Vandaag ben ik voor het eerst begonnen op mijn nieuwe stage. Ik ben heel blij dat ik op tijd deze stage plek heb gevonden. Ik doe nu alleen dagbesteding dus ik hoop dat ik nu minder moe zal zijn als ik eenmaal gewend ben.
Intensief
Dagbesteding begeleiden is best intensief. Je hoeft minder veel te lopen maar je bent wel de hele dag met je hoofd aan het werk. Je zorgt ervoor dat andere mensen een prettige dag invulling hebben. Vooral op zo’n eerste dag moet je iedereen nog leren kennen en observeer ik veel.
Ik krijg dus veel informatie en prikkels binnen. Gelukkig is het een rustige groep. Er zijn zo’n 7-8 mensen die er op zo’n dag er zijn. Je draagt er zorg voor dat iedere cliënt voldoende aandacht heeft en activiteit de hele dag door.
Verantwoordelijkheidsgevoel
Als je stagiaire bent is de druk op de ketel uiteraard veel minder hoog dan wanneer je daadwerkelijk activiteiten begeleider bent en alle verantwoordelijkheid hebt. Ik ben dus benieuwd hoe het zal gaan als ik straks mijn diploma heb. Ik probeer me er niet te druk over te maken maar stiekem doe ik dat wel.
Eerlijk aangeven wat je nodig hebt
Ik vind het nog steeds lastig om te bepalen wat kan ik wel en wat niet? Ik weet gelukkig beter dan vroeger waar mijn grenzen liggen en hoe ik met mijn energie om moet gaan. Toch blijft dit een uitdaging. Zeker als ik weer aan het werk ga zoals nu en weer in een ritme kom. Ik heb vandaag een gesprekje gehad met de gene die mij vandaag begeleid heeft op de groep. Het was een prettig gesprek. Ik heb verteld dat ik een lichte beperking heb en waar ik hinder er door van ervaar. Ik vind het nog steeds lastig om het aan mensen te vertellen.
Ik merk dat ik het luchtiger maak dan het is en wil doen alsof het niks voorstelt terwijl ik er wel degelijk ‘last’ van heb. Ik ben alleen zo trots dat ik het moeilijk vind om dit goed aan te geven.
Dit is nog een leerpunt voor mij. Ik mag best zeggen wat ik nodig heb om goed door de dag heen te komen.
Schaamte overwinnen
Het is net alsof ik me er nog voor schaam dat ik niet alles voor de 100 % kan die ik zou willen. Aan mijn inzet en enthousiasme ligt het zeker niet en dat zien mensen ook aan me. Dat zeiden ze op mijn vorige stage ook: ‘we zien jou niet als Anne met een beperking maar als Anne die heel graag wil.’ En zo wil ik ook graag behandeld worden. Ik wil niet betutteld worden maar gelijk behandeld als ieder ander. Toch zal ik hier ook voor mezelf een weg in moeten vinden om te beslissen hoe vertel ik het aan collega’s zodat ik niet wordt overschat en niet op mijn tenen hoef te lopen. Dit is voor mij de grootste uitdaging van het omgaan met mijn niet-zichtbare beperking.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten