, komt door het vcfs. Bij mij komt alles 10 keer harder binnen dan bij een ander. Dit maakt situaties voor mij vaak onoverzichtelijk. Pas jaren later leerde ik hier mee om te gaan toen ik begreep hoe mijn energie werkt.

Grenzen aan geven

Sinds ik bezig ben met de opleiding Maatschappelijke zorg heb ik nog veel beter geleerd om mijn grenzen aan te geven. Omdat ik een werk en school ritme heb kan ik meer aan. Het was natuurlijk even afwachten of het niet allemaal te veel zou zijn, maar gelukkig kan ik mijn grenzen hier in aan passen. Ik weet immers hoeveel energie een dag school en een dag stage kost en kan dit overzien. Dus toen ik vrijdag moe thuis kwam van een hele week school en stage had ik me er al op voorbereid dat het huis vol zou zijn. En eigenlijk was het vooral heel leuk om iedereen weer te zien. Het ging als vanzelf!

Vertrouwen!

 Inmiddels is het weekend alweer achter de rug en kijk ik er op terug met een heel tevreden en trots gevoel. Ik heb niet een keer het gevoel gehad dat het mij overweldigde. Als ik even rust nodig had kon ik gewoon mijn eigen gang gaan. Ik kan dus veel beter omgaan met drukte en dat geeft weer moed en zelfvertrouwen. Zondags kwam ook mijn andere zus met haar dochter op visite en was het huis helemaal gezellig druk. Ik weet nu dat ik meer aan kan dan ik denk en ik wil proberen minder te doemdenken. Ik ga met meer vertrouwen de komende periode tegemoet!

Beeldvorming van mensen met een beperking

Afgelopen woensdag mocht ik weer in vergadering samen met Jetta Klijnsma en een aantal andere Wajongers en/of hun ouders. Ik vond het een indruk wekkend overleg. Ik vind het bijzonder dat ik de mogelijkheid heb om haar persoonlijk beter te leren kennen en niet alleen via de negatieve berichten uit de media.

Droom

Dat ik nu met Jetta zelf kan praten is een droom die uit komt. Ik wilde al heel lang mijn mening geven over hoe het is om zelf in de Wajong te zitten en waar je tegen aan loopt. Die mogelijkheid heb ik nu en dat vind ik fijn. Ik vind het toch iedere keer nog wel erg spannend om naar Den Haag te gaan en dat grote gebouw van de Ministerie binnen te wandelen. De eerste 2 keer was ik zo onder de indruk dat ik niet veel durfde te zeggen. De afgelopen keer had ik daarom een goede vriendin mee genomen. Nu heb ik inmiddels gezien: Jetta bijt niet, integendeel je kunt heel goed met haar praten. Jetta is ook maar ‘gewoon’  een mens.

Onbegrip

Ik hoop niet dat nu heel veel mensen over mij heen gaan vallen en zeggen dat ik  ingepalmd ben of iets dergelijks. Ik merk dat mensen vaak negatief reageren op twitter als ik zeg dat ik met mevrouw Klijnsma heb gesproken. Ik vind dat jammer. Het is net alsof mensen boos op mij worden en denken dat ik ook maar enige vorm van invloed heb wat dus absoluut niet het geval is. het enige wat ik graag wil bereiken is meer begrip voor Wajongers minder bezuinigingen en een positief beeld over mensen met een beperking. Dat mevrouw Klijnsma open staat voor Wajongers en hun familie is alleen maar positief.

Beeldvorming

Wat ik belangrijk vind is dat mensen met een beperking net zo veel mogelijkheden krijgen als ‘gewone’ mensen. In de jaren 60 werden mensen met een beperking zelfs totaal de maatschappij uit gezet. Ze werden in een bosrijke omgeving geplaatst in een huis of in een dorp. Wat dat betreft is er al veel verbeterd. Toch vind ik de beeldvorming voor mensen met een beperking nog steeds erg negatief. Waarom kunnen we elkaar niet gewoon accepteren zoals we zijn en gebruik maken van elkaars mogelijkheden en talenten in plaats van zo negatief te reageren? Ik vind het erg moeilijk om te zeggen tegen mensen die ik nog niet ken dat ik een beperking heb. Ik wil er niet door bevooroordeeld worden. Zou het niet mooi zijn als er een dag komt dat je dit gewoon kan zeggen zonder raar aangekeken te worden?

Onbeperkt!

Er moet nog veel veranderen in de maatschappij. Ik zou hier graag mijn steentje aan willen bijdragen op een positieve manier. Gewoon door mijn eigen verhaal en ervaringen te vertellen. Ja ik heb een beperking maar ik laat me hier niet (meer) door beperken!