Gillend naar huis...

Een slechte start

Vanmorgen begon de dag al ‘goed’ toen ik op Utrecht Centraal er achter kwam dat ik mijn portemonnee vergeten was...Ik kon dus de eerste de beste tram terug pakken. Nadat ik thuis mijn portemonnee gepakt had, ging ik vol goede moed weer op weg naar stage. De trein had echter 5 minuten vertraging waardoor die vervolgens achter een stoptrein reed. Dat zat dus niet mee. Gelukkig kwam ik wel goed aan op stage.

Akkefietje

Daar aangekomen zag ik dat ik moest samen werken met een collega met wie ik een keer daar voor ook al moeite had gehad. Zij is niet erg subtiel en begrijpt mij niet goed. Nu was er een akkefietje met een activiteit. Zij wilde een bezoeker een mandala uit een boekje geven maar dat kopiëren wij normaal altijd. Ik legde het aan haar uit, maar ze wou de kleurplaat er toch uitscheuren en keek me zo aan van: ‘Wie ben jij nou.’ Zo kwam dat althans op mij over. Danig geïrriteerd zei ik zo rustig mogelijk dat ik het wel zou kopiëren. De kopieer machine was echter natuurlijk stuk. Vervolgens scheurde ze dus die kleurplaat er uit en gaf hem aan de mevrouw om in te kleuren. Die kunnen we dus niet meer gebruiken.

Te snel van slag?

Geïrriteerd omdat ze me niet serieus nam en voor mijn gevoel over me heen walste trok ik me even terug. Toen ik terug kwam zat ze me met zo’n blik aan te kijken van: ‘Is er iets? Had je wat?’ Het kwam op mij heel laatdunkend over. Ik raakte zo uit balans dat ik moest huilen en weg liep. Even later kwam ze naar me toe en wilde ze er over praten. Ik wilde echter niet precies aan haar uitleggen wat me dwars zat, de tranen zaten me te hoog op dat moment. Helaas kon ik ook niet met mijn leiding gevende praten want die was in gesprek. Ik stond er dus even alleen voor. Op dat moment wou ik heel hard weg rennen, de moed was me in de schoenen gezonken.

In tranen

In een gesprekje met haar heb ik kort uitgelegd wat me dwars zat. Ze zei dat het niet haar bedoeling was geweest om zo over te komen. Ik heb haar niet precies uit gelegd dat haar hele houding mij irriteerde. Dat kon ik niet goed verwoorden door die stomme tranen. Op dat moment was ik er zo klaar mee dat ik eigenlijk gewoon naar huis wilde. Ik moest echter wachten op mijn leiding gevende.

Activiteit voorbereiden

Mijn leiding gevende zei dat het beter was om niet naar huis te gaan omdat ik me er dan alleen maar rotter over zou voelen. Ik kon haar alleen maar gelijk geven. Ik mocht gelukkig even wat anders doen en zo kon ik mijn zinnen verzetten en mijn hoofd even leeg maken. Ik bereidde een creatieve activiteit voor: doosjes beplakken met stof. Helaas hadden we niet de juiste lijm hiervoor in huis.

Leren samenwerken met iedereen

Tegen 14:00 had ik weer moed gevonden om terug naar de groep te gaan. Gelukkig waren de mensen het voorval alweer vergeten. (Dat is het voordeel van werken met mensen met dementie). Ik kon dus de activiteit op pakken en doen alsof er niks gebeurd was. Aan het eind van de middag voelde ik me een stuk beter. De begeleidster met wie ik samenwerkte vroeg aan mij of ik me weer beter voelde. Ik zei dat het me op dat moment gewoon te veel was geweest. Ja, daar moet je mee leren omgaan zei ze.’ En dat klopt in zekere zin ook. Alleen misschien op een andere manier dan zij het bedoelde. Ik moet ook leren samen werken met mensen die minder fijngevoelig dan ik zijn. Die heb je namelijk ook in de zorg.

Groei

Al met al ben ik behoorlijk gegroeid als ik mezelf vergelijk met een paar jaar geleden. Een vriendin van me zei al: toen ik je net leerde kennen zou je thuis zijn gebleven na dat gedoe met je portemonnee. En dat klopt. Vanaf hier kan ik nog weer veel verder groeien!

Ik ga hier in ieder geval mee aan de slag. Ik heb en kan nog veel te leren!