Als je een beperking hebt...

Opkrabbelen en weer doorgaan

Sinds december 2018 ben ik bezig met stappen zetten om meer

buiten de deur te ondernemen. Ik was het thuiszitten gewoon enorm'

beu! Dat heeft me letterlijk en figuurlijk over de angst heen geholpen.

Ik vind onbekende situaties altijd erg moeilijk. Het is onoverzichtelijk
voor me en ik weet niet wat ik kan verwachten. Wat wordt er van mij
verwacht en wordt ik niet weer overschat of onbegrepen?

Eten bij de inloop

Vorige week dinsdag, 30 januari ging ik avonds eten bij de inloop.

Voor de meeste mensen niet zoveel om over na te denken, voor mij was

het echter een hele grote stap. Ik wist niet of het druk zou zijn en als er

veel mensen zijn kan ik dan de prikkels wel aan?

Toch wilde ik me niet laten kennen. Er stond Roti op het menu en dat vind

ik altijd erg lekker!

Er waren meer mensen die dat ook vonden want het was erg druk bij de

inloop. Ik ging aan een rustig tafeltje zitten bij het raam zodat ik goed

overzicht had op de groep.

De inloop vindt plaats in één grote ruimte. De ruimte is gesplitst in

‘twee gedeeltes’ doordat er een set van twee bij twee tafels in de

ruimte geplaatst zijn.

Aan tafel

Al gauw werd de ruimte in orde gemaakt om te gaan eten, tafels werden

aan elkaar geschoven en het was een drukte van belang. Ik bleef bij mijn

plekje aan het raam zitten lekker warm bij de verwarming. Er kwam een wat

oudere dame bij me zitten en zo zaten we daar samen heel genoeglijk te

kijken naar de drukte om ons heen. Er werd ons gevraagd of we daar wilde

blijven zitten en toen dacht ik bij mezelf dat is eigenlijk wel prettig. Dan zit ik

niet te midden van de grote groep mensen en heb ik niet zo’n last van alle

gesprekken om me heen. De oudere dame besloot mij gezelschap te blijven

houden en zo zaten we samen apart van de rest maar hadden het

toch heel gezellig.

Verwachtingen

Algauw kwam het onderwerp natuurlijk op de vraag wat ik zoal doe

in het dagelijkse leven. Ik blijf dit een moeilijke vraag vinden want men

verwacht toch al snel dat ik gewoon aan het werk ben of wel een gezin heb.

Op beide verwachtingen moet ik echter een ontwijkend antwoord geven.

Nee ik heb geen baan en ook geen kinderen. Ik merkte dat ze hier
vraagtekens over had maar ik wist niet goed wat ik wel en niet moest
vertellen over dit onderwerp. Ik leg liever niet zo mijn hele hebben en
houwen zo even op tafel.

Ik legde uit dat ik een opleiding had gedaan in 2016 maar dat het tot
op heden nog niet gelukt was om een baan te vinden vanwege het feit
dat ik een beperking heb.

Angsten overwinnen

Ik vertelde haar dat ik op dit moment bezig ben om weer overeind
te krabbelen na een moeilijke periode in 2017 en dat ik mijn angsten
aan het overwinnen ben.
Ze vond het knap dat ik bij de inloop zat met alle drukte die daar

plaatsvond.

‘Ik weet nooit of ik mensen moet vertellen dat ik een beperking heb en mede

daarom niet werk ik vind dat lastig.’ Zei ik tegen haar. ‘Ik denk dat je het beste
wel kunt vertellen omdat mensen anders niet begrijpen waarom je niet werkt.’

Zei ze. En dat is precies de reden waarom ik het moeilijk vind om naar

gelegenheden zoals de inloop te gaan. Ja het is fijn om mensen te ontmoeten

maar er is ook zoveel onbegrip. Je ziet niks aan mij dus waarom werk ik
dan niet?

Pas legde ik uit aan iemand dat ik momenteel niet werk omdat ik een

beperking heb en daarop antwoordde een meneer: Iedereen heeft
een beperking. Het gaat erom hoe je ermee omgaat.’ En ja daar zit
wel een kern van waarheid in uiteraard maar bij mij ligt dat toch weer net
even anders. Ik wil me niet laten beperking door mijn beperking maar dat
gebeurd meer doordat je tegen dingen als onbegrip blijft aanlopen juist
omdat je niks aan mij ziet.

Doorzetten!

Toch blijf ik mezelf onder de mensen begeven ik weiger om mezelf op
te sluiten in huis alleen om moeilijke situaties te vermijden. Ik ben van
nature een sociaal en betrokken persoon en vind het fijn om onder de
mensen te zijn. Gelukkig kan ik ook goed tegen alleen zijn maar een mens
heeft structuur en mensen om zichheen gewoon nodig!

Op dit moment heb ik een fijne week indeling en ben ik aan het kijken wat
wel en wat niet lukt. Elke overwinning is er weer één en geeft moed
om weer verder te gaan. Momenteel is vrijwilligerswerk nog een stapje
te ver maarik ben er naar toe aan het groeien. Als je een beperking hebt
moet je stevig in je schoenen staan.

Het is een kwestie van steeds weer opnieuw beginnen en blijven doorgaan.

Een doorzetter dat wordt je wel als je een beperking hebt!