Het
is alweer begin december, iedereen is bezig met sinterklaas en de
aankomende drukke periode met de feestdagen. Tijd voor mij om eens terug
te kijken naar het afgelopen jaar. Het was best een enerverend jaar
voor mij. Er zijn veel mooie dingen gebeurd.
Zo
mocht ik in februari voor het eerst een presentatie houden over mijn
leven met vcfs. Dit deed ik voor studenten in Nijmegen. Gelukkig hoefde
ik hier niet alleen heen, Ingrid ging ook mee om over haar dochter Yara
te vertellen. Ik kende Ingrid al wel omdat ik meegewerkt heb aan een
boekje met foto’s van kinderen en volwassenen met vcfs. Het was een
leuke ervaring. Er waren niet heel veel studenten een stuk of 8 hooguit,
maar ik vond het toch leuk om te doen.
In
april mocht ik voor de 1e keer gaan stage lopen buiten de wsw. Ik heb
inmiddels 3 jaar in de sw gewerkt. Ik had gehoopt dat ik met behulp van
de sw wel aan een betaalde baan (met begeleiding) kon komen. Die hulp
lijkt inmiddels vervlogen, ze hebben me geen steek verder geholpen.
Ik
ging stage lopen bij World Vision een christelijke organisatie die zich
inzet voor kinderen in arme landen. Erg liefdevol werk en lieve mensen.
Dit was voor mij een goede opstap om door te groeien buiten de sociale
werkplaats. Ik kreeg een consulent die mij hierin moest begeleiden. Maar
helaas klikte het niet en heeft ze niks concreets gedaan om mij verder
te helpen. Ik neem haar dit behoorlijk kwalijk. Ik heb hier erg mee
geworsteld het afgelopen jaar.
Ik
kan best veel zelf, maar voor sommige zaken is het fijn als ik wat
duidelijkheid en overzicht krijg. Die kon zij mij niet bieden wat erg
jammer is. Ik werd op mezelf terug geworpen. Toch is dit uiteindelijk
alleen maar goed voor mij geweest want ik ben nu veel zelfstandiger.
Mijn
stage bij Hoezo Anders heb ik bijvoorbeeld ook helemaal zelf geregeld.
Ik kende Daniëlla al een tijd en ik wist dat zij een stichting had
opgericht. Ik zag dat Hoezo Anders in vrij korte tijd al behoorlijk
gegroeid was en ik besloot om de stoute schoenen aan te trekken en haar
te vragen of ze hulp kon gebruiken in de vorm van een stagiaire. En ja,
dat kon ze!
Na
overleg met mijn consulent kon ik aan de slag voor Hoezo Anders. En dat
bleek hartstikke goed uit te pakken! Ik heb helemaal mijn plekje
gevonden. Omdat ik zelf uit ervaring kan spreken waar je tegen aan kunt
lopen al opgroeiende als je een niet-zichtbare beperking hebt, kan ik
veel informatie geven en delen. Ook vind ik het heel fijn om anderen te
kunnen helpen. Dit is dus wat je noemt een win-win situatie!
Ook
heb ik met het netwerk groepje waar ik in zit een film mogen maken over
wonen en werken met vcfs. Dit was een unieke en bijzondere ervaring.
Het is erg mooi dat we dit mogen doen en meer informatie en beeld over
dit onbekende syndroom mogen geven! Op 29 november jl. hebben we de film
gepresenteerd in het WKZ in Utrecht. We kregen een staande ovatie van
de zaal (ongeveer 100man) wat dus een groot compliment was. Aan komende
jaar wil ik nog veel meer gaan doen en bereiken met ons groepje. We
zijn met in totaal 5 meiden en ik heb het gevoel dat we nu de juiste
formatie hebben om veel te kunnen bereiken. Ook krijgen we nu hulp van
Gerdeke die ons helpt met de dingen waar we moeite mee hebben zoals de
uitvoer van ideeën en planning. Ideetjes hebben we immers genoeg alleen
missen we soms het overzicht hierin. Het is fijn dat zij ons hiermee
helpt!
Op
16 oktober had ik een gesprek met mijn consulent waarbij Daniëlla ook
aanwezig was. Zonder mij van te voren op de hoogte te stellen zat er
ineens ook iemand van personeelszaken bij. Ik voelde de bui dus al wel
hangen op dat moment. Er werd mij verteld dat ik me niet snel genoeg
ontwikkeld had en nog steeds een afstand had voor de arbeidsmarkt. Ik
vind dit een erg vreemde conclusie gezien het feit dat ze me nauwelijks
gezien hebben het afgelopen half jaar, me nergens bij geholpen hebben en
dan ook geen mening daarover kunnen hebben als je het mij vraagt! Nu is
het wel zo dat ik nog steeds erg kwetsbaar ben en snel van slag. Na dit
gesprek had ik een aantal dagen het gevoel alsof ik een hersenschudding
had. Ik had namelijk de keus gekregen om terug de Wajong in te gaan of
beschermd te blijven werken op de wsw. Nu was mijn keuze niet zo
moeilijk, op de wsw kon ik niet leren wat ik moest leren op de
werkvloer. Het werk wat ze daar aanbieden is gewoon te simpel om mezelf
te kunnen ontwikkelen. Ook heb ik me nooit prettig gevoeld op deze
locatie van de wsw. Ik was dus blij dat ik eindelijk de keuze kreeg om
weg te gaan. Nu is het alleen de vraag of ik van mijn wsw-indicatie
label af kan komen. Dat is dus nog even afwachten en nog even spannend.
Gelukkig
kan ik gewoon bij Hoezo Anders mijn werk blijven doen en dat geeft me
een nuttig en veilig gevoel. Ik vind het fijn om andere mensen te
helpen. Het is mijn doel ervoor te zorgen dat jonge mensen met een
niet-zichtbare beperking sneller de juiste hulp kunnen vinden en tegen
minder problemen hoeven aan te lopen dan ik. Ook wil ik graag dat VCFs
bekendheid krijgt bij het grote publiek zodat je niet eeuwig hoeft uit
te leggen wat het is. Ik schrijf dit ook op voor ouders van jonge
kinderen met vcfs zodat ze wat handvatten krijgen in hun zoektocht naar
informatie.
Op
deze manier kan ik wat betekenen voor anderen en nuttig zijn. Want is
dat niet wat ieder mens wilt, een nuttige bijdrage kunnen leveren?
volg me ook op twitter: @houtsmaanne
Wat ben je goed bezig, Anne! Fijn om te lezen, met alle ups en downs. Ik wens je alle goeds.
BeantwoordenVerwijderenliefs, Flor